Metacommunicatie - Metacommunication

Vorige week kreeg ik via mail de samenvatting van de therapie die ik kreeg de voorbije twee jaar.
Nu ja, samenvatting :-). Zoals ze zelf al zegt, is het allesbehalve evident om zoiets beknopt samen te vatten, maar ze is er toch in geslaagd om de belangrijkste punten op te schrijven:

• de werkpunten die we geselecteerd hadden;
• het belang van te investeren in het opbouwen van een goede band met de nodige professionele hechting;
• het belang van "echtheid" en "er echt zijn";
• metacommunicatie.

Metacommunicatie was een nieuw begrip voor mij en wat nieuw is, moet bestudeerd worden :-).

Google leerde me dit: "Metacommunicatie betekent communicatie over de communicatie zelf. Metacommunicatie is `praten over de manier waarop je met elkaar praat`. Metacommunicatie is communiceren over de toon of de betrekkingsaspecten van de communicatie. Het is niet spreken over de inhoud van de boodschap, maar over de achterliggende betekenis daarvan en over de relatione..."

Direct dacht ik "ja, dit klopt". Hoe dikwijls hebben we geen gesprekken gehad waarin ik telkens opnieuw vroeg hoe ik iets moest zeggen of hoe ik iets moest interpreteren.

Ik ben me er totaal niet van bewust hoe mijn lichaamstaal overkomt, maar ik merk die van de gesprekspartner wel op. Jammer genoeg sta ik meestal pas achteraf stil bij bepaalde gedragingen.

Op het ogenblik zelf zie ik ze wel, maar ze dringen niet door. 

Hierdoor mis ik dus wel eens stukken gesprek of besef ik achteraf dat iemand vermoedelijk iets heel anders wou zeggen dan ik begrepen heb.

Achteraf op een gesprek terugkomen, vind ik moeilijk. Bij belangrijke gesprekken of therapiegerelateerd doe ik dat wel, maar niet bij alledaagse babbels.

Dat bewustzijn zorgt er voor dat ik het de laatste tijd heel open en direct durf zeggen wanneer ik iets niet goed begrijp of wanneer ik context mis.

Ik probeer dat te doen op een ludieke manier, zonder ASS te vermelden en meestal wordt dat door de mensen wel goed ontvangen.

Veel mensen kijken dan wel eens op omdat ze niet gewend zijn om met die metacommunicatie bezig te zijn. Bij hen gebeurt alles intuïtief en automatisch, maar ik moet er bij nadenken. 

Door mijn vraag moeten ze dan heel bewust gaan nadenken over wat ze doen en/of zeggen.

Sommigen vinden dat vervelend, maar af en toe zie ik ook wel een paar ogen verwonderd open gaan alsof ze net iets nieuws ontdekt hebben.

http://usualerror.com/e-book/meta-communication/

Last week I received an email with the synthesis of my therapy the past years.
Well, summary might be too optimistic. As she said herself, it's difficult to summarize 2 years of therapy, but she succeeded in writing down the most important points:

• all the working points that we selected during that time;
• the importance of creating a close bond with the necessary but professional attachment;
• being "real" to me and being really present;
• metacommunication.

Metacommunication is something new to me and all that's new, needs to be studied :-).

Google showed me some definitions including this one: "metacommunication

[-kəmyo̅o̅′nikā′shən]

Etymology: Gk, meta + L, communicare, to inform

communication that indicates how verbal information should be interpreted; stimuli surrounding the verbal communicationthat also have meaning, which may or may not be congruent with that of or support the verbal talk. It may support orcontradict verbal communication.

Mosby's Medical Dictionary, 9th edition. © 2009, Elsevier"

I immediately thought "YES, this is correct". We had a lot of talks where I asked again and again how I should say or interpret what was said.

I have no idea if my bodylanguage corresponds with what I say, but I do notice the bodylanguage of of the person talking to me or others. Unfortunately those signals don't really sink in with me.
It's mostly retrospectively that I become aware of those signs.
So it occurs often that I miss parts of a conversation or that I understand that someone might have been saying something completely different than what he/she actually said.

It's difficult to come back to a conversation. I'll do it with therapy related talks or really important ones, but not with daily chitchat.
Now that I'm aware of my ASD I often say it very openly when I don't understand something or when I'm missing context.
Without mentioning ASD and rather playfully brought most people don't mind these questions.

A lot of them give me a bit of a strange look because there not used to think about metacommunication or context. 
For them it's all automatic and intuitively, but I have to think about it all. 

Some people don't like it, but I like it when someone gets an amazed look in his eyes as if they discover something unknown.