Zelden wordt er vermeld dat ook het sterven van een huisdier of het totale verlies van contact met iemand die je graag zag (zonder dat die dood is) tot een rouwproces kan leiden.
Ook ik heb de voorbije weken (weer) moeten leren omgaan met verlies.
Het is en blijft telkens weer hard en moeilijk.
Deze keer ben ik een huisdier verloren. Meer bepaald één van onze katten.
Onze katten zijn huiskatten van een heel specifiek ras dat enorm gericht is op mensen.
Wij zeggen al lachend wel eens dat we velcro-katten hebben.
Waar je ook bent of gaat, altijd is er eentje in de buurt die geen enkele kans om op je schoot te liggen zal onbenut laten.
Onze kat sukkelde al jaren met darmproblemen.
Na 5 dagen hospitalisatie bij de dierenarts mocht hij naar huis komen in de hoop dat hij het ook zonder baxter zou kunnen redden.
Jammer genoeg bleek al heel snel dat zijn lichaampje niet meer kon.
Gedurende die 5 dagen zijn we 2 keer per dag langs geweest.
Hij kreeg de allerbeste zorgen van een team dierenartsen en assistenten dat al jaren zijn toestand van heel nabij opvolgde en waar hij kat aan huis was.
De dag nadat hij thuis kwam, stonden we alweer bij de dierenarts.
De echtgenoot in levende lijve, ik via de telefoon, want ja, het werk laat ook niet op zich wachten.
Diezelfde middag ben ik nog naar huis gereden.
Ons beestje was op. Hij wou niet meer eten of drinken en stond te wankelen op zijn pootjes.
Diezelfde namiddag hebben we allemaal genoten van zijn laatste uurtjes.
Hij heeft de hele namiddag languit op een schoot of op de zetel in de zon gelegen.
Genietend van begin tot eind, want knuffelen was zijn leven.
In de late namiddag hebben we dan de dierenarts verwittigd dat we hem niet langer wilden laten afzien. Genezen ging hij niet meer doen en hem nog verder zien aftakelen wilden we niet.
's Avonds is de dierenarts dan bij ons gekomen.
Geusje is gestorven op mijn schoot en we hebben alle tijd genomen om afscheid te nemen.
Hij ligt nu naast zijn poezenbroertje in de tuin, maar in mijn hoofd woont hij in het huisje van Mr. Mol uit "De Wind in de Wilgen" van Kenneth Grahame.
Dat is mijn poezenhemel....
Nu begint het missen pas...
Met één kat is er zoveel leven in huis verdwenen.
Ook al hebben we er nog twee die des te meer aandacht vragen en krijgen, toch is het huis een beetje leger geworden.
Nu pas beseffen we hoeveel tijd en aandacht er naar ons sukkelkatje ging.
Zijn gebabbel en opdringerige aanwezigheid worden dagelijks gemist, net als de, anders zo vervloekte, accidentjes naast de kattenbak.
Buiten de vele tranen en het verdriet durft een rouwproces bij mij ook al eens een echte fysieke weerslag hebben.
Het zou niet de eerste keer zijn dat ik fysiek ziek word na zo'n plotse gebeurtenis en dat is deze keer ook gebeurd.
Een banale virale infectie die me letterlijk 2 weken aan de zetel gekluisterd heeft.
Ik ben zelden ziek, weet niet eens hoe ziek zijn aanvoelt en zou ook nu gewoon gaan werken zijn.
De echtgenoot en de dokter hebben echter anders beslist en misschien is dat maar goed ook.
Alle verdriet, pijn en vermoeidheid krijgen nu de kans om verwerkt te worden.
 |
| Mr. Mole's house from The Wind in the Willows - Illustration by Inga Moore Het huis van Mr. Mol uit De Wind in de Wilgen - Illustratie door Inga Moore |
There are a lot of books and articles about dealing with loss. Often they speak about the loss of a person. Rarely they mention that the loss of a pet or the total loss of contact of someone you really liked (without dying) can also start a mourning process.
I have had to learn (again) how to deal with loss.
It's every time and again so hard and painful.
This time I lost a pet, more specifically one of our cats.
Our cats are housecats of a special breed that is hugely human-oriented.
We often say we have velcro-cats.
Wherever you are or go, there is always at least one of them behind you.
They'll never miss the opportunity to get on your lap.
Our cat struggled with intestinal issues for years.
A couple of weeks ago he was hospitalised at our vet for 5 days.
We took him home hoping he would be able to cope without a baxter, but to no avail.
His body couldn't cope anymore.
We visited him twice a day during those 5 days.
He got the very best treatment by our vets and their team who followed his condition for years.
They saw him at least once a month and they loved him as much as we did.
The day after he came home we were at the vet already.
The husband was there in person, I listened by phone, because I still had to work.
An hour after that phonecall I drove home.
Our pet was at his end. He didn't want to eat or drink anymore and was swaying around .
That afternoon we enjoyed together.
He crawled from one lap to the other to a sunny spot on the couch.
He enjoyed his last hours as much as we did.
I'm sure of it because being cuddling was his long life.
We contacted our vet late that afternoon to tell her our decision.
He wouldn't recover anymore and we didn't want him to suffer any longer.
That night our vet came by.
Geusje died on my lap and we took a long long time to say goodbye.
He's buried next to his feline brother in our garden, but in my mind he's living in the house of Mr. Mole from The Wind in the Willows by Kenneth Grahame.
That's my feline heaven....
And now the missing starts....
So much life has disappeared from our home with just one cat.
We still have two other cats that want and get attention, but still the house has become emptier.
Now we realise how much time and energy our sickly cat needed.
He's no longer talking and his pushy presence is really missed daily, as much as the, otherwise despised, accidents next to the litter box.
Now about the dealing with a loss...
My mourning process consists of a lot of tears and sadness, but it often also has a physical impact.
It wouldn't be the first time I get really ill after such an event and this time it happened as well.
About two weeks after the death of my precious little one I'm struck down by a stupid viral infection.
Nothing serious, but serious enough for my doctor to keep me at home.
I'm used to being sick and I don't even know when to stay home because, even with a fever, I feel alright.
But the husband and the doctor decided otherwise and in the end I'm thankful for it.
All the sadness and sorrow and tiredness can get out now.
Knuffel....
BeantwoordenVerwijderen