Autisme en depressie - Autism and depression

Deze week heb ik beslist, in samenspraak met mijn therapeute, om mijn huisdokter de verantwoordelijkheid en het beslissingsrecht te geven als het gaat om mijn antidepressiva.
Ik wil al heel lang afbouwen, maar dat gaat maar moeizaam.
Het is voor mij moeilijk om te weten hoe het met me gaat.
Ik kan zelf niet goed aangeven of ik mentaal/fysiek ziek ben, wanneer ik mijn limiet bereikt heb, omdat ik het zelf onvoldoende of te laat voel, maar ook omdat ik het meestal niet of pas te laat aan mezelf en mijn omgeving wil toegeven dat het niet goed gaat.

Wij gaan naar een groepspraktijk waar 4 dokters zitten en meestal ook nog wel een stagiair-huisarts.
P. heeft me tot nu toe altijd opgevolgd op vlak van medicatie en depressie.
C. is de dokter waar ik bij ga als P. er niet is en voor het behandelen van fysieke kwaaltjes en huidletsels zoals wratten.
De laatste weken/maanden ga ik nogal veel bij C. op consultatie en heb ik geprobeerd om mijn mentale moeilijkheden te laten zien bij hem.

Ik heb geprobeerd om te verwoorden wat er in mijn hoofd zit, maar dat lukt niet zo goed.
Op goed geluk heb ik dan maar eens een mailtje gestuurd naar C. en ik kreeg een uitgebreid antwoord met de mededeling dat ik altijd mag mailen als ik het niet gezegd krijg.

Ik hou van hulpverleners/dokters die zich ter beschikking stellen per mail.
Al schrijvende omzeil ik het probleem dat ik letterlijk en fysiek niets kan zeggen tijdens een consultatie.

Deze week schreef ik dus een mail met de vraag of hij de beslissingen wil nemen in verband met medicatie vanaf nu, maar ook met wat uitleg over hoe ik me eigenlijk diep vanbinnen voel en wat mijn therapeute opmerkte de voorbije sessies.
Ik voel me niet echt depressief, maar toen ik opschreef wat ik voel, rinkelde er toch wel een alarmbelletje.
En ik kreeg weer een uitgebreid antwoord over hoe depressieve stemmingen en periodes meestal verlopen, hoe de medicatie werkt, dat de meeste mensen 1 depressieve periode meemaken, maar sommige ook meerdere en dat er ook mensen zijn die hun hele leven medicatie moeten nemen omdat ze anders telkens opnieuw wegglijden.
Hij stelde dan ook voor om de medicatie terug op te bouwen naar 1/2 pil per dag omdat een 1/4 echt wel (te) weinig is.

Volgens C. kan ik pas afbouwen met medicatie als ik me voel zoals vroeger en ook kan functioneren zoals voor de depressie. Zodra ik me terug de Bie voel die ik wil zijn en dat gedurende maanden, pas dan kunnen we terug een afbouw wagen. Hij wil zich niet uitspreken over hoe lang ik ze zal moeten nemen, maar het zou best wel eens heel lang kunnen zijn en misschien wel voor altijd.

Hij sloot zijn mail af met woorden die me direct raakten en waar ik tot nu toe nooit echt bij stil gestaan heb: als hulp-vrager ben ik mee verantwoordelijk voor de begeleiding van mijn zorg.
Als ik niets zeg, weet hij niet wat hij moet doen dus communicatie, in welke vorm dan ook, is essentieel.
Ik mag altijd mailen als ik iets niet gezegd krijg, maar als het tijdens een consultatie lukt om het te verwoorden, is dat natuurlijk even goed.

Illustration by Julia Yellow

This week I decided, together with my therapist, to give my GP the responsibility and the right to decide about my antidepressants.
I want to reduce them since a long time, but it's a difficult process.
It's hard to know how I feel.
I don't seem to be able to tell if I'm mentally/physically ill or when I reach my limits because I don't feel it in time, but also because it's just hard to admit I don't cope very well.

My GP is part of a group practice of 4 doctors and most of the time an internship as well.
Normally P. is the doctor who follows me when it comes to mental health.
C. is the doctor I go to when P. isn't there and when I have physical ailments or skin lesions like warts.
The last weeks/month I see a lot of C. and I tried showing my mental issues to him.

I tried expressing what's in my head, but that didn't work.
I send him a mail on the off-chance that he might answer me.
C. send me an elaborate answer back and told me I can always mail him when I can't express my feelings.

I love care takers and doctors who are available through mail.
By writing I can bypass the fact that I often can speak physically and literally during a consult.

This week I wrote a mail asking him to take the decisions concerning my medication from now on and I explained him as well how I feel at the moment and what my therapist noticed during the last sessions.
I don't feel depressed, but writing it all down and reading it did sound an alarm.
Again I got an elaborate answer back explaining how depressed moods and episodes pass, the effectiveness of medication, that most people only have 1 major depression but some people have several episodes and that there are people who need to take medication for the rest of their life because they always spiral downwards again once they stop.
He suggested taking 1/2 pill again because 1/4 is really (too) low.

C. says I can only start lowering the medication when I feel again like before and when I can function like before. Once I feel like the Bie I want to be and this has to last months, than we can try to reduce the medication again. He doesn't want to express a time period, but it will be for a long time and maybe for the rest of my life.

He concluded his mail with words that hit me. I've never thought of it before, but the one who asks for help is also partly responsible for how (s)he is guided. When I don't say anything he won't know what to do so communication in one way or another is essential. 
He wants me to mail him when I can't talk about stuff. If I can tell it during a consultation that's ofcourse even better.

Verplichte vakantie - Obligatory holiday

Net een week terug aan het werk na mijn 2 weken ziek thuis zitten.
Evenwicht verloren, voet omgeslagen en gevallen.
Ik kan nog steeds niet goed uitleggen wat er juist gebeurde, want het enige dat ik me herinner, is die voet die plots 90° naar binnen plooide.

Ondanks de plotse pijn en de gigantische zwelling alleen maar kunnen lachen, zou dat ook autisme zijn :-)?
De dag nadien naar spoed gegaan waar ze geen breuk vonden dus moet het een verstuiking zijn.

Voor wie denkt dat een verstuiking niet veel voorstelt: blijkbaar zijn daar gradaties in en ik zit in de gradatie met gedeeltelijk of volledig gescheurde gewrichtsbanden.

Beslissing van de spoedarts: tien dagen open gips en daarna naar de specialist om de gips te verwijderen en te kijken hoe het verder moet.

Daar lig je dan op de onderzoekstafel terwijl de verpleegster het gipsverband verwijdert.
Daar lig je dan te kijken naar een enkel/voet die er nog steeds even gezwollen uitzien en met een blauw/geelverkleuring van halverwege je scheenbeen tot aan je tenen.
Daar lig je dan als de specialist binnenkomt, al van ver zegt dat het er precies niet goed uit ziet en dan heel voorzichtig met 1 vinger je enkel aanraakt.
Daar lig je dan met je handen te flapperen van de pijn.
Nog nooit was ik zo openlijk en visueel zichtbaar autist, al weet ik niet of de dokter het gezien heeft.

Dan maar weer een nieuwe gips, een paarse deze keer, maar wel eentje waar ik op mag en moet steunen.
De komende weken strompel ik rond met 1, 2 of geen krukken.

Zo blij met een echtgenoot die alle dagen thuis is en me in de watten kan leggen.
Zo blij met die onverwachte maand "vakantie", want meer dan in de zetel zitten/liggen en haken en lezen kan ik voorlopig nog altijd niet.
Eindelijk weer een beetje rust gevonden.
Die rust houden, wordt de volgende opgave.

Heimelijk mijn psychologe moeten gelijk geven dat dit op het goede moment gebeurd is.
Het doet me zoveel deugd om verplicht platte rust te hebben, om niets te "moeten" en slechts beperkt te zijn tot een paar hobby's.
Gisteren zei ze dat ze blij was voor mij dat ik nu thuis zit, want dat ze me langzaam naar beneden zag glijden, dat er barsten kwamen in mijn zelfzorg, dat mijn grenzen weer te veel vervaagden.

Thuisblijven is geen optie tenzij we eens het groot lot winnen.
Minder werken misschien wel, maar wil ik dat dan wel?
Psychologe zegt dat er 2 opties zijn: meedraaien in de mallemolen en medicatie weer verhogen of minder werken en minder medicatie nemen.
Het is zoveel makkelijk als zo'n beslissing voor je genomen wordt, als je ze zelf niet moet nemen....

Verplichte vakantie of hoe een verstuikte enkel je tot stil staan dwingt.
Wordt vervolgd...

https://cellcode.us/quotes/legs-hurt-coloring-pages.html

Only back to work after being sick for 2 weeks.
Lost my balance, turned my ankle and fell over.
I still can't explain what happened because I only remember my foot inverting 90°.

Despite the sudden pain and an enormous swelling I could only laugh...Is this also autism :-)?
Went to the emergency one day later where they didn't see any fractures so it has to be a sprain.

For all those thinking a sprain isn't much: apparently there are gradations in sprains and mine is the one with partial/full ruptures of the ligaments.

Decision of the emergency doctor: ten days with an open plaster and than off to see the specialist.

There you are on the examination table while the nurse removes the plaster.
There you are looking at your ankle/foot that's still as swollen and has a blueish/yellowish collour from halfway your shinbone up to your toes.
There you are when the specialist enters the room, immediately says that it doesn't look good and lightly places a finger on your ankle.
There you are flapping your hands with pain.
Never before was I so openly and so clearly autistic, although I'm not sure if the doctor saw this.

There comes a new plaster, a purple one. This time I can and have to put weight on my foot.
The next weeks I'm hobbling around the house on 1, 2 or no crutches.

Happy with the husband who is home all day and treats me like a queen.
Happy with my unexpected "holiday", because all I can do is lay/sit on the couch, crochet and read.
Finally some rest.
Now to keep this rest.

Secretly admitting that my therapist is right when she said it happened at the right moment.
It's so good to be on a strict bed rest regime, that there is nothing I have to do and only being able to do a few hobby's.
Yesterday she said she's happy that I'm home because she saw me slowly sliding down. She saw crackles in my self-care, my boundaries were fading.

Staying at home isn't an option unless we win the lottery.
Working less might be an option, but do I want this?
My therapist says I have 2 options: try to go with the rat race and take more meds again or work less and take less meds.

It's so much easier when such a decision is taken for you and you don't have to decide for yourself....

Obligatory holiday or how a sprained ankle forces you to stand still.
To be continued....