"Hoe gaat het nog met Bie en autisme?" was de vraag die me een paar therapiesessies geleden gesteld werd.
Een moeilijke vraag met een moeilijk antwoord.
Alles goed tussen autisme en ik.
Ik ben er weinig mee bezig.
Behalve als ik het zelf opmerk.
Zoals tijdens het rondlopen op een beurs,
tijdens familiefeestjes met veel kleine kinderen.
Als ik merk dat mijn hoofd niet mee wil bij heel plotse wijzigingen in de planning.
Gefriemel met mijn vingers en flapperen bij zowel negatieve als positieve spanning.
Op die momenten valt het me zelf op.
Dan heb ik het er toch wat moeilijk mee.
Waarom is dit allemaal zo moeilijk voor mij?
Waarom maakt mijn lichaam die bewegingen?
Waarom ben ik toch zo anders?
Zou ik dan nog wel al die moeite doen als het me zoveel moeite kost?
Nochtans nooit negatieve opmerkingen hierop.
Weten dat ik geliefd en graag gezien ben door vrienden, familie en collega's.
Misschien valt het me toch vooral zelf op en valt het niet op voor mijn omgeving?
Het is vreemd dat ik me vroeger nooit zo gedroeg.
Vreemd dat ik dit nu wel doe.
Vreemd dat er precies een stukje vrijgekomen is in mijn hoofd.
Een vogeltje dat eigenlijk mag vliegen en niet langer gekooid is.
Een confrontatie tussen wie ik dacht te zijn en wie ik ben.
Veel verschil voor mij.
Zoveel vrijer, zoveel meer vrijheid.
Weinig tot geen verschil voor mijn naasten.
Geen verschil en toch zo veel.
Dit is mijn autisme.
Soms lastig, soms grappig.
Vooral vrijheid en niet belemmerend.
 |
| Autism is ausome pillow by Etsy seller Davs |
"How is Bie coping with autism?" was a question I was asked a couple of therapysessions ago.
A hard question with a difficult answer.
Everything is well between autism and me.
It doens't bother me that much.
Except when I notice it myself.
When going to a con or a fair,
during family parties with kids.
When my head doesn't want to follow a sudden change of plan.
Fidgeting with my fingers and flapping my hands due to both negative and positive tension.
That's when I notice it.
That's when I find it difficult to cope with.
Why is everything so much more difficult for me?
Why is my body moving like that?
Why am I so different?
Should I try so hard in the future knowing it's such an effort?
I never get any negative remarks.
I know I'm liked and loved by family, friends and colleagues.
Maybe it's only me who notices it?
It feels weird that I never used to behave like this.
Strange that I do now.
Strange that something got loose in my head.
A little bird finally being able to fly around, no longer caged.
A confrontation between who I thought I was and who I really am.
A big difference for me.
More freedom, more freely.
No difference for those around me.
There is no difference and yet so much.
That's my autism.
Sometimes annoying, sometimes funny.
Above all it's freedom, not a restrictive.
