Pagina's

woensdag 19 juni 2019

Verplichte vakantie - Obligatory holiday

Net een week terug aan het werk na mijn 2 weken ziek thuis zitten.
Evenwicht verloren, voet omgeslagen en gevallen.
Ik kan nog steeds niet goed uitleggen wat er juist gebeurde, want het enige dat ik me herinner, is die voet die plots 90° naar binnen plooide.

Ondanks de plotse pijn en de gigantische zwelling alleen maar kunnen lachen, zou dat ook autisme zijn :-)?
De dag nadien naar spoed gegaan waar ze geen breuk vonden dus moet het een verstuiking zijn.

Voor wie denkt dat een verstuiking niet veel voorstelt: blijkbaar zijn daar gradaties in en ik zit in de gradatie met gedeeltelijk of volledig gescheurde gewrichtsbanden.

Beslissing van de spoedarts: tien dagen open gips en daarna naar de specialist om de gips te verwijderen en te kijken hoe het verder moet.

Daar lig je dan op de onderzoekstafel terwijl de verpleegster het gipsverband verwijdert.
Daar lig je dan te kijken naar een enkel/voet die er nog steeds even gezwollen uitzien en met een blauw/geelverkleuring van halverwege je scheenbeen tot aan je tenen.
Daar lig je dan als de specialist binnenkomt, al van ver zegt dat het er precies niet goed uit ziet en dan heel voorzichtig met 1 vinger je enkel aanraakt.
Daar lig je dan met je handen te flapperen van de pijn.
Nog nooit was ik zo openlijk en visueel zichtbaar autist, al weet ik niet of de dokter het gezien heeft.

Dan maar weer een nieuwe gips, een paarse deze keer, maar wel eentje waar ik op mag en moet steunen.
De komende weken strompel ik rond met 1, 2 of geen krukken.

Zo blij met een echtgenoot die alle dagen thuis is en me in de watten kan leggen.
Zo blij met die onverwachte maand "vakantie", want meer dan in de zetel zitten/liggen en haken en lezen kan ik voorlopig nog altijd niet.
Eindelijk weer een beetje rust gevonden.
Die rust houden, wordt de volgende opgave.

Heimelijk mijn psychologe moeten gelijk geven dat dit op het goede moment gebeurd is.
Het doet me zoveel deugd om verplicht platte rust te hebben, om niets te "moeten" en slechts beperkt te zijn tot een paar hobby's.
Gisteren zei ze dat ze blij was voor mij dat ik nu thuis zit, want dat ze me langzaam naar beneden zag glijden, dat er barsten kwamen in mijn zelfzorg, dat mijn grenzen weer te veel vervaagden.

Thuisblijven is geen optie tenzij we eens het groot lot winnen.
Minder werken misschien wel, maar wil ik dat dan wel?
Psychologe zegt dat er 2 opties zijn: meedraaien in de mallemolen en medicatie weer verhogen of minder werken en minder medicatie nemen.
Het is zoveel makkelijk als zo'n beslissing voor je genomen wordt, als je ze zelf niet moet nemen....

Verplichte vakantie of hoe een verstuikte enkel je tot stil staan dwingt.
Wordt vervolgd...

https://cellcode.us/quotes/legs-hurt-coloring-pages.html


Only back to work after being sick for 2 weeks.
Lost my balance, turned my ankle and fell over.
I still can't explain what happened because I only remember my foot inverting 90°.

Despite the sudden pain and an enormous swelling I could only laugh...Is this also autism :-)?
Went to the emergency one day later where they didn't see any fractures so it has to be a sprain.

For all those thinking a sprain isn't much: apparently there are gradations in sprains and mine is the one with partial/full ruptures of the ligaments.

Decision of the emergency doctor: ten days with an open plaster and than off to see the specialist.

There you are on the examination table while the nurse removes the plaster.
There you are looking at your ankle/foot that's still as swollen and has a blueish/yellowish collour from halfway your shinbone up to your toes.
There you are when the specialist enters the room, immediately says that it doesn't look good and lightly places a finger on your ankle.
There you are flapping your hands with pain.
Never before was I so openly and so clearly autistic, although I'm not sure if the doctor saw this.

There comes a new plaster, a purple one. This time I can and have to put weight on my foot.
The next weeks I'm hobbling around the house on 1, 2 or no crutches.

Happy with the husband who is home all day and treats me like a queen.
Happy with my unexpected "holiday", because all I can do is lay/sit on the couch, crochet and read.
Finally some rest.
Now to keep this rest.

Secretly admitting that my therapist is right when she said it happened at the right moment.
It's so good to be on a strict bed rest regime, that there is nothing I have to do and only being able to do a few hobby's.
Yesterday she said she's happy that I'm home because she saw me slowly sliding down. She saw crackles in my self-care, my boundaries were fading.

Staying at home isn't an option unless we win the lottery.
Working less might be an option, but do I want this?
My therapist says I have 2 options: try to go with the rat race and take more meds again or work less and take less meds.

It's so much easier when such a decision is taken for you and you don't have to decide for yourself....

Obligatory holiday or how a sprained ankle forces you to stand still.
To be continued....


Geen opmerkingen:

Een reactie posten