Begin juni resulteerde deze jeugdige mindset in een ongelofelijk zwaar verstuikte voet.
Een maand in het gips gevolgd door een maand in een gipsbrace en sinds begin augustus pas terug aan het werk.
De eerste 10 dagen was ik zo goed als immobiel en heeft de echtgenoot me nog meer verwend dan anders. Daarna werd ik heel erg langzaam weer wat mobieler en kon ik traag en op het gemak weer wat meer doen.
Begin augustus ging ik terug werken en ik moet toegeven dat de eerste 2 dagen een ware marteling waren. Toekomen rond 8u en al compleet overprikkeld zijn om 10u om dan nog aanwezig te moeten zijn tot 16u en dan nog met de auto naar huis.
Die eerste week zat ik dan ook elke dag om 21u in mijn bed met hoofdpijn van ochtend tot ochtend.
De tweede week ging het beter met de overprikkeling, maar toen kwam een maagontsteking roet in het eten gooien.
Gelukkig kon ik in die tweede week weer bij mijn psychologe terecht.
Nadat ze me geholpen had om alles in mijn hoofd wat overzichtelijker te maken, kwam ik tot de volgende conclusie: "ik ben 2 weken aan het werk met als resultaat: ik ben doodmoe, val moeilijk in slaap en slaap niet goed, een maagonsteking, 's avonds geen energie meer om ook maar iets te doen en al zeker niet om TV te kijken."
Volgens mijn psychologe kwam die verplichte rust net op het goede moment omdat ze toen de indruk had dat ik aan het afglijden was naar een depressie. Zoals in de vorige post beschreven, heb ik toen al de stap gezet om de medicatie weer een beetje verhogen.
Ik heb twee maanden thuis doorgebracht in alle rust. Ik sliep goed, was in staat om 's avonds een aantal afleveringen van een serie te bekijken, ging om 23u slapen en was goed wakker om 7u.
Een zalige twee maanden rust en toch vol energie.
Twee weken werken, hebben al direct weer een wrak van me gemaakt en dan moet het schooljaar nog beginnen met de wekelijkse muziek- en pilatesles.
Dit kan toch echt niet....
Langzaam ben ik het volgende beginnen beseffen: thuis, in alle rust, functioneer ik perfect met de licht verhoogde hoeveelheid medicatie. Ik heb gevoeld hoe de depressie en de overbelasting bijna onmiddellijk weer de overhand krijgen zodra ik terug ga werken.
Daaruit kwam de volgende conclusie: 1) ik kan verder met de minimale hoeveelheid medicatie als ik thuis blijf, maar 2) ik ga graag werken, heb een aangenaam contact met mijn collega's en vind het sociaal contact leuk ook al is het super vermoeiend. Als ik echter op deze manier wil verder doen dan moet ik de medicatie misschien toch weer verhogen.
Ik heb hierover een paar dagen nagedacht en daarna een mail gestuurd naar mijn huisdokter C.
Na een hele korte beschrijving van hoe ik me nu voel in vergelijking met tijdens de maanden thuis heb ik gevraagd of ik de medicatie terug kon opdrijven met 1/4.
Dokter C. heeft me duidelijk gemaakt dat 1/4 geen verschil zou maken en zei dat ik beter direct weer naar een volledige pil ga gedurende minimum 3 weken. Eventueel kunnen we op termijn gaan naar de afwisseling van 1 en een 1/2 pil, maar dat zien we nog wel.
Het verhaal zal dus zeker nog een vervolg krijgen. Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar in realiteit blijf ik een moeilijk gegeven vinden: niet volgens de "norm" kunnen functioneren zonder medicatie.
Ik schaam me er niet voor, maar het zou toch aangenamer zijn, moest de maatschappij beseffen hoeveel moeite het kost voor heel veel mensen om die "norm" te behouden.
 |
| https://www.blackmores.com.au/stress-relief/5-easy-ways-to-relax-and-find-your-calm |
There are those days when I feel mentally much younger than my body is and I try something that should be catalogued as "silly, clumsy and for teenagers".
This young mindset resulted in a very heavily sprained ankle at the start of june.
A month in plaster followed with a month in a plaster-brace and only just back to work since the start of august.
I spent the first 10 days of plaster almost completely immobile and the husband pampered me even more than usual. Slowly I got a bit more mobile and I could do some stuff sluggishly and at ease.
I went back to work at the beginning of august and I have to admit that the first 2 days were torture.
Arriving at 8 am, being completely overstimulated at 10 am and having to stay till 4 pm before I could drive home. I ended up in my bed every day at 9 pm the first week with a headache from morning till morning. The second week the overstimulation was less, but than I had a gastritis.
Luckily I had a therapy session planned the second week.
She helped me to get my thoughts back in order and I came to this conclusion: "I've been working for 2 weeks with this result: I am exhausted already, it's hard to fall asleep and I don't sleep well, a gastritis, no energy left in the evenings to do anything and especially not to watch TV."
My therapist said that the mandatory rest during 2 months came at the right time because she had the impression that I was getting depressed again. Like I said in the previous post, I had already decided to increase my medication again.
I spent two months at home in all serenity. I slept good, was able to binge watch a serie, got to bed at 11 pm and was awake at 7 am. Two wonderful peaceful months and still full of energy.
Working for 2 weeks turned me into a wreck and the schoolyear has to start yet with the weekly music- and pilateslesson.
This can't go on....
Very slowly I realised this: at home, when I'm at ease, I can function perfectly with a small amount of medication. I have felt the depression and the exhaustion get a hold of me as soon as I go back to work.
This was my conclusion: 1) I can function with a minimal amount of medication when I stay at home, but 2) I like my job, I like my colleagues, I like the social contact although it's very tiring. If I want to continue living like this, I may need to increase the antidepressants again.
I have been pondering over this for a couple of days and than I've sent a mail to my GP C.
After a short description of how I felt while at home and how I feel now I asked him if I could increase the medication with a 1/4 pill.
He answered me that 1/4 wouldn't make any difference. I should take a complete pill again for at least 3 weeks. In future there might be an option to switch between 1 and 1/2 pill every other day, but we'll see about that.
This story isn't over yet. It all seems so easy, but in reality I still found it hard to acknowledge that I can't function according to "the standard" without medication.
I'm not ashamed, but it would be much easier if society would be more aware how hard it is for a lot of people to maintain that standard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten