De feestdagen zijn achter de rug, maar het feestvieren is nog niet gedaan.
Vandaag was er een nieuwjaarsontbijt op het werk en op de agenda voor de komende weken staan nog 2 kerst-/nieuwjaarsfeestjes.
Het wordt een drukke maand een aantal repetities op de muziekschool, een toonmoment en een miniconcertje.
Een daguitstap naar Engeland en een aantal spelnamiddagen met vrienden staan ook nog gepland.
Ook de therapie gaat gewoon door en vanaf volgende week komt daar dan nog een 10-delige workshop rond emotieherkenning en - management bovenop.
Het zal een maand worden waarin gepuzzeld gaat worden om de nodige rust en ontspanning te vinden.
Vandaag was het echter de zoveelste vervelende dag op het werk.
Vervelend door dat nieuwjaarsontbijt met een paar honderd mensen in een zaal zonder akoestiek.
Vooral vervelend doordat ik vorige week totaal onverwacht van werklocatie moest veranderen.
Een chinees vrijwillige verplaatsing, want ik was tevreden waar ik zat.
Door omstandigheden buiten mijn wil om heb ik dus mijn pc, materiaal en al mijn plantjes moeten verplaatsen.
Rationeel kan ik er weinig tegen inbrengen, maar emotioneel lukt het voorlopig niet om het een plaats te geven.
Nu zit ik bij andere collega's met andere gewoonten en opnieuw aanpassen, is niet gemakkelijk.
Ik voel me opnieuw thuisloos op mijn werk.
Ik heb leuke collega's (auti en NT) en leuke bazen die rekening houden met mijn autisme.
Bazen zonder autisme die wel begrijpen, maar niet ten volle beseffen, dat ik me hier niet goed bij voel.
Gelukkig laten ze me voorlopig af en toe eens wat zagen, klagen en zeggen dat ik niet blij ben.
Ook mijn dienst heeft zijn beperkingen waar ik me ten volle van bewust ben, maar waar ik momenteel absoluut niet gelukkig mee ben.
Thuisloos als een vlinder die van team naar team fladdert en helpt waar nodig zonder een vaste uitvalsbasis.
Een vlinder die nergens echt bij hoort, maar desondanks wel gezien en geapprecieerd wordt voor het geleverde werk.
De afwisseling geeft me de uitdaging die ik nodig heb, maar ik zou graag een vast plek hebben, een team waar ik bij hoor.
Nochtans vond ik mezelf nooit veeleisend.
Zeg nu zelf: een plaats met voldoende daglicht, liefst rustig en zonder of met weinig muziek en collega's die niet met een wolk parfum rondom zich in mijn buurt zitten.
Ik vind dat geen moeilijke verwachtingen, maar blijkbaar denk ik weer eens anders dan de meerderheid :-).
Ergens begin ik ook te merken dat ik nooit geleerd heb om met een groep mensen om te gaan, om echt in een team te zitten, om te communiceren met dat team en tegelijkertijd mezelf te zijn.
Ik voel nu al dat ik mezelf automatisch ga wegcijferen ten voordele van de anderen en dat wil ik niet meer.
Nu nog uitzoeken hoe ik mijn geklaag en gezaag kan verwoorden naar de collega's zonder te direct en kwetsend over te komen.
The festive season is over, but the celebrations aren't over yet.
Today we had a new years breakfast at work and the next weeks there are 2 more christmas/new year parties planned the coming weeks.
It will be a very busy month with rehearsals at music school, a solo concert and a little concert with a choir.
We also planned a daytrip to England and some gaming afternoons with friends.
Therapy continues and starting from next week I have a 10-week workshop about management and recognition of emotions.
It will be a month of puzzling to find some necessary rest and relaxation.
Today was the umpteenth annoying and irritation day at work.
Annoying because of the new years breakfast with a couple of hundred people in a room without accoustics.
Especially annoying because I had to change my desk location last week and that was totally unexpected.
Not a forced replacement, but not a voluntary one either.
Due to circumstances I can't control I had to relocate my pc, material and all my plants.
Rationally I understand why they asked me to replace my stuff, but emotionally it's very hard and for the moment I can't settle for the moment.
I know the colleagues but there habits are new and adapting again is difficult.
Again, I feel homeless at work.
I have nice colleagues (some NT, some auti) and nice bosses who take my autism into account.
Bosses without autism who understand how I feel, but who don't really appreciate my emotions.
Luckily they let me moan and complain and telling them I'm not happy.
My service also has its own limitations of which I'm well aware, but they make me feel unhappy now.
I'm homeless like a butterfly, flying from team to team to help them when there is a lot of work.
A butterfly without base.
A butterfly that belongs nowhere, but that is seen and appreciated for the delivered work.
The work variety gives me the challenge I need, but I'd like a fixed spot, a team, to return to.
I've never seen myself as demanding.
What do you think: a place with enough daylight, preferably silent or with a little bit of music and no colleagues walking around in clouds of perfume.
I don't think this is very demanding, but apparently I'm thinking on a different level again :-).
Somewhere I'm also realising and noticing that I've never learned to deal with a group of people, to be really in a team, to communicate with that team without losing myself.
I'm already feeling that I'm adapting myself again in favour of the colleagues and I'm not sure I want this.
Now all I have to do is find out how I can moan and complain to those colleagues without being too direct and hurtfull.
