Het moment van het jaar waarop we onder druk van de maatschappij vrolijk moeten zijn en vol enthousiasme met familie moeten samenkomen om feest te vieren.
De periode waar ik al jaren een hekel aan heb. Al even lang zeg ik dat ik een week vakantie ga nemen in het buitenland om aan die familieverplichtingen te ontsnappen, maar ik heb het nog nooit gedaan.
Ergens denk ik dat het mijn plicht is als dochter om te doen alsof.
De druk van buitenaf dat het zo hoort en dat je je daar maar moet aan aanpassen.
Sinds kort begint er echter wat vulkanisch vuur te borrelen.
(Mijn therapeut gaat dit heel graag horen)
Steeds meer voel ik me genegeerd en onzichtbaar.
Ik heb al enkel keren de gevolgen gevoeld van serieus over mijn grenzen te gaan.
De laatste keer, 2015, heeft uiteindelijk tot de diagnose ASS geleid.
Eens je over zo'n grens gaat en neervalt van uitputting, komt de volgende grens telkens sneller dichterbij.
Het evenwicht vinden om ver genoeg van de grens te blijven zonder een kluizenaar te worden, is al moeilijk genoeg.
Die feestperiode dwingt me om over mijn grens te gaan en ik wil dat niet langer.
Alleen weet ik niet hoe ik dit duidelijk kan maken naar mijn familie en dan vooral mijn vader.
Hij beweert vanuit zijn beroepsmatige kennis goed te weten wat ASS inhoudt, maar ik ondervind dit absoluut niet zo.
Hij vindt bij alles dat ik me er maar moet over zetten, want dat is bij iedereen zo.
Feestdagen zijn nu eenmaal vermoeiend en lawaaierig dus moet ik daar maar tegen kunnen.
Wel, ik vind dat niet zo vanzelfsprekend en ik heb het er heel moeilijk mee dat dit niet gezien wordt door anderen.
Ik ben al een grens teveel gepasseerd en ik kan er allemaal niet goed meer tegen.
Mijn autisme is geen excuus.
Het is de reden waarop ik het zo moeilijk heb.
Dit is blijkbaar een bijkomende moeilijkheid bij autisme: hoe maak je aan familie en/of anderen duidelijk waarom je het moeilijk hebt met zo'n situaties. Hoe zorg je voor begrip langs beide kanten...
De zoektocht gaat verder.
 |
| www.choiceshirts.com |
The festive season, Christmas time....
It's that time of the year when we all feel the pressure of sociaty to be jolly and to come together with family very enthousiastically to celebrate.
I have disliked this time of the year for years now.
For many years I announce I want to take a holiday abroad far away from all the family obligations, but I've never taken the step.
Somewhere deep inside me there is a small voice that says that it's my duty as a daughter to act as if I like it.
The outside pressure is so high: it's just like this and you have to adapt.
Recentely however, I feel some vulcanic fire inside me.
(My therapist will be glad to hear this).
More and more I feel ignored and invisible.
I've felt the consequences of crossing my limits some times;
The last time, 2015, eventually lead to my ASD diagnosis.
Once you cross such a boundary and crash, the next boundary closes in more quickly.
It's very hard to find the balance between staying away from that limit without becoming a recluse.
Every festive season forces me to cross my boundary and I don't want this anymore.
The problem is that I have no idea how I can make this clear to my family and especially my father.
He claims to have a professional knowledge which inclused autism, but I don't think he has.
Every time he says to just get over it, because everybody feels like I do.
It's normal the feel tired during the Christmas holiday and I should be able to cope with it.
Well, I don't cope with it.
I don't think it's obvious and I find it very hard that my difficulties aren't seen by other people.
I've crossed one boundary too much and I'm no longer able to cope with this.
My autism isn't an excuse.
It's the reason why everything is so hard for me.
Apparently this is a normal difficulty when you're on the spectrum: how to explain your family/others why it's all so hard.
How can I makesure there is understanding on both sides....
The search continues....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten