Ik vertelde enige tijd geleden over de sollicitaties waar ik mee bezig was.
Voor functie A niet geslaagd, voor functie B geslaagd, maar niet batig gerangschikt (1 plaats en ik was tweede).
In mijn hoofd had ik ondertussen een scenario gemaakt om minstens een jaar op mijn huidige functie te blijven.
Een week of twee geleden moest ik een aangetekende zending gaan halen.
Stress alom, want zoiets onverwachts en geen idee hebben wat het zou kunnen zijn, daar kan ik wel wakker van liggen.
We hadden niets besteld dat aangetekend geleverd zou worden dus wat zou het dan wel kunnen zijn...
Het was uiteindelijk een brief met goed nieuws: ondanks dat er officieel slechts 1 plaats opgesteld was, mag ik toch starten in functie B.
Om de uitstekende communicatie van mijn bedrijf te verduidelijken: ik belde goedgehumeurd naar de dienstoverste van functie B om een afspraak te maken.
Dienst B viel volledig uit de lucht. Het diensthoofd wist nergens van en hun secretariaat al evenmin :-).
Zo gaat het er bij ons aan toe....
Vanaf 3 juli start er opnieuw een nieuw hoofdstuk.
Dichter bij huis.
Nog uitzoeken of het auto of trein/plooifiets of elektrische fiets zal worden.
Weer alles opnieuw leren.
Nieuwe mensen, nieuwe job.
Zal ik in de groep passen? Vertel ik iets of niets?
Nieuwe onzekerheid, maar toch ook wel een beetje leuk spannend.
I told you some time ago about the job interviews I was doing.
I wasn't suited for job A, I was succesful for job B, but ended up second and there only was one vacant place.
In my head I had already made a new scenario where I would stay at least one year at my current job.
About a two weeks ago I had to pick up a recorded delivery.
Stress galore...unexpected and having no idea what it could be. It sure is a reason to lay awake at night.
As we hadn't ordered anything that could be a recorded delivery I really had no idea what it could be.
It ended up being a good news letter: although initially there was only one vacancy they opened another one so I can start working on job B.
To show you the great communication in my company: I happily called the boss of job B for an appointment and he didn't know anything, nor did their secretary.
That's how good our staff communicates....
So I start a new chapter again as from July 3.
Closer to home.
Still need to find out if I will go there by car, by train/folding bike or electrical bike.
Again starting from zero.
New people, new job.
Will I fit in the group? Should I tell or not?
Again a lot of uncertaintly but also a little bit excited and fun.
Een praatavond voor partners in autisme.
Dat was mijn topactiviteit deze week.
Opnieuw voelde ik me als een kind in een snoepwinkel.
De autismewereld is nog steeds onbekend terrein en ik ga met volle goesting op onderzoek uit.
Elke mede-autist wordt bestudeerd en elk aspect van zijn/haar spectrum wordt vergeleken met het mijne.
''Staat ASS op zijn/haar hoofd geschreven? Zijn er uiterlijke en/of gedragskenmerken die ik herken bij mezelf? Zijn hun ervaringen gelijkaardig aan de mijne of net niet?''
Een expeditie die voorlopig blijft duren.
Deze avond ging het over communicatie, compromissen sluiten en praten met de partner.
We waren te laat, maar het goede weer en de idyllische locatie zorgde er voor dat ik dit eens niet erg vond.
Ik heb met open mond zitten luisteren.
Er was herkenning, maar vooral ''zo gaat het er bij ons toch niet aan toe'' en ''die moeilijkheden kennen wij niet''.
Wat me vooral opviel en waar ik wel wat bedenkingen bij had, is dat autisme door een aantal mensen snel en veelvuldig als excuus werd gebruikt en dat de communicatieproblemen tussen koppels waarvan één of beiden ASS hebben toch heel erg hetzelfde zijn als bij NT'ers.
Even verduidelijken wat ik bedoel. (Dit is mijn persoonlijke opinie en absoluut geen wetenschap!)
het excuus: ''we hebben autisme dus we denken zwart-wit en we kunnen geen compromissen sluiten.''
Ofwel klopt mijn diagnose niet, ofwel heb ik gewoon deze kenmerken niet, maar ik vind dit een gemakkelijk antwoord.
Iets doen wat je partner leuk vindt ook al heb je daar geen zin in, heeft in mijn ogen niets te maken met autisme of het al dan niet kunnen sluiten van compromissen.
Dit is ''graag zien'' en moeite willen doen voor je partner. Iedereen doet en krijgt graag zijn/haar zin, maar als je iemand graag ziet dan doen beide partijen moeite om de ander af en toe tegemoet te komen.
Hiervoor hoef je geen boekhouding bij te houden. Al kan dat misschien een hulpmiddel zijn om een evenwicht te vinden. Zelf ben ik niet te vinden voor een boekhouding van wie wat wanneer gedaan heeft omdat dit, denk ik, een voedingsbasis voor net nog meer conflicten kan zijn.
Het kan best zijn dat zwart-wit denken heel typisch is voor autisme, maar ook hier ga ik niet echt mee akkoord. Natuurlijk heb ook ik regelmatig een uitgesproken mening, maar ik heb door schade en schande geleerd dat grijs denken veel meer waard is. Het is niet makkelijk, maar zeker haalbaar om jezelf aan te leren dat er veel meer is dan zwart en wit....
koppels met ASS zijn vergelijkbaar met die zonder ASS.
Hiermee verwijs ik zuiver naar communicatie. Vrouwen willen ''praten'' met hun man terwijl de man niet weet hoe dat moet, wat hij moet zeggen en liefst met praktische oplossingen komt terwijl de vrouw daar net geen nood aan heeft.
Ik hoorde hier niets dat typisch autisme zou zijn. Er zijn zowel bij de autisten als de neurotypica natuurlijk uitzonderingen, maar de doorsnee man praat niet graag over zijn emoties en weet meestal ook niet hoe hij dit moet verwoorden.
Vrouwen hebben een klankbord nodig en willen dit absoluut bij hun man vinden.
Hier is dit ook niet anders. Ook al heb ik autisme en kan ik mijn emoties moeilijk verwoorden of zelfs maar herkennen, toch hou ik van diepgaande gesprekken, filosoferen en begrijpen.
De echtgenoot vindt mijn nood aan diepgang en filosofie moeilijk en soms zelfs beangstigend. Hij kijkt anders naar de wereld en vindt mijn gedachten moeilijk te volgen. Filosoferen is aan hem niet besteed.
Zo heb ik na lang zoeken deze oplossing gevonden: ik vertel in grote lijnen wat er door mijn hoofd spookt, maar ik dwing hem niet tot diepgang. Die haal ik bij anderen (collega, vrienden, psycholoog) die dit wel kunnen en graag doen.
Wanneer de hoofdspoken zichtbaar en tastbaar zijn voor mij, toon ik ze aan de echtgenoot.
De verkorte en hanteerbare versie van de diepgang vertel en vertaal ik.
Zo weet hij wat me bezig houdt en krijgt hij ook de verduidelijking te horen. Hier kunnen we dan samen regelmatig wel verder over praten en leren we elkaars visie kennen.
Dus, voor al die vrouwen met/zonder partner met/zonder autisme: ga eens op zoek naar een klankbord (collega, vriendin, therapeut) en dwing je partner niet tot iets dat niet in z'n natuur zit of wees tevreden met de hulp die ze bieden....
Communicatie is voor elk koppel een werkpunt en gaat nooit vanzelf. Haal je autisme er niet bij als excuus. Het kan een verduidelijking zijn voor de partner, maar het betekent niet dat je geen moeite kan doen hoe moeilijk dat ook is.
An evening talk for partners in autism. My top activity of last week. Again I felt like a child in a candy shop. The world of autism is unknown territory for me and I enjoy the exploration.
I look at every autist I meet and I try to compare their spectrum with mine. "Can you see ASD on their forehead? Do they have visual characteristics or behaviourisms that I recognize? Is their a big difference between their experiences and mine?" An everlasting expedition. The topics for this evening were communication, compromising and talking with your partner. We arrived too late, but this time I didn't mind. The weather was good and the location was very idyllic and we had a nice walk towards the meeting point.
I listened with open mouth to the discussions. There was a lot of recognition, but even more "we don't have those problems" and "it's not like that at our home." This is what I remembered and I have also some reservations: autism is used quickly and often as an excuse and the communication problems in couples where one or both partners have ASD are very similar to those in NT-couples.
I'll explain myself (this is my personal opinion and no science!)
the excuse: "we have autism so we think black-and-white and we can't compromise."
It's possible my diagnose isn't correct, maybe I just don't have these characteristics, but in my opinion this is just an easy answer.
Doing something your partner likes, even if you may not feel like it, has nothing to do with autism or the ability to compromise.
I think that this is love/liking someone and making an effort for your partner.
Everyone likes to get what they want, but if you love/like someone then both partners will meet each other half way.
Bookkeeping this might be an asset to find a balance.
I don't fancy keeping notes about who did what and when because I see this as a breeding ground for conflicts.
Thinking black-and-white might be specific for autism, again I don't agree with it.
Sometimes I also have an outspoken opinion, but I've learned the hard way that thinking grey is worth a lot more. It isn't easy, but it certainly is possible to teach yourself that there is more than just black and white...
Communication between partners in autism are similar to those without autism.
All women like to talk with their partners while men often don't know how to talk, what to say and preferably come up with practical sollutions.
This isn't typical for autism. Autists and neurotypicals are alike. Most men just don't like talking about their emotions and don't know how to express their feelings.
Women need a sounding board and they want this to be their partner.
It's the same here at my home.
Although I have autism and I can't easily express and recognise my feelings, I do like in-depth discussions and to philosophise.
The husband finds this very difficult and even somewhat scary.
He sees the world differently and can't always follow my thoughts.
Talking about emotions and philosophising just isn't his cup of tea.
It took me a lot of time but in the end I've found a sollution: I tell him about what goes on in my head and find the necessary depth somewhere else. There are some people (colleague, friend, therapist) who like helping me find this depth.
When I can clearly see my mindghosts and I can grab them, I show them to the husband.
He understands this shortened and manageable version of my thoughts.
I tell him where I started and how my thoughts evolved to this final version.
This way he knows what goes on in my head and where I found the necessary depth.
In the end we can talk about my "problems" without straining his abilities and learn from each other.
So, all those women with(out) partner with(out) autism: go and look for a sounding board and don't force your partner to do something that isn't in their nature or be happy with the way they listen and try to help
Communication is hard for every couple. It rarely comes naturally. Don't use your autism as an excuse. It can explain a lot and makes things easier, but it doesn't mean you shouldn't try and make an effort as hard as it may be.
April is de maand om autisme meer in beeld te brengen.
Blijkbaar is er een autismemaand, -week en -dag.
Aangezien de hele autismewereld nieuw voor me is, ben ik al sinds 2 april verloren gelopen in wat er nu juist allemaal is en wat het allemaal betekent.
Het enige wat ik zeker weet, is dat het de bedoeling is om aan te tonen wat mensen met autisme waard zijn.
Aantonen dat we meer zijn dan Rainman, Sheldon Cooper en mensen met een koptelefoon op hun hoofd die staan te springen en met hun handen flapperen.
Ik ben geen van het voorgaande rijtje.
Althans niet zichtbaar.
Inwendig heb ik het gezelschap van een stekelvarken en een kieken zonder kop.
Het stekelvarken houdt van de koptelefoon en het kieken voel ik regelmatig op en neer springen en flapperen.
Dus ergens is er toch wel een gelijkenis.
Als het niet uitwendig te zien is, dan gebeurt er bij vele mensen met ASS wel heel veel inwendig.
Op Tistjes blog las ik iets over communicatie en het feit dat velen het moeilijk hebben met metaforen.
Ik hoor niet tot deze groep.
Voor mij zijn metaforen en beeldspraak net essentieel om de wereld om te heen te kunnen begrijpen.
Om deze autismemaand te vieren,
om mijn autisme en de aanvaarding ervan te vieren,
om mijn liefde voor taal en beeldspraak te vieren,
heb ik een leuke hoodie gekocht.
Op mijn manier wil ik ook duidelijk maken dat ik autisme en de (h)erkenning ervan belangrijk vind, ook al zal dit dan enkel begrepen worden door de ingewijden :-).
April is the autism awareness month. Apparently there is a autismmonth, -week and -day. As the whole autism world is new to me I'm already lost in all of the autism awareness since April 2. The only thing I understand is that it's all about showing that people with autism are worth a lot more than most people think. Showing and proving that we are more than Rainman, Sheldon Cooper and people using headphones while flapping their hands. I don't fit in the above. Well, not visibly. Inside me I have the company of a porcupine and a headless chicken. The porcupine loves the headphone and I can feel the chicken really often jumping up and down while flapping its wings. So there might be some similarity.
I think that there are a lot of people with ASS have a very active inside, even if it's not visible. On Tistjes blog I read something about autism friendly communication. One of the mentioned subjects was the fact that most people with ASS have difficulties with metaphores and using images to tell something. I don't fit in with this ASS group. For me, metaphores and images are essential to understand the world around me.
To celebrate this autismmonth, to celebrate my autism and my acceptance, to celebrate my love for language and metaphores, I bought a lovely hoodie. It's my way of showing that I want autism to be recognised and acknowledged, even if my way will only be understood by insiders :--).
