Metacommunicatie - Metacommunication

Vorige week kreeg ik via mail de samenvatting van de therapie die ik kreeg de voorbije twee jaar.
Nu ja, samenvatting :-). Zoals ze zelf al zegt, is het allesbehalve evident om zoiets beknopt samen te vatten, maar ze is er toch in geslaagd om de belangrijkste punten op te schrijven:

• de werkpunten die we geselecteerd hadden;
• het belang van te investeren in het opbouwen van een goede band met de nodige professionele hechting;
• het belang van "echtheid" en "er echt zijn";
• metacommunicatie.

Metacommunicatie was een nieuw begrip voor mij en wat nieuw is, moet bestudeerd worden :-).

Google leerde me dit: "Metacommunicatie betekent communicatie over de communicatie zelf. Metacommunicatie is `praten over de manier waarop je met elkaar praat`. Metacommunicatie is communiceren over de toon of de betrekkingsaspecten van de communicatie. Het is niet spreken over de inhoud van de boodschap, maar over de achterliggende betekenis daarvan en over de relatione..."

Direct dacht ik "ja, dit klopt". Hoe dikwijls hebben we geen gesprekken gehad waarin ik telkens opnieuw vroeg hoe ik iets moest zeggen of hoe ik iets moest interpreteren.

Ik ben me er totaal niet van bewust hoe mijn lichaamstaal overkomt, maar ik merk die van de gesprekspartner wel op. Jammer genoeg sta ik meestal pas achteraf stil bij bepaalde gedragingen.

Op het ogenblik zelf zie ik ze wel, maar ze dringen niet door. 

Hierdoor mis ik dus wel eens stukken gesprek of besef ik achteraf dat iemand vermoedelijk iets heel anders wou zeggen dan ik begrepen heb.

Achteraf op een gesprek terugkomen, vind ik moeilijk. Bij belangrijke gesprekken of therapiegerelateerd doe ik dat wel, maar niet bij alledaagse babbels.

Dat bewustzijn zorgt er voor dat ik het de laatste tijd heel open en direct durf zeggen wanneer ik iets niet goed begrijp of wanneer ik context mis.

Ik probeer dat te doen op een ludieke manier, zonder ASS te vermelden en meestal wordt dat door de mensen wel goed ontvangen.

Veel mensen kijken dan wel eens op omdat ze niet gewend zijn om met die metacommunicatie bezig te zijn. Bij hen gebeurt alles intuïtief en automatisch, maar ik moet er bij nadenken. 

Door mijn vraag moeten ze dan heel bewust gaan nadenken over wat ze doen en/of zeggen.

Sommigen vinden dat vervelend, maar af en toe zie ik ook wel een paar ogen verwonderd open gaan alsof ze net iets nieuws ontdekt hebben.

http://usualerror.com/e-book/meta-communication/

Last week I received an email with the synthesis of my therapy the past years.
Well, summary might be too optimistic. As she said herself, it's difficult to summarize 2 years of therapy, but she succeeded in writing down the most important points:

• all the working points that we selected during that time;
• the importance of creating a close bond with the necessary but professional attachment;
• being "real" to me and being really present;
• metacommunication.

Metacommunication is something new to me and all that's new, needs to be studied :-).

Google showed me some definitions including this one: "metacommunication

[-kəmyo̅o̅′nikā′shən]

Etymology: Gk, meta + L, communicare, to inform

communication that indicates how verbal information should be interpreted; stimuli surrounding the verbal communicationthat also have meaning, which may or may not be congruent with that of or support the verbal talk. It may support orcontradict verbal communication.

Mosby's Medical Dictionary, 9th edition. © 2009, Elsevier"

I immediately thought "YES, this is correct". We had a lot of talks where I asked again and again how I should say or interpret what was said.

I have no idea if my bodylanguage corresponds with what I say, but I do notice the bodylanguage of of the person talking to me or others. Unfortunately those signals don't really sink in with me.
It's mostly retrospectively that I become aware of those signs.
So it occurs often that I miss parts of a conversation or that I understand that someone might have been saying something completely different than what he/she actually said.

It's difficult to come back to a conversation. I'll do it with therapy related talks or really important ones, but not with daily chitchat.
Now that I'm aware of my ASD I often say it very openly when I don't understand something or when I'm missing context.
Without mentioning ASD and rather playfully brought most people don't mind these questions.

A lot of them give me a bit of a strange look because there not used to think about metacommunication or context. 
For them it's all automatic and intuitively, but I have to think about it all. 

Some people don't like it, but I like it when someone gets an amazed look in his eyes as if they discover something unknown.

Opnieuw aanpassen - Adjusting again

Niet enkel een nieuw job, maar ook een nieuwe therapeut.
Een hele hoop veranderingen waar ik moet mee leren omgaan.

't Is moeilijk om op 1 sessie een heel intensieve begeleiding van bijna 2 jaar samen te vatten.
Moeilijk om de diegene die me zo hard geholpen heeft, maar nu te ziek is om die hulp nog verder te bieden, los te laten.
Telkens opnieuw het gevoel in de steek gelaten te worden en te moeten herbeginnen.
En ook al weet ik rationeel wel dat ziek zijn niet hetzelfde is als in de steek gelaten worden, toch voelt het zo.

Eindelijk is er genoeg vertrouwen en dan stopt het daar.
Je wordt doorverwezen naar iemand anders en je moet weer herbeginnen.

Op zich heb ik nog wel wat geluk.
Die arm van mijn octopus werd niet afgesneden, maar voorzichtig losgemaakt én hij hangt nog steeds met een paar zuignapjes vast.
Mijn vorige therapeute wil het contact behouden en blijft beperkt bereikbaar via mail als steun op afstand.

De nieuwe werkt niet zo intensief dus wekelijks kan ik bij haar niet terecht.
Op zich geen ramp aangezien we net op een punt waren gekomen waar de wekelijkse afspraken tweewekelijks werden.
En ik mag ook naar haar mailen.
Dus zelfs al duurt het weer een hele tijd voor het mondeling lukt, schriftelijk zal ze dan wel op de hoogte zijn van de chaos in mijn hoofd.

We gaan proberen om de werkpunten over te nemen en uitzoeken hoe haar manier van werken kan geïntegreerd worden in de oude manier van werken gecombineerd met mijzelf.
Normaal gezien zal er ook nog een verslagje overgemaakt worden om te verduidelijken van waar ik kom, waar ik nu stond en waar ik naartoe wou.

Op zich zie ik het wel zitten, denk ik.

De nieuwe is niet geheel nieuw. We hebben elkaar al ontmoet buiten de context van therapie.

Het zal wennen worden.

Meer voor mij dan voor haar.

Het voelt aan alsof er een hele grote kei van onder mijn voeten weggehaald is waardoor ik allesbehalve stabiel sta, maar ondertussen ligt er alweer een nieuwe klaar.

Een nieuwe kei die nog wat geschaafd moet worden om goed te passen.

Veranderingen en nieuwigheden zijn niet altijd negatief.

Ze zijn moeilijk te verteren en zorgen voor heel wat spanning en onzekerheid, maar zolang ik het niet probeer, ga ik ook niet weten of het een verbetering is ten opzichte van het oude.

 

Casper & Hobbes hebben me tot nu toe door alle moeilijkheden heen geholpen. - Calvin & Hobbes helped me through all the difficulties I've met so far.

Not only a new job, but also a new therapist.
A lot of changes to adapt to.

It's hard to summarize a very intensive therapy of almost 2 years in 1 session.
It's hard to let go of the one person who helped me so much and who is now to ill to help me any more.
Again and again I have the feeling that she is abandoning me.
Although I rationally know that being ill isn't the same as abandoning someone, it still feels that way.

When you finally trust someone the relationship stops.
You get transferred to someone else and you can start over again.

I know I'm lucky in a way.
The arm of my octopus  hasn't been brutally cut off, but it has been loosened very gently and it will hold on with a couple of suction cups.
My previous therapist wants to keep me in touch. I can contact her by email and she will be a support from a distance. She certainly doesn't want to abandon me.

The new one doens't work as intensive as the old one so the weekly appointments won't be possible.
That's not a disaster as we just reached a point of changing the weekly appointments to two-weekly appointments.
And I can mail! Very important to me as I can express myself much more by writing than by talking.
Even if it takes a lot of time before I can tell her about the chaos in my head, she certainly will have all the knowledge she needs by reading my mails.

We will try and continue with all the working points and find out if there is a way of adapting her therapy style with the style of the previous therapist in combination with myself.
Normally we should get a small summary of my previous therapist to explain where I come from, where I am now and where I would like to go.

I like the big idea.
The new therapist isn't completely new because we've already met outside the context of therapy.
It will take some time to get used to it.
Especially for me, maybe less for her.
It's like someone took away a large boulder from beneath my feet making me unstable, but there is already a new boulder ready to be placed.
It only needs to be scraped and polished so it will fit.

Changes and novelties aren't always negative.
They are hard to digest and create lots of tension and uncertainties, but if I don't try them out, I will never new if there are an improvement.

 

Werk - Work

In Solliciteren 1, 2 en 3 vertelde ik jullie over mijn sollicitatieperikelen.
Door een logica die geen logica is binnen het bedrijf waar ik werk, heb ik uiteindelijk toch 1 van de 2 jobs gekregen.
Vanaf juli start ik in Job 1.

Nog 3 weken om af te tellen wat ik dus helemaal niet doe.
Ik doe mijn huidige job nog steeds graag en ik vind het jammer om weg te gaan.
Ik heb er een hoop geleerd over mezelf, over werken met collega's en over communicatie.
Toen ik startte, bevond ik me in een diepe put, maar dankzij vele mensen waaronder een aantal collega's ben ik uit dat gat geklommen.
Zij hebben met begeleid tijdens die eerste maanden.
Zij zagen mijn potentieel.
Ze vonden en vinden mijn eigenaardigheden niet storend.

Ik heb eindelijk een plaats gevonden, naast thuis, waar ik kan proberen mezelf te zijn zonder hiervoor veroordeeld te worden.

Ik ga die collega's missen, net zoals ik mijn job ga missen.
Mijn collega's zijn enthousiast en in mijn plaats en tellen de dagen af tot mijn nieuwe job.
Ik probeer er zelf zo weinig mogelijk aan te denken om op die manier mijn zenuwen onder controle te houden.

Het is moeilijk om er over na te denken en te beseffen dat ik terug moet herbeginnen in juli.
Opnieuw mijn eigen plek vinden en een connectie proberen vinden met collega's.

Gelukkig zal ik nog regelmatig 2 van mijn huidige collega's terug zien aangezien ze soms in hetzelfde gebouw werken (telewerk).
Zij zullen me zeker opvangen wanneer ik dreig te vallen en ze zullen me door alle mogelijke sociale problemen heen helpen.

Binnenkort ga ik op bezoek naar m'n nieuwe werkplek om antwoord te krijgen op een aantal vragen.

Praktische, maar ook minder praktische vragen:
- Waar gaat mijn bureau staan?
- Gaat er een radio spelen?
- Hoeveel mensen gaan er rondom me zitten?
- Ga ik een kast krijgen om kledij en ander materiaal in te steken?
- Waar zijn de kleedkamers/douches voor als ik met de fiets kom werken?
- Moet ik al mijn overuren opnemen of kan ik ze meenemen?
- Zeg ik iets of niets over mijn "bijzonderheden"?
-....

Wanneer ben je klaar voor iets nieuws?

I told you about my job interviews in 3 previous posts.
Thanks to some logic that can't be called logic in my company I did get 1 of the 2 jobs I applied for.
Start date for job 1 will be July 1.

Another three weeks to count down the days, but I won't do that.
I still like my current job and I will be sad to leave it.
I learned a lot about myself, about working with colleagues, about communication.
When I started I found myself deep down in a dark hole, but thanks to a lot of people and that includes certainly some colleagues I managed to climb out of the hole.
They guided me during the first months and saw my potential.
They don't mind my peculiarities.

I finally found a place, besides home, where I could try and be myself without judgement by others.

I will miss them.
I will miss my job.
It's hard to think about it and realising that I have to start over again in July.
Again I'll have to try and find my place, find a connection with colleagues.

I'll see 2 of my current colleagues again because they sometimes work in the same building (shared offices).
I know they will be there to catch me when I'm falling and to help me get through the social difficulties.

When are you ready for something new?