Mei 2017 werd mijn vorige psychologe ziek en werd ik noodgedwongen doorverwezen naar mijn huidige psychologe. Een gedwongen verandering die te snel kwam na vele andere veranderingen en waar ik toch wel heel veel moeite mee gehad heb.
De wekelijkse afspraken werden tweewekelijkse sessie en sinds een maand of twee begin ik er aan te denken om de tweewekelijkse om te zetten naar een driewekelijkse of misschien zelfs een maandelijkse sessie.
De e-mails die ik tussen de sessies door nog schreef zijn ondertussen ook verminderd en regelmatig zelfs verdwenen. Die teksten zijn/waren een manier om de chaos in mijn hoofd een klein beetje te ordenen en tussen de sessies door ook wat broodnodige ondersteuning te vinden.
Dat die schrijfnood verminderd is, is voor mij een hele grote barometer geweest.
Ik schrijf graag, zowel over leuke als moeilijke dingen, maar het gevoel dat ik moet schrijven, is verdwenen.
Eind juni speelde ik mijn eindexamen muziek met klein orkest en speelde ik eveneens mee in datzelfde kleine orkest. Voor de allereerste keer heb ik ondervonden wat het is om aangenaam zenuwachtig te zijn en dan ook nog eens ongelofelijk goed te spelen.
Achteraf kreeg ik van enkele van de beroepsmuzikanten te horen krijgt dat ze helemaal meegesleept waren toen ik speelde. Dit is het beste compliment dat ze me konden geven.
Begin deze maand was het exact een jaar geleden dat ik van werk veranderde.
Een zelfgekozen verandering die de nodige stress met zich mee bracht.
Ondertussen voel ik me op mijn gemak op mijn nieuwe werkplek. Aangename collega’s en een aangename sfeer zorgden er voor dat ik steeds meer mezelf liet zien.
Het masker dat jarenlang overal met me mee ging, blijft steeds vaker thuis liggen.
Eindelijk voel ik zelf dat ik op de goede weg ben.
Er is letterlijk rust in mijn hoofd gekomen.
Rust die er letterlijk op kousenvoetjes in geslopen is.
Pas toen de psychologe me er attent op maakte dat ze me zoveel rustiger vindt, besefte ik dat het inderdaad goed gaat.
Het gaat zelfs zo goed dat ze voorstelde om voorlopig nieuwe werkpunten aan te snijden, maar op te volgen. De rust zijn werk laten doen voor we er terug onrust bij brengen.
Ze laat me nog niet los, maar wel wat losser.
Eindelijk voel ik zelf dat ik op de goede weg ben.
Er is letterlijk rust in mijn hoofd gekomen.
Rust die er letterlijk op kousenvoetjes in geslopen is.
Ik kan eindelijk eerlijk antwoorden op de vraag "hoe is't?" en dat antwoord is de laatste tijd telkens weer: "goed". Een heel gemeende "GOED".
Ik voel me goed. Goed in mijn vel, goed op het werk, goed in mijn relatie, goed in mijn hobby's (al zou ik daar liever nog meer tijd voor hebben natuurlijk).
 |
| https://quotess.net/motivational/strength/strength-quotes-i-feel-good-about-the-person-i-have-become/ |
Since May 2017 a lot has changed for me. Now a year has passed and I want to look back to a few things that happened.
May 2017: my previous psychologist became seriously ill and she was forced to transfer me to my current psychologist. A forced change that came too quickly on top of a lot of other changes. It was very hard for me to adjust.
The weekly sessions became fortnightly and since a couple of months I’m slowly thinking of making them 3-weekly or even monthly appointments.
The e-mails I wrote in between sessions are less and sometimes even non-existant. Those texts are/were a way to help me see through the chaos in my head and to get some well needed support between the sessions.
The need to write is reduced to almost nothing and this has been a huge barometer to me.
I like writing, wether it’s about good or hard things, but I no longer feel that I need to write to find some rest.
At the end of June I played my final exam in the local music academy. Those who want can play a piece accompanied by a small orchestra. I played both solo and as part of the orchestra.
It was the very first time ever that I felt comfortably nervous and I played very good.
Afterwards some of the professional musicians came to me and said they were really carried away by my playing. There is no better compliment!
At the beginning of this month it was exactly one year ago that I changed my job.
A change that I had chosen and that brought the necessary stress with it.
Now I feel at ease at my job. Pleasant colleagues and an enjoyable atmosphere made me show my true self more and more. I no longer bring the mask I wore for so many years.
Finally I really feel that I’m going the forward.
I’ve literally found peace of mind.
Peace tiptoed into my life.
I only realised it when my therapist said she thought me so much more at ease and relaxed.
She even suggested to do some follow-up for now before starting something new.
It’s time to let rest and peace do their job before we wake up stress again.
She won’t leave me, but she will give me some time and space.
Finally I can answer truthfully to the question “how are you?” and my answer is every time again “I’m fine, I’m doing great”. A very firm “FINE”.
I feel good, good about myself, about my job, about my relationship, about my hobby’s (although I can always use more time (😉).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten