Deze keer is het duidelijker gestart: keelpijn en braken.
Na een weekje thuis moest ik beslissen of ik zou gaan werken. Ik voel me niet super, maar ja, ben ik nog wel ziek genoeg om nog thuis te blijven?
Therapeut: "je zou beter nog wat thuis blijven. Je ziet hier naar adem te snakken en je ziet er echt niet goed uit."
Collega/vriendin:"gaan werken en een ganse dag geconcentreerd zijn, is toch iets anders dan een halve dag bezoek hebben. Als je het nu al moeilijk hebt, ga je toch niet kunnen werken."
Echtgenoot: "blijf nog maar een weekje thuis. Je bent zo lusteloos en moe. Kijk hoe je jezelf voortsleept."
Ik: "maar ik heb geen koorts, geen keelpijn, ik ben alleen maar moe".
Uiteindelijk toch maar naar de dokter met een brief.
Ik ken mezelf en als ik niet goed kan verwoorden wat er scheelt, is het altijd beter voor mij om het op te schrijven.
Een kort schrijfsel waarin ik uitlegde dat ik eigenlijk weinig klachten heb behalve de vermoeidheid en een oor dat nog steeds wat vervelend aanvoelt.
Een korte uitleg waarin ik zeg dat ik me niet goed voel, maar geen concrete klachten heb. Dat ik zo moe ben en mezelf voortsleep. Dat ik eigenlijk wel alles kan, maar dat het dan aanvoelt alsof ik me moet forceren. Dat mijn omgeving me nog ziek vindt terwijl ik daar zelf aan twijfel.
Dat mijn lijf niet goed aanvoelt, maar dat ik niet kan uitleggen wat er mis is.
Dat ik bang ben dat hij (de dokter) gaat zeggen dat het in mijn hoofd zit en dat ik niet ziek ben.
Dokter deed wat lichamelijk onderzoek en heeft zelfs bloed geprikt.
Mijn oor voelt vreemd aan omdat het nog steeds ontstoken is.
De bloeduitslag was perfect in orde dus verder geen lichamelijke redenen voor het lamlendige gevoel.
Hij heeft me enkel nog gezegd dat de infectie van vorige week waarschijnlijk nog steeds niet weg is en dat rust voldoende zou zijn.
Wat opzoekwerk op Google en in een paar autisme-gerelateerde Facebookgroepen leert me dat ik niet de enige ASS'er ben die het moeilijk heeft met ziek zijn.
Voor velen onder ons is het moeilijk om met het gebrek aan duidelijkheid om te gaan.
Ziek zijn, is voor ons gekoppeld aan koorts en je bed niet uit geraken terwijl dat in realiteit niet klopt.
Maar hoe bepaal je dan wanneer je naar de dokter gaat?
De vage klachten waarmee ik naar de dokter ging, horen blijkbaar thuis in een lijstje "psychomatische" klachten. Klachten die geen duidelijke lichamelijke oorzaak kennen, maar wel gelinkt kunnen worden aan het mentale welzijn. Een opstapeling van spanning die zich uit in een fysieke klacht.
Ik ben blij om te zien dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft om aan te voelen wanneer ik ziek ben en wanneer thuis blijven de beste optie is.
Ik ben blij dat de dokter iets fysieks gevonden heeft en niet gezegd heeft dat het allemaal tussen de oren zit.
Het dwingt me dan weer wel om eens na te gaan hoe inspannend de voorbije weken geweest zijn.
Misschien is het inderdaad wel allemaal veel te druk geweest.
Misschien heeft het afbouwen van mijn medicatie er ook wel iets mee te maken.
Veel misschiens die wat denkwerk met zich mee gaan brengen.
Ik hoop in elk geval ooit van die allesoverheersende vermoeidheid verlost te geraken.
Voorlopig ga ik proberen genieten van die 2 weken verplichte rust.
 |
| https://www.psychologytoday.com/us/blog/roots-radiance/201406/sick-and-tired-being-sick-and-tired |
Sick again,
This time it started very obvious: a sore throat and vomiting.
After a week at home I had to decide if I was well enough to go to work or still too sick.
I wasn't feeling super, but was I still too ill to go to work?
My therapist: "you should stay home. You are gasping for breath and you really don't look good."
My colleague/friend: "working and concentrating the whole day is something else than having a visitor. If it's that tiring to have a visitor than you won't be able to work fulltime."
The husband: "you should stay home for another week. You're so listless and tired. Look at how you're draggin on."
Me: "but I don't have a fever, no sore throat. I am only tired."
In the end I decided to listen to my close ones and I went to the doctor with a letter.
I know that when I can't really explain what's wrong I have to write it down.
A short writing explaining that I didn't have any real complaint except for feeling tired and a funny ear.
A short explanation that I don't feel well, but I don't have specific complaints. That I'm so tired and I'm dragging on. That I'm able to do everything but it feels like forcing myself. That the people around me say that I'm still sick, but that I'm not sure.
That my body doesn't feel right, but I can't explain what's wrong.
That I'm afraid he (the doctor) will say it's all in my head and that I'm not ill.
Doctor did a physical examination and took some blood.
I have a funny ear because it's still infected.
The blood results were perfect so there is no physical reason for feeling drained.
He only said that the infection is probably still present in my body and that resting should do the trick.
I did some research on Google and a couple of autism-related Facebookgroups and I have learned that I'm not the only person with ASD that has trouble with the concept of being sick.
Loads of us think it's really hard to deal with the lack of clarity.
We all think that being ill is having a fever and staying in bed, but in reality that's not the case.
When should we go see the doctor?
My vague complaints can be seen as "psychosomatic complaints".
These are all complaints that have no obvious physical cause, but they can be linked to mental wellbeing. An accumulation of stress that manifests in a physical complaint.
I'm very glad knowing that I'm not the only one who finds it hard to know when I'm feeling ill and when staying at home is the best option.
I'm happy the doctor found a physical problem (my ear) and that he didn't tell me it's a psychological thing.
I am however forced to look at the past weeks and at the tension I might have built up.
Maybe it has been too busy.
Maybe it has something to do with the fact that I'm cutting down my medication.
A lot of maybe's to think about.
I do hope that once I will get rid of the tiredness.
For now I think I will try to enjoy my 2 weeks of forced rest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten