Blijkbaar is het afbouwen van mijn medicatie toch niet zo'n goed idee.
Door het afbouwen is duidelijk geworden dat de medicatie ook een grote rol speelde in het onder controle houden van mijn hormonen.
Meer bepaald dan mijn PMS - klachten, gaande van humeurigheid tot wekenlang gezwollen en pijnlijke borsten.
Op dit ogenblik ben ik dus weer in gevecht met mezelf.
Ik wil zo graag alles zonder de medicatie doen en dan blijkt dat het toch niet zo makkelijk zal zijn.
Weten dat je medicatie nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn, is toch wel hard hoor.
De huisdokter zegt al dat ik er rekening mee moet houden dat ik waarschijnlijk altijd medicatie zal nodig hebben.
Als mijn psychologe dan zegt: "Je wil alles alleen kunnen en je denkt dat je zwak bent als dat niet lukt. Volgens jou is alles alleen doen hetzelfde als sterk zijn." dan grommel ik eens bevestigend.
Ergens altijd wel confronterend, maar ook wel wat grappig om haar dat te horen zeggen, om te beseffen dat ik inderdaad zo denk, maar ook te beseffen dat dit toch wel een verkeerde denkwijze is.
Ze vindt dat ik het mezelf te moeilijk maak. Als ik me goed voel met de medicatie en ook goed functioneer waarom wil ik dan zo graag alles veranderen?
Dan maar beslist om de medicatie terug op te drijven tot een halfje per dag.
Hopelijk lukt dat dan wel.
En als dat niet lukt, wordt het terug een gans pilletje per dag...
Voor mij is het dus geluk in een pilletje :-).
I have been saying all is well, but now I have to admit it's not all so well anymore.
It wasn't the best idea to take less of my medication.
It has become clear that the medication also controlled my hormones a lot.
I'm pretty sure my PMS, including extreme moodiness and painful, swollen breasts for several weeks, has become worse.
I'm fighting myself again.
I want to do everything without medication but apparently that isn't so easy.
Knowing you need your pills to be happy is very hard.
Even my doctor told me I'd probably need to take them for the rest of my life.
My therapist said this: "you want to do everything on your own because you think it's weak when you can't. You think you're strong when you can do it alone." and I utter a grunt.
She's right and it's confronting but at the same time witty to hear her say this, to admit I'm thinking that way and to acknowledge that it's a wrong way to think.
She says I'm making my life difficult for myself.
Why do I want to stop the pills when they make me feel and function good?
Decided to increase the medication to half a pill a day.
Hopefully that'll be enough.
And if it isn't I'll take a pill a day....
For me it's luck in a pill :-).
