ASS en collega's - ASD and colleagues.

Stilaan leer ik mijn nieuwe collega's een beetje kennen.

Zo hoorde ik via via dat er iemand was die graag bordspellen speelt.

Aangezien wij dat thuis ook doen, was het makkelijk om een gesprek aan te knopen met die collega.

Naast de bordspellen blijken we ook een voorliefde te hebben voor strips en fantasy.

Ook voor haar is het een verademing om eens iemand tegen te komen die dezelfde "rare" hobby's heeft.

Collega heeft een zoon met autisme waar ze heel open over praat. 

We hadden vorige week een 1 op 1 gesprek waarin ze dit vertelde.

Hij is ongeveer 12-13 jaar oud en recent volgde ze een cursus over autisme en hoe er mee omgaan.

Daar hadden de organisatoren opgemerkt dat het niet enkel de zoon was die ASS heeft, maar dat de mama het zo goed als zeker ook heeft.

Ze gaat volledig akkoord met het vermoeden en twijfelt of ze nu voor een volledige diagnose zou gaan of niet.

Schoorvoetend liet ik vallen dat ikzelf ook die diagnose heb.

Antwoord van de collega: "Ik wist het al. Het was me al opgevallen in de manier waarop je reageert op de anderen en de antwoorden die je geeft op hun vragen. Maar om je gerust te stellen: het valt niet echt op hoor. 't Is omdat ik er zelf middenin zie dat ik het herken."

Dit kwam toch wel wat hard aan.

De allereerste keer dat iemand me zegt dat mijn ASS zichtbaar is als ASS.

Daar moest ik toch eventjes van bekomen.

Al duurde dat niet lang.

Ik weet al langer dat anderen wel merken dat er iets "vreemds" is aan me zonder dat ze het kunnen duiden.

Nu is er eindelijk eens iemand die mijn reacties en gedrag herkent en kan plaatsen.

Eerlijk gezegd is het een hele opluchting.

Met de jobverandering ben ik ook mijn referentiecollega kwijtgeraakt. 

Hij is wel nog bereikbaar, maar aangezien hij niet meer naast mij zit, is het ook voor hem moeilijker geworden om situaties in te schatten aan de hand van mijn verhaal.

Ik heb dan ook mijn stoute schoenen aangetrokken en gevraagd aan de nieuwe collega of ze het ziet zitten om een soort van referentie te zijn voor mij.

Iemand waar ik naartoe kan gaan als het niet gaat en ik niet kan uitleggen wat er niet gaat.

Iemand die me kan helpen met de sociale spelregels tussen al mijn nieuwe collega's.

Iemand die me kan helpen wanneer mijn contextblindheid de overhand neemt.

Iemand waarmee ik over autisme kan praten, ervaringsdeskundigen onder elkaar.

Ze zei "ja", blij dat ze ook eindelijk iemand heeft om mee te praten over autisme.

Een stukje thuiskomen op het werk.

Slowly I'm getting to know my new colleagues.

Someone told me that there's a colleague who likes playing boardgames.

Knowing this made it much easier for me to start a conversation.

Apart from boardgames we apparently have the same interests in comics and graphic novels as well.

For that colleague it was a refreshing change to meet someone with the same "odd" hobby's.

One day she was openly talking about her 13 year old son with autism.

We had a 1 on 1 conversation that time.

She was telling me about a course about autism and how to deal with a kid with autism.

The organisation had mentioned that it wasn't just her son having ASD, but almost certainly she as well.

She agreed with this idea and is now struggling with the decision wether or not to go for a full scale testing and diagnosis.

Very hesitantly I mentioned my diagnosis.

Answer of the colleague: "I knew that already. I noticed it by the way you react to others and by the answers you give them. But you know, it's not that obvious. It's because of myself, my son and that course that I recognise it in you."

It came as quite a shock to me.

This was the very first time that someone tells me my ASD is visible as ASD.

It took me some minutes to get myself back together.

I've known for some time that other people notice something "strange" when they're talking to me.

Now there is finally someone who can see my reactions and behaviour for what they really are.

Honestly, this is a big relief.

With the change of job I lost my reference colleague.

I can talk to him by phone, but that makes it much more difficult for him to read situations by what I tell him.

So I took a bold step towards the auti-colleague and asked her if she wants to be my reference.

Someone I can go to when I'm having a bad day without knowing why.

Someone to help me read the social game rules between my new colleagues.

Someone to help me when my context blindness takes over.

Someone to talk to about ASD, as "autism experts" among ourselves.

She said "yes", happy to also finally have someone to talk to about ASD.

A piece of home at work.

Nieuwe job - New job

Nieuwe job, eerste dag.

Toekomen met 2 taarten die tijdens de pauze gezamelijk opgegeten werden.

Verlofperiode dus minder volk, minder werk.

Perfect om langzaamaan iedereen te leren kennen.

Al direct aanvoelen dat niet iedereen met evenveel plezier komt werken.

Team per team het werk leren kennen en zo ook de ongenoegens.

Mensen die aanvoelen dat jouw vragen gemeend zijn en beetje bij beetje hun pijnlijke plekken laten zien, die vertellen wat ze meegemaakt hebben.

Nieuwe job, maar toch direct thuiskomen.

New job, first day.

Arriving with  cakes that tasted really good during break.

Holiday period so there's less people and less work.

Ideal time to slowly get to know everyone.

Immediately sensing that not everybody is happy to be there.

Getting to know the people and the job team by team, but also the grievances.

People sense that your questions are genuine and sincere. 

One by one they show their sore spots and tell about their (job related) past.

New job, but feeling at home at once.

Opnieuw emoties - Emotions again.

Het onderwerp "emoties" word mijn stokpaardje.

Er valt zoveel over te zeggen en het is zo onbegrijpelijk en ongrijpbaar.

Een continue zoektocht waar geen einde aan lijkt te komen.

Ik zit nog steeds in de knoop met de basis: voel ik iets en zo ja, wat voel ik dan en hoe benoem ik het.

In mijn hoofd is er altijd chaos, maar dan wel een zichtbare chaos.

Indien nodig lukt het me meestal om er de bruikbare elementen uit te vissen.

Als het over emoties gaat, dan is het een nachtelijke chaos waarin ik niets zie.

Vraag je aan mij hoe het gaat dan hoor noch zie ik ook maar iets in die chaos.

Een zwarte gat, een zwarte leegte, zwarte chaos waarin ik blind het goede probeer uit te vissen.

Ooit hoorde ik een andere omschrijving die voor sommigen misschien herkenbaarder of positiever klinkt: "Praten over emoties is als een wit blad. Er staat niets op en ik moet het zelf invullen met woorden die ik wel ken, maar niet kan koppelen aan iets."

Ondertussen heb ik wel al verschillende theoriën gehoord en gelezen in verband met autisme en emoties. Of ze nu correct zijn of niet, één ding hebben ze wel gemeen: ze zijn het er allemaal over eens dat mensen met autisme emoties anders ervaren dan mensen zonder autisme.

In mijn zoektocht heb ik ondertussen een stapje gezet. 

Ik laat in het midden of het ene stapje vooruit is of zijwaarts of achterwaarts.

Het is een stapje dat ik zie zitten en waarbij ik wil proberen of het me verder kan helpen.

Bij mijn vorige therapeute bespraken we de pseudogevoelenskaartjes.

Kaartjes van die per pseudogevoel/emotie weergeven wat de mogelijke gevoelens zijn en aan welke mogelijke behoeftes dan moet voldaan worden. 

Via mijn nieuwe therapeute kreeg ik een lijst met basisemoties.
Bij elke emotie worden een aantal synoniemen vermeld en er staat ook bij of de bijhorende behoeften voldaan zijn of niet.

Beide concepten horen bij de geweldloze communicatie van Marshall B. Rosenberg.

Je kan ze hier terugvinden.

De lijst met emoties heb ik zelf verwerkt tot kaartjes om makkelijker te kunnen gebruiken.

Ik probeer nu dagelijks eens stil te staan bij mezelf en op dat moment na te gaan wat ik nu juist voel.

Ook al ken ik de woorden van alle emoties die op mijn kaartjes staan toch slaag ik er niet zelfstandig in om dat wat ik voel te benoemen.

Door die kaartjes te gebruiken lukt dat iets makkelijker.

Op (lange) termijn hoop ik sneller en intuïtiever mijn emoties te herkennen en te weten wat ik er mee kan doen.

Emoties leren herkennen met Disney ;-)
Getting in touch with emotions by using Disney ;-)

The "emotions" topic is a thing with me.
So much can be told about it and it still is elusive and inconceivable.
An everlasting search.

I'm still struggling with the basics: do I feel something and if so, what do I feel and what's it called.

My head is always full of chaos, but it's a visible chaos.
When necessary I mostly succeed in fishing out the useable elements.
Everything to do with emotions tends to be a nightly black chaos where I can't see a thing.
When I'm asked how I feel I hear nor see anything in that chaos.
It's like a black hole, a black emptiness in which I throw out my fishing rod hoping I'll catch someting.

Once I heard a more positive description that might appeal more to some people than my black one.
It sounded like this: "Talking about emotions is like a blank sheet of paper. There is nothing written on it and I have to fill it myself with words I know but I can't link to anything.".

I've heard and read a lot of theories about autisme and emotions.
Whether they are correct or not, they all have one thing in common: people with autism experience emotions completely different than people without autism.

I've made a step in my search.
I won't comment on whether it's a step forward, sideways or backwards.
It's a step that I like and I want to try and see if it can help me.

My previous therapist and I talked about and used cards with pseudofeelings.
Those cards mention a pseudofeeling/emotion and tell you what feelings might be connected with these emotions and which needs might need to be fulfilled.
My new therapist gave me a list of basic emotions.
Every emotion mentions some synonyms and it's also mentioned if the necessary needs are fulfilled or not.
Both concepts belong to the non-violent communication by Marshall B. Rosenberg.
More information can be found here.

Every day I try to think about what I feel.
Even if I know all the words and emotions on my cards it still is very difficult to link them to my emotions. I always need help with this.
Hopefully I'll once be able to recognise my emotions more quickly and more intuitively.
I also hope that I'll know what to do with what I feel.

Work in progress...