Gelukkige week - Happy week.

Op de parking van het station zag ik een man in z'n auto kruipen.

Nou ja, auto....zo'n monovolume-achtig voertuig, maar dan zonder passagierszetels achteraan.

Het enige wat achteraan in de auto te zien was, was een hele grote, harige, witte hond.

Een hond die zo enthousiast was toen de man instapte dat hij bijna bovenop de man kroop.

Het deed me lachen.

Een hond heeft niet veel meer nodig dan z'n baasje om gelukkig te zijn.

Een paar stappen verder reed een fietser me voorbij.

Hij zag me lachen en riep achter zich: "jij bent gelukkig!"

Het duurde een paar seconden, maar ik kon nog net op tijd antwoorden: "ja! Vandaag wel!" en ik voelde me ook echt gelukkig....

Om de week compleet goed te maken, hoorde ik gisteren dat een van onze externe partners tegen mijn collega vol lof over me gesproken had. Een goede werker zoals ik zou hij graag als collega hebben.

Wat een compliment zeg....

http://www.huffingtonpost.com/2014/03/20/happiness-self-help_n_4979780.html

While walking to my car on the parking of the station I saw a man getting in his car.

Not a family car, but a monovolume without passenger seats in the back.

The only thing visible in the back of the car was a huge and hairy white dog.

A dog so happy to see his owner that it tried to sqeeuze in the driver's seat with him.

It made me laugh.

A dog doesn't need much to be happy, just seeing its owner is enough.

I walked along and was passed by a man on a bike.

He saw me smile and called: "you are happy!".

It took me a couple of seconds, but I answered him just in time: "Yes, today I am!" and I really felt happy.

To make this week complete my colleague told me yesterday that one of our external partners spoke very highly over me. That person said he'd like to have a good worker like me as a colleague.

I never have had such a compliment before....

Prutsen met sleutels - Tinkering with keys.

Onlangs besefte ik dat ik al 1,5 jaar in therapie ben.

September 2015 was het begin van een 3-wekelijks voorzichtig aftasten na een pijnlijke doorverwijzing.

Zo'n 6 maanden later werden de 3-wekelijkse sessies wekelijkse gesprekken.

Van voorzichtig aftasten en zoeken, moesten we plots een paar versnellingen hoger schakelen.

De intensiteit én het feit dat mijn, soms bijna dagelijkse, emails tussendoor welkom waren, gaven me een veilig en begrepen gevoel.

Tussendoor werd me al eens een boek meegegeven of aangeraden en kreeg ik opdrachten om, naargelang de goesting, uit te proberen.

Sommige opdrachten zijn blijvers geworden.

Aan andere wordt nog steeds gesleuteld.

Want sleutelen, dat is de basis van mijn therapie.

Sleutels zoeken die me kunnen helpen.

Sleutels naar nog meer inzicht en begrip.

Sleutels naar vooruitgang.

Sleutels naar de toekomst.

Sleutels om de deuren van het verleden zachtjes te sluiten of ze voorzichtig te openen.

Elke gesprek geeft me een nieuwe sleutel erbij of een deur waarvoor ik een reeds gevonden sleutel kan gebruiken.

Recently I realised that I've been in therapy for over 1,5 years now.
Around september 2015 I started with a 3-weekly visit to my new therapist after a rather painfull referall.
It started with a very cautiously exploration.
Almost 6 months later we had to move up several gears at once.
No longer a 3-weeklly, but a weekly visit.
No longer cautiously exploring, but diving in the deep to prevent me from falling even deeper.

That intensity ánd the fact that my, sometimes daily, emails were welcome, gave me a secure and understood feeling.

Between sessions and as extra brain food I sometimes got a book to read or some assignments to try out if I wanted to.
Some of those tasks are here to stay, others were thrown away rather quickly and some others still need some tinkering.

In Dutch we use the word "sleutelen" for "tinkering".
"Sleutelen" comes from "sleutel" what translates as "key" in English.
Like you say: the key to success....

Well, those keys are the basis for my therapy.

Looking for keys to help me.
Keys to even more insight and understanding;
keys to progress;
keys to the future;
keys to quietly open or close doors to the past.

Every therapy session gives me a new key or a door to be opened/closed with a key I already found.

Emotie/Moeite of Compenseren deel 2 - Emotion/Effort or Compensation part 2

Compenseren klonk voor mij vroeger als een compliment.

Iets waar ik goed in was.

Sinds kort zie ik dit niet meer als iets positiefs ook al ben ik er goed in.

Compenseren is een stuk van jezelf wegsteken.

Een stuk waarvan je weet of vermoed dat het niet goed zal aanvaard worden.

Compenseren is dus doen alsof terwijl ik (en vele anderen met ass) daar eigenlijk niet goed in zijn.

Compenseren valt dus op zonder echt op te vallen.

Ik moet de eerste NT'er nog tegenkomen die tegen me zegt: ''hey, je bent aan het compenseren?!''.

Meestal zie je ze denken (of denk je ze te zien denken): ''Die doet raar. Daar is een hoek af...''.

Compenseren kost moeite.

Het gaat om meer dan karaktertrekjes.

Het gaat ook om de emoties die gepaard gaan met sociale interacties.

Wat ik verbaal tekort kom, compenseer ik met een schriftelijk pluspunt.

Geschreven taal vind ik dan ook heel leuk.

Gisteren kreeg ik een leuke letterlink doorgespeeld: emotie - moeite.

(Ik weet het. Eigenlijk is dit een anagram, maar letterlink klinkt zoveel mooier ;-)).

Een link tussen letters, maar ook tussen betekenissen. 

Emotie is een dikke rode draad in mijn leven en in deze blog.

Omgaan met emoties, leren herkennen van emoties, verwoorden van emoties....

Moeiteloos voor velen zonder autisme.

Met veel moeite voor mij.

Begrip tonen voor mijn moeite gaat voor die mensen zonder ASS moeilijk of met veel moeite.

Als ze al zien hoeveel moeite het me kost.

Begrip tonen voor hun emoties zou ik dan weer zonder moeite moeten kunnen.

Dus misschien kan ik beter zeggen dat omgaan met emoties dus moeite kost voor zowel mensen met als zonder ASS.

Moeilijk voor allebei, maar dan op een ander niveau.

Hoe emoties zoveel moeite kunnen kosten, lijkt onbegrijpelijk.

Soms denk ik emotieloos te zijn.

Nochtans klopt dit niet.

Ik heb zoveel emoties dat ik er in verdrink,

moeite heb om boven water te blijven;

moeite doe om wat ik voel te kunnen koppelen aan wat er gebeurt;

moeite heb om me bewust te worden van al die emoties;

moeite heb en doe om ze te benoemen.

De meeste mensen voelen eerst en denken dan pas.

Bij mij en bij andere mensen met ASS gaat het gewoon andersom. 

Wij zien iets, denken en redeneren eerst voor we iets voelen.

Wij zijn ''indenkers'' in plaats van ''invoelers''.

Wij voelen ook mee met anderen, alleen gebeurt dat op een andere manier.

De emoties komen pas later en soms zelfs heel veel later.

Als je plots geconfronteerd wordt met emoties zonder te weten waar ze vandaan komen of wat ze juist zijn dan kost het opnieuw immens veel moeite om de oorsprong ervan te vinden.

Dan gaan we weer nadenken en redeneren.

Ondertussen proberen we die tekortkoming in invoelen te compenseren. 

We doen alsof....

We hebben elk onze manier om in die archiefkast in ons hoofd zo snel mogelijk het receptje of de fiche van ''meevoelen met'' terug te vinden.

Geen wonder dat we zo dikwijls last hebben van een overvol hoofd.

I used to hear a compliment when I was told that I was very good at compensating.

Lately however I don’t see it as very positive anymore.

Compensating is something I’m good at, but it’s also hiding a piece of myself.

Hiding an essential part because you know it won’t be excepted by others.

Compensating is like acting while I (and many others with ASD) aren’t good actors.

It stands out without really been seen.

I’ve never encountered a NT before who told me: “hey, you’re compensating?!”.

Mostly you see them thinking (or you imagine you see them thinking): “she/he is acting strangely…that’s a weirdo…”.

It takes a lot of effort to compensate.

It’s about more than personality traits.

It’s also about emotions linked with social interactions.

I have some shortcomings on the verbal scale, but I compensate those with my writing and language skills.

I like language in general.

Yesterday someone send me an anagram.

In Dutch it’s about these 2 words: “emotie – moeite”.

In English this means: “emotion – effort” but unfortunately it’s not an anagram.

I don’t call it an anagram, but a “letterlink”: a link between letters and meanings.

Emotion is a key element throughout my life and this blog.

Dealing with emotions, learning how to recognize emotion, expressing emotions…

Effortless for most people without ASD.

Awful lot of effort for me.

Being understanding and sympathetic for the effort I do, is apparently difficult for people without ASD.

Most of the time they don’t even see how much trouble it costs me.

On the other hand they expect me to be sympathetic with their emotions on the spot.

So maybe I could say that dealing with emotions is difficult for both people with and without ASD. It’s just difficult on another level.

It’s hard to understand that emotions can costs so much effort.

I know I sometimes seem emotionless or dispassionate.

But that’s completely wrong.

I’m drowning in my emotions.

It takes a lot of effort to stay above the waves,

to connect what I feel to what is happening,

to acknowledge all those emotions

to except them and pronounce them.

Most people feel first and think later.

It’s the other way round for me and a lot of others with ASD.

When we see something, we think and reason about it before we feel it.

We are thinking our way into a situation.

We don’t feel our way into a situation.

We do empathize with others, but it’s on another level.

It takes more time to make the connection between what we see and think to our emotions.

It takes more time to show these emotions because they are felt much later.

When you are confronted with a lot of emotions without knowing where they are coming from or what they are, it takes again an awful lot of effort to deal with them.

To find the origin we start thinking and reasoning again.

In the mean time we try to compensate that shortcoming so you (the people without ASD) won’t see this.

We act….

We all have our own way to find the note or the recipe in the archives in our head to deal with that specific emotion and to show sympathy.

It’s hardly surprising that we suffer almost always from a bursting head….

Intelligentie, compenseren en autisme - Intelligence, compensation and autism

Onlangs kwam ik deze website tegen: Autisme holistisch bekijken - Anders kijken naar autisme.
Hierop las ik een heel interessante opinie over intelligentie, compenseren en autisme.

Toen ik vorige herfst mijn diagnose kreeg, werd me direct gezegd dat mijn autisme heel moeilijk zichtbaar is voor anderen omdat ik door mijn hoge intelligentie heel goed ben in het compenseren van mijn zwakke punten.
Zo goed zelfs dat het heel moeilijk zou zijn om anderen duidelijk te maken dat ik echt wel autisme heb en hulp nodig heb op sommige vlakken.

Zelf vond ik dat toen wat vreemd.
Ok, ik ben intelligent en ik ben er inderdaad in geslaagd om tot nu toe mee te draaien in de maatschappij.
Al meer dan 30 jaar pas ik mezelf aan en compenseer ik me te pletter om er toch maar bij te horen.
Ondanks al die moeite en al dat gecompenseer is het nooit volledig gelukt.
Ik ben en blijf de vreemde eend in de bijt in een groep mensen.
Ik heb zelden vrienden, loop meestal alleen en wordt gezien als een "rare".

Ook ik heb al uren doorgebracht bij hulpverleners, sociaal werkers en psychologen om te begrijpen waar het verkeerd liep en loopt.
Dat was ook het startpunt toen ik anderhalf jaar geleden weer in therapie ging bij een psycholoog.
Sinds mijn ASS diagnose ga ik dus ook om te begrijpen op welke manier ik dan toch wel anders denk en voel dan de meerderheid van de mensen, wat mijn spectrum inhoudt en hoe mijn autisme zichtbaar is.

Het klopt dat je je niet beter voelt door het te begrijpen.
Je krijgt inzicht, maar dan vooral in het verschil tussen jezelf en de anderen.
Inzicht zorgt niet voor geluk.
Inzicht zorgt er voor dat de verschillen nog duidelijker worden en vooral voor je zelf pijnlijker zijn.
Inzicht zorgt er voor dat je nog beter leert om te compenseren en er voor te zorgen dat je minder uit de toon valt.
Inzicht zorgt ervoor dat je de pijn veel meer voelt en kunt duiden hoe het komt dat het pijn doet.

Het artikel was voor mij heel erg een spiegel.
Ik ben ook best goed in het omzeilen van sociale situaties en negatieve interacties.
Ik ben heel goed in het wegsteken van mezelf omdat mijn "echte" ik in het verleden zelden goed ontvangen werd.
Zo goed zelfs dat ik nu niet meer weet wie ik ben.

De instorting die aan de basis lag van mijn zoektocht en ASS diagnose heeft me ook duidelijk gemaakt dat ik helemaal niet meer weet wie ik ben.
Ik gedraag me zo neutraal mogelijk, laat mezelf zo weinig mogelijk zien.
Ik loop zelfs bij de mensen die me graag zien en die ik graag zie op de toppen van mijn tenen om toch maar "normaal" te zijn, om me te gedragen zoals ze verwachten of zoals ik denk dat ze het willen.
Ik ben de dochter, de collega, de vriendin die men wil zien, maar dat is niet noodzakelijk wie ik ben.

Dankzij mijn intelligentie slaag ik daar in, maar eigenlijk wil ik dit helemaal niet meer.
Ik wil mijn tekortkomingen niet (meer) compenseren om maatschappelijk aanvaard te worden.
Ik wil aanvaard worden voor wie ik ben.
Ik wil ook leven.
Ik ben ook op een punt gekomen dat het fysiek en mentaal gewoon niet meer lukt om mezelf langdurig weg te steken.
Doodmoe ben ik, doodmoe van het leven dat ik tot nu toe geleid heb.
Het heeft me zoveel energie gekost om me staande te houden.
Die energie heb ik niet meer en zelfs al had ik ze, dan nog zou ik ze nu niet meer daarvoor willen gebruiken.

Door mijn autismediagnose en de intensieve begeleiding die ik nu krijg, begin ik terug stukjes van mezelf te vinden.
Als een puzzel pas ik ze weer in elkaar.
Langzaamaan wandel ik verder op mijn pad en probeer ik elk teruggevonden stukje van mezelf te gebruiken voor wat het waard is.
Langzaamaan en met hulp van een aantal vrienden en collega's leer ik mezelf zijn, mezelf met ASS.

En ja, natuurlijk pas ik me af en toe aan, maar dan zodanig dat het voor mij haalbaar is.
Het blijft een zoektocht.
Een zoektocht naar mezelf, naar hoe ik mijn autisme kan integreren in mijn dagelijkse leven zonder mezelf weg te cijferen, maar ook zonder dat het mijn functioneren belemmert.
Een zoektocht naar de juiste mensen die me graag zien om wie ik ben en die me helpen met het begrijpen van deze wereld en onze maatschappij zonder me vreemd aan te kijken.
Mensen die aanvaarden dat ik concretisering en beeldtaal nodig heb om bepaalde zaken te begrijpen die voor hen vanzelfsprekend zijn.
Mensen die mijn autisme aanvaarden ook al begrijpen ze het daarom niet volledig.
Mensen die er geen probleem mee hebben om hun eigen visies en denkwijzes in vraag te stellen.
Mensen die me helpen om te voelen in plaats van enkel te begrijpen.

Emoties leren herkennen, leren begrijpen en er mee leren omgaan.
Leren voelen...
Ik denk dat dit een van de meest uitdagende opdrachten is voor de toekomst.
En acceptatie....
Acceptie van mezelf, van mijn autisme, van het leven...

http://www.bu.edu/autism/

Recently I found this website: Autisme holistisch bekijken - Anders kijken naar autisme.
This is a very nice and informational website about autism, but unfortunately it's only in Dutch.
I read a very interesting article on this website about intelligence, compensation and autism.
I'm going to try and give my opinion about this article seen through my eyes and my life.

Last autumn I got my diagnosis of autism.
Immediately I was told that my autism is very difficult to see for other people because I'm highly intelligent and I can compensate my weaknesses with my intelligence.
I'm even so good at it that it would be hard to make it clear to others that I do have autism and I need help with some aspects of life.

I found this explanation a bit weird...
OK, I am intelligent and I succeeded to cooperate in our society so far.
For over 30 years I adapted myself to life and I compensated all I could to be accepted.
Despite all the effort and all the compensation I've never really succeeded.
I am and will always be the odd (wo)man out.
I rarely make friends, spend most of my time alone and I'm seen as "weird" by a lot of people.

I've also spent hours with care takers, social workers and psychologists to understand where it goes and went wrong.
This question: "what's wrong with me?" was the beginning when I started therapy again now 1,5 years ago.
So, ever since my diagnosis I'm in therapy to understand why I think differently than others, what my "different" mains, what my spectrum looks like, how visible my autism is.

It's completely true that you don't feel better by understanding.
You get insight, but mostly insight in the difference between yourself and the others.
Insight doesn't make you happy.
Insight makes all the differences more visible and more painfull for yourself.
Insight helps you to compensate even more so you fit in.
Insight makes you feel the pain and helps you tell where the pain comes from.

I found a mirror by reading the article.
I'm also very good at avoiding social situations and negative interactions.
I'm very good at hiding myself because the real me has never been really accepted.
I'm so good at it that I no longer know who I am.

The breakdown that started my search and gave me my ASS diagnosis showed me very clearly that I lost myself along the way.
I try to be as neutral as possible, never showing myself.
Even among the people I love and who love me I walk on eggshells.
I want to be normal so much that I show what they want to see or what I think they want to see.
I'm the daughter, colleague, friend they all want, but it's not necessarily me.

It's all thanks to my intelligence, but I don't want it anymore.
I don't want to compensate my shortcomings so I can be socially accepted.
I want to be accepted for who I am.
I want to live.
I've reached a point that it's physically and mentally no longer possible for me to hide myself on a long term.
I'm exhausted from the life I've led untill now.
It cost me so mucht energy to keep going.
Energy that I no longer have and even if I had it, I wouldn't want to use it for that purpose anymore.

Thanks to my diagnosis and the intensive guidance I'm starting to find little pieces of myself.
I'm fitting them together like a jigsaw.
Very slowly I continue along my path and I try using all those pieces.
Very slowly I learn to be myself, myself with ASD, thanks to friends and colleagues.

And yes, of course, I adapt myself regularly, but I try to do it so it's achievable for me.
It still is a search.
A search for myself, how I can integrate my autism in my daily life without hiding nor restricting myself and my functioning.
A search for the right people who love me for who I am, who help me understanding the world and the society without thinking I'm weird.
People who accept that I need concretisation and imagery to understand certain issues that come naturally to them.
People who accept my autism without necessarily understanding it.
People who don't mind questioning their own visions and ideas.
People who help me feel in stead of comprehend.

Recognition of emotions, comprehension and dealing with them.
Learning how to feel...
I think that this is one of my most challenging tasks for the future.
And acceptance...
Acceptance of myself, my autism, life....

Een nieuw gevoel - A new feeling

Gisteren had ik een klein concertje met de klas Samenspel ter ere van de opening van de Picturale 2017 in Ronse.

Tussen de speeches door werden er 3 korte stukjes gespeeld door ons (2 hoornisten en 2 trompettisten).

Na afloop kregen we allemaal een klein boeketje bloemen als bedanking.

Het was de allereerste keer dat ik bloemen kreeg na een concertje.

Plots besefte ik dat ik een nieuwe emotie voelde.

Een gevoel dat ik nog niet eerder gehad had en dat volgens mij "waardering" moet zijn.

Nu heb ik me al geapprecieerd gevoeld op het werk, maar dit voelde toch helemaal anders.

Een nieuw gevoel om te onderzoeken, te voelen, te herinneren en een plekje te geven in mijn emotiegeheugen....

Yesterday I played a little concert with our music class for the opening of the Picturale 2017 in Ronse.

In between the speeches we had to play 3 short pieces (2 french horn players and 2 trumpet players).

We all got a small bouquet of flowers to thank us.

I never received flowers after a concert.

Suddenly I realised that I felt a new emotion.

It was a feeling I never had before and I'm sure that it has to be "value".

I've felt appreciated at work, but this was so much more and so completely different.

A new feeling to examine, to feel, to remember and to give a place in my emotion-memory....

Oscars

De echtgenoot is een echte filmliefhebber dus de Oscarnominaties en Oscarwinnaars worden hier thuis altijd wel besproken.

Zelf ben ik een uitgesproken fan van animatie met een grote voorliefde voor Studio Ghibli.

Eigenlijk kan je hier bij ons zowat elke gekende als de minder gekende "tekenfilms" terugvinden.

Met een tekenfilm doe je me altijd plezier, om te kijken, om te krijgen, om te geven :-).

Daarom ook dat ik het niet kan laten om hier even een Oscar-winnaar te vermelden.

'Piper' van Pixar heeft namelijk de Oscar voor beste korte animatiefilm gewonnen.

Pixar slaagt er telkens weer in om te bewijzen dat animatie ook een diepere betekenis kan hebben.

Net zoals ze ook regelmatig aantonen dat "anders" zijn en "groeien" in elke betekenis van het woord eigenlijk "normaal" zijn.

Met alle eigenaardigheden die we hebben, horen we allemaal wel ergens thuis.

The husband is a real moviefan. When it's time for the Oscars he talks a lot about movies.

I am a huge fan of animation and I adore the films made by Studio Ghibli.

I think that we have almost every well known and not so well known animation movie here at home.

You can always make me happy with an animation, to watch, to receive, to give away :-).

So I just have to mention one of the Oscar winners.

'Piper', a Pixar movie, won the Oscar for best short animation movie.

Pixar always proves that animation movies can be much more than superficial colourbombs.

They also show that being "different" and "growing" in every meaning are in fact very "normal"....

We all have peculiarities but we all belong somewhere....