 |
| North Pacific Giant Octopus by photographer Mark Laita from his project Sea |
Ik ben een schrijver, geen prater.
Schrijven is voor mij de manier om mijn gedachten te ordenen en een ander een inkijk te geven in mijn hoofd.
Schrijven zonder feedback is voor mij echter van niet veel nut dus stuur(de) ik tussen de gesprekken door ook altijd mails naar mijn therapeute.
Tijdens onze gesprekken zorgde ze er dan voor dat mijn hoofd weer geordend werd als een mooie boekenkast.
Dankzij mijn schrijfsels bleef ze op de hoogte van wat er gebeurd was en op die manier kon ik ook onthouden wat ik allemaal te vertellen had.
Als ik het niet opgeschreven had dan wist ik niet wat de moeite waard was om te vertellen.
Vorige week was ik op reis en de weken voor de reis waren hele moeilijke weken.
Tussendoor eens telefoneren lukte niet omdat ze te ziek was en mijn laatste afspraak net voor de reis werd ook geannuleerd door ziekte.
Die week voor mijn vertrek, stuurde ik een mailtje met als titel "Octopus".
Beeldspraak is mijn hoofdtaal.
Ik denk en schrijf in beelden en vergelijkingen.
Zo goed als alles moet verwerkt worden in een beeldend voorbeeld zodat het blijft hangen in mijn hoofd.
De afwezigheid en onbereikbaarheid van mijn therapeute wakkerde mijn angst voor verlies en verlating serieus aan.
Deze blog is niet bedoeld om psychologische theorieën uit te schrijven.
Toch geef ik jullie een zicht op mijn psyche, al dan niet gelinkt aan autisme (spectrum).
Of mijn "verlatingsangst" iets te maken heeft met mijn ASS weet ik niet, maar er zou gerust een link kunnen zijn met de nood aan voorspelbaarheid, duidelijkheid en zekerheid.
Ik ga hier niet de psycholoog spelen en het hoe en het waarom zijn voor deze tekst slechts bijzaak.
Door haar afwezigheid en mijn reactie hierop kreeg ik het beeld van een octopus in mijn hoofd.
Een octopus met vele armen waarmee hij de mensen en de dingen die hij graag ziet vasthoudt.
Zuignappen om er voor te zorgen dat hij niet weg glijdt.
Zuignappen die er voor zorgen dat zijn prooi niet ontsnapt.
Zowel positief als negatief.
Veel armen die ook kunnen leren om los te laten, want er is altijd wel een arm die nog vasthangt en er voor zorgt dat hij niet valt.
Loslaten en afscheid nemen is belangrijk.
Vooral omdat mijn psychologe me tijdens mijn vakantie liet weten dat ze zo ziek is dat ze me niet langer kan begeleiden.
Ze maakt mijn arm zuignap per zuignap los in de wetenschap dat ik andere armen heb die me vasthouden.
De arm waarmee ik haar vasthield, geeft ze door aan een andere therapeute.
Iemand die ik al ken, maar waarmee ik toch weer moet herbeginnen.
Mijn zuignappen willen niet loslaten.
Op een paar jaar tijd is het al de tweede keer dat iemand zich losmaakt van mij.
Ook al was het vorige keer een bruuske amputatie en is het deze keer een zacht losmaken, toch doet het pijn en heb ik verdriet.
Loslaten en herbeginnen is misschien wel de essentie van het leven, maar het blijft een uitdaging.
Een uitdaging die ik niet echt zie zitten en waar ik bang van ben.
Een uitdaging die altijd weer pijn doet.
Een uitdaging waar ik iets van zou moeten leren om verder te kunnen.
Afscheid nemen....
Ik heb nog héél veel te leren voor dit gaat lukken...
I am a writer, not a talker.
Writing is my way of organizing my thoughts and provinding an inside look of my mind.
Writing without feedback is pointless to me so I (used to) send emails to my therapist.
During our talks she used those mails to organize my mind like a library.
My writings made sure she knew what was happening in my life and it was the perfect way to remember everything.
I never knew what was important enough to talk about.
Last week I want on a holiday and the weeks before the holiday were very difficult weeks.
I tried a phonecall to my therapist, but she was too ill and my last appointment just before I left was cancelled, also due to her illness.
The week before I left I wrote an email titled "Octopus".
Metaphors are my main language.
I think and write by using images.
Almost everything I process has to be changed into an image to make sure I can remember it.
The absence and unavailability of my therapist fueled my fear of loss and abandonment.
I've never used this blog to write psychological theories.
I give you all insight in my psyche, my mind, whether it's linked to autism or not.
I don't know if my abandonment issues have something to do with ASD, but there could be a link with the need for predictability, clarity and certainty.
I'm not a psychologist and in fact how and why isn't what this text is about.
Her absence and the way I reacted created the image of an octopus in my head.
An octopus with many arms to hold the people and objects it likes/loves.
Suction cups to make sure it doesn't slip.
Suction cups to make sure its prey doesn't escape.
Positive as well as negative.
Many arms to learn to let go because there will always be an arm holding on and making sure it won't fall.
Letting go and saying goodbye is important.
Especially because my therapist let me know during my holiday that she's too ill to guide me any further.
She is forcing the suction cups to let go one by one knowing that I have other arms to hold me.
She gave the arm I used to keep her close to another therapist.
I already know my new therapist, but nevertheless I have to start over again.
My suction cups don't want to let go.
It's the second time in 3 years someone dislodges himself from me.
Although the previous time was a very abrupt amputation and this time it's a soft and gentle let go, it still hurts and I'm very sad.
Letting go and starting over may be the essence of life, but it's still a challenge.
A challenge I don't like and it frightens me.
A challenge that will hurt again.
A challenge that should teach me something to go on.
Saying goodbye.....
I still have to learn a lot before I'll be able to do this.....
