Bubbel - Bubble

Ik heb een tattoo.
Wat ooit begon als een klein eerbetoon aan een overleden huisdier is uitgegroeid tot een heel groot kunstwerk.
Elk jaar, elke zoveel jaar komt er een stuk bij en er staan nog 2 grote projecten in het verschiet.
Alles vormt een geheel.

Gisteren werd er een stuk bijgezet.
Tijdens zo'n sessie wordt er wat gebabbeld, gelachen, gefilosofeerd.
De kunstenares die zich op mijn lichaam mag uitleven, raakt al tatoeërende altijd in een flow, een bubbel, een trance.

Ik weet niet goed hoe ik het moet noemen, maar ze is zo geconcentreerd bezig dat ze de wereld rondom zich vergeet. Ik ken nog een paar mensen die dit bereiken door creatief bezig te zijn, al tekenend of schilderend vergeten ze waar ze zijn. Ze trekken zich volledig terug in hun hoofd.

Ik zou dat ook willen kunnen. Het hangt wel wat samen met de zoektocht naar mijn "talent" denk ik.
Lang geleden, toen ik nog kind was, kon ik me verliezen in een boek.
Volgens de mama deed ik niets liever dan lezen, tekenen en Lecturama-sprookjes luisteren (voorgelezen verhalen op cassettes).

Nu weet ik niet meer hoe ik in die bubbel kan geraken.
Het lijkt wel alsof alles teveel moeite kost, teveel concentratie vraagt.
Ik mis het....
Af en toe wil ik deze wereld eens verlaten en me terugtrekken in mijn wereld.

https://aminaahmedsblog.wordpress.com/2014/07/09/my-own-little-bubble/

I have a tattoo. 
What started as a small token for a deceased pet become a giant piece of art.
Every year, every so many years it grows and I have 2 more large projects in mind.
It's one big tattoo that keeps growing, not a bunch of small ones.

Yesterday I had a session with my tattooist. During a session we talk, laugh and philosophise.
While tattooing she always gets in a flow, a trance, a bubble.

I'm not sure how I can describe it, but she's so focussed she forgets about the world around her. 
I know a couple of people who can do this by being creative. They forget where they are while drawing or painting. They submerge in their head, in their world.

I'm a bit jealous of this. I thing it's connected with my search for my "talents".
A long time ago, when I was still a child I could loose myself in a book.
According to the mum all I did was reading, drawing and listening to Lekturama-fairy tales (spoken fairy tales on cassettes).

Now I can't remember how to get in my bubble.
It's like it's all too hard, like I need to concentrate too much.
I miss it....
I want to leave this world once in a while and back off to my world....