Solliciteren - Job Interviews

In het bedrijf waar ik nu werk, worden er regelmatig interne vacatures uitgeschreven.

Als je een vooropgestelde termijn op je huidige functie gewerkt hebt, krijg je zo de kans om iets totaal anders te proberen of om dichter bij huis te gaan werken of...

Veel mogelijkheden dus. 

Telkens wel met de nodige onzekerheid, want een selectieprocedure is nooit leuk.

Er zijn toch altijd heel veel vragen die dan in mijn hoofd rondspoken.

Uiteindelijk is het quasi onmogelijk om alle mogelijke scenario's vooraf voor te bereiden.

Die vragen blijven dus onbeantwoord meespelen: "Hoeveel kandidaten gaan er zijn? Ben ik wel voldoende gekwalificeerd? Heb ik wel genoeg ervaring? Stel dat ik slaag, ga ik het dan graag doen? Ga ik het wel kunnen?".

Slapeloze nachten heb ik er niet aan overgehouden, maar toch wel heel veel gesprekken met de echtgenoot, collega's, diensthoofd, familie.

Met mijn therapeute werd er vooral gesproken en nagedacht of ik mijn ASS al zou vermelden of niet.

Welke mogelijkheden zijn er om mijn zwakheden/moeilijkheden te vermelden zonder dat ze echt als een beperking overkomen?

Ook de diensten met mogelijks interessante functies werden bezocht en bevraagd.

Vooral dan vragen als: "Met hoeveel werken jullie hier? Wat is het werkritme? Kan ik op mijn tempo werken of moet ik onder druk werken? Zijn er aparte lokalen of is het een landschapsbureau? Staat er een radio te spelen of niet?"

Ook dit zijn vragen die me bezig houden en waar ik graag zoveel mogelijk vooraf al een antwoord op heb zodat ik me een beeld kan vormen van alles plus- en minpunten.

Uiteindelijk was het dan zo ver. 

De brief met de datum van het selectiegesprek zat in de bus.

De dag voor het gesprek kreeg ik telefoon met de vraag of ik het zag zitten om later te komen, want er was een kandidaat minder en anders zat er een gat in de planning.

Daar zat ik dan: zou ik me flexibel opstellen of niet (wat ik dus wel gedaan heb :-) ).

Op de dag zelf werd ik toch heel erg bedankt voor mijn flexibele houding.

• Stap 1 was dus al geslaagd. Een goede eerste indruk is altijd belangrijk.
• Stap 2: mezelf voorstellen. Dit vind ik altijd een moeilijke. Ik kan mezelf voorstellen op 30 seconden, maar meestal willen ze meer en moet het langer duren. Dat vind ik dan weer moeilijk, want wat willen ze juist wel of juist niet horen.
• Stap 3: kennisvragen. Gezien ik nog niet zo lang bij de firma werk, is mijn kennis van het verschil in werking tussen vroeger en nu beperkt. Op die vragen kon ik dus niet zo goed antwoorden. Achteraf gezien, heb ik het wel vrij goed gedaan. Ik kon overal met eigen woorden antwoord op geven, mits hier en daar wat extra hulp.
• Stap 4: een paar praktische casussen. Ook dit is altijd moeilijk, want hoe pas je theoretische kennis in praktijk toe als je het nog nooit gedaan hebt.
• Stap 5: geef 2 positieve punten van jezelf en 2 werkpunten. Dit had ik goed voorbereid :-). Ik link de positieve punten ook altijd een de werkpunten vb. ik kan heel veel werk verzetten op een heel hoog tempo, maar enkel als ik rust en stilte rondom mij heb.
• Stap 6: teamplayer of solist. Die vraag heb ik teruggekaatst door te vragen wat ze verstaan onder teamplayer. Ik zie mezelf graag als deel van een team. Ik werk op zich wel graag samen, help graag anderen, deel graag mijn kennis. Maar aan de andere kant ben ik niet diegene die je naar vergaderingen moet sturen of dagelijks discussies moet laten voeren. 

Ik had de 2 mensen die het selectiegesprek afnamen al ontmoet dus dat zorgde wel voor iets minder spanning waar ik blij om was. 

Ze zorgden ook voor een ontspannen sfeer. 

Wanneer ik ergens geen antwoord op kon geven of iets niet wist dan werd het me zelfs uitgelegd.

Wat ik altijd het moeilijkste vind, is oogcontact. 

Mijn oogcontact wordt door anderen zelden als afwijkend gezien, maar ik moet er echt wel moeite voor doen.

In dit gesprek heb ik er dan ook voor gekozen om oogcontact te maken bij het beantwoorden van de vragen en op de ogenblikken dat me iets werd uitgelegd.

Tijdens het stellen van de vragen of het uitleggen van de casussen heb ik het oogcontact tot een absoluut minimum gehouden zodat ik me ten volle kon concentreren op de vraag.

Op 8 februari heb ik nog een selectiegesprek voor een andere functie.

Daarna zal ik een keuze moeten maken, afhankelijk van de resultaten.

Het beloven dus nog mentaal drukke weken te worden.

My current company opens internal vacancies at a regular time.

Once you've worked a certain time in a specific position you get the chance of trying something different or to try and get a job closer to home or so....

There are a lot of opportunities.

There is also a lot of uncertainty because a selection process is never fun.

A lot of questions pop up inside my head.

It's almost impossible to prepare all possible scenarios.

So those questions keep wandering around unanswered: "how many candidates will there be? Am I qualified high enough? Do I have enough experience? If I succeed, will I like the job? Shall I be capable of doing it?"

It didn't give me many sleepless nights, but I talked a lot about it with the husband, colleagues, section chef and family.

My therapist and I spoke and thought a lot about whether to mention my ASD or not.

We tried to look for ways the tell about my weaknesses/difficulties without making them look as limitations.

I visited the 2 functions I liked most and asked a lot of questions.

Most of my questions were related to the work system: "How many people work here? What is the way of working? Can I work at my speed or do I have to work under pressure? Are there seperate rooms or is it a landscape office? Will there be music/radio or not?"

All these questions are really important to me and I want to get answers so I can create an image in my head with all the good and bad points.

Finally it's time.

I got the invitation letter.

The day before the interview I got a phonecall asking if it would be possible to change my timing because there was one candidate less and there would be a gap in their planning.

So there I was, thinking by myself: should I be flexible or not (which I was :-) ).

On the day of the interview they thanked me for my flexible attitude.

• Step 1: succes. A good first impression is always important.
• Step 2: introducing myself. I find this difficult. I can introduce myself in 30 seconds, but most of the time they want to hear more and it should take longer. I'm always wondering what they want or do not want to hear.
• Step 3: knowledge test. I haven't been working very long in this firm so I don't really know the history that well. In the end, I think I did well. I tried to answer every question in my own words and they helped me if I didn't immediately come up with an answer.
• Step 4: practical cases. This is also rather hard. Applying theoretical knowledge to practical questions isn't something I'm good at.
• Step 5: 2 positive points and 2 workpoints of myself. I prepared this question thoroughly. I always make a link between the positive and the negative points e.g. I can do a lot of work at high speed but I need rest and peace around me.
• Step 6: teamplayer or solo? I gave that question back to the interviewer by asking what it means for them to be a teamplayer. I explained myself: I like to be part of a group. I like helping others and sharing knowledge, but I am not the person to send to meetings or to have daily discussions.

I had met the 2 interviewers before the interview which made me feel more at ease.

They also made sure the atmosphere was relaxed.

When I didn't know the answer they explained it afterwards.

For me, one of the most difficult things, is making eyecontact.

I know that my eyecontact is rarely seen as different or abnormal, but it takes a lot of effort.

For this interview I chose to make eyecontact while answering the questions, but to avoid eyecontact while listening to the questions and the cases.

This way, I could concentrate more on what they asked.

February 8th I have another selection interview for another function.

Afterwards I shall have to make a choice, dependent on the results.

The next weeks will be mentally challenging.

Knuffelen - Hugging

Tistje schreef een blog over knuffelen.
Blijkbaar is 21 januari Wereldknuffeldag.
In plaats van een ellenlange reactie te geven op zijn blog, leek het me beter om hier eens mijn knuffelbeeld te verklaren.

Net zoals vele mensen (met autisme) ben ik niet het meest fysieke type.
Een hand geven om goeiedag te zeggen is voor mij meer dan voldoende en eigenlijk zelfs geen noodzaak.
De meeste mensen doen het nu eenmaal wel en als ik dan toch moet kiezen tussen een hand of een kus geven aan zo goed als onbekenden, dan verkies ik het hand.

Jammer genoeg beschik ik voorlopig niet over voldoende zeggingskracht mondeling en lichamelijk om aan al die kussers duidelijk te maken dat ik geen fan ben van "goeiemorgen-zoenen".

Als het op knuffels aankomt, is het wel wat anders.
Ik knuffel graag, maar enkel als ik het wil, op de manier die ik wil en met de mensen die ik wil :-).
Dus geen zachte aanrakingen, maar dus wel een stevige aai/knuffel.

Knuffelen is het voorrecht van de echtgenoot, soms familie, soms goeie vrienden.
Zeker niet voor verre familie of onbekenden.
Ook hier zit een kink in de kabel, want ook op dit vlak kan ik onvoldoende duidelijk maken dat ik het niet wil of willen mensen het gewoon niet zien.
Dit heb ik laatst overduidelijk gemerkt na de begrafenis waar ik al over schreef.

Wat er voor mij ook nog is als lichamelijk contact is lichaamswarmte voelen.
Als ik me mentaal echt niet goed voel dan heb ik heel veel nood aan steun, letterlijk en figuurlijk.
Letterlijk betekent dat dan echt de nabijheid van diegene die er op dat ogenblik is en mijn vertrouwen heeft.
Letterlijk betekent dan ook letterlijk de lichaamswarmte van de ander voelen door een hand op m'n schouders, mijn hoofd tegen een lichaam.
Warmte is het belangrijkste....

Dit is een moeilijke. Leg het maar eens uit dat je lichaamswarmte nodig hebt.
De echtgenoot zal dat nog begrijpen, maar voor collega's en vrienden ligt dat toch al iets moeilijker.
Dus, om dit te compenseren, maak ik gebruik alle beschikbare warmtebronnen.

Thuis, bij familie of vrienden, kan dit een haardvuur zijn. Bij ons en op het werk is dat centrale verwarming. Gisteren, tijdens mijn therapiesessie, was dat een dekentje.
's Avonds, tijdens het weekend, op dagen dat ik thuis ben, is dat de combinatie van warme kleren en een kattenlijf (of 2) meestal nog in combinatie met een fleece deken.
's Morgens, een warm ontbijt met een tas warme drank.


Warmte is voor mij essentieel. Zonder warmte kom ik de dag niet door....

Copyright Calvin&Hobbes by Bill Watterson

https://www.redbubble.com/people/artistrybylm/works/15481188-cute-cartoon-drawing-of-girl-hugging-boy

Tistje wrote a blog about hugging. 
Apparently January 21 is World Hugging Day.
Instead of giving a long reaction on his blog, I thought it would be better to explain my view on hugging here.

Like a lot of people (with autism) I not really a physical type.
Saying hello by giving a hand is good enough for me, actually the hand isn't even necessary.
Most people give hands and if I have to choose between a hand or a kiss, I choose the hand.

Unfortunately I don't have enough explanatory power (verbally and physically) to tell those kissers that I don't like a "good morning"-kiss.

Hugging is different for me.
I like hugging, but only on my terms with the people I choose.
So no soft strokes, but only firm hugs.
Hugging is the privilege of the husband, sometimes family and sometimes good friends.
Hugging is not for distant relatives or total strangers.

Same problem here. I can't express well enough that I don't want to hug or maybe it's just all the other people that don't want to see my reluctance.
This I saw very clearly on the funeral I wrote about.

Physical contact for me is also feeling body warmth.
When I am having a hard time mentally I reallly need a lot of support, literally and figuratively.
It means that I need the closeness of person present whom I trust.
It also means feeling the body warmth of that person by putting an arm around my shoulders, my head against a body.
Warmth is really important to me.

It's also diffucult. Just imagine yourself trying to explain that you need some body warmth.
The husband will understand, but it's something different for colleagues and friends.
So, to compensate this problem, I just use every available heat source.

At home, with family or friends it can be the hearth. At work it's the central heating.
Yesterday, during my therapysession, it was a blanket.
In the evening, during weekends or when I'm home it's a combination of warm clothes and a cat (or 2) incomnination with a fleece blanket.
In the morning it's a hot breakfast and a warm cup to drink.

Warmth for me is essential. I don't get through the day without warmth....

Heel veel tinten blauw - Many shades of blue

Deze week was het blauwe maandag.
Het was de allereerste keer dat ik die term hoorde.
Toeval of niet, het is ook een echte blauwe maandag geworden en bij uitbreiding een blauwe week.

Nochtans stond ik 's morgens op en voelde het aan als een kleurloze maandag.

Gewoon, als alle andere dagen. Veel te vroeg om op te staan, maar verder niets speciaals.

Toen ik in de auto stapte (1-2 dagen per week werk ik dichter bij huis dus dan reis ik geen 4u met de trein, maar 1,5u auto), voelde ik mist in mijn hoofd binnen sluipen.

Mist die langzaamaan van kleurloos, naar wit, naar blauw verkleurde.

Mist die er voor zorgde dat ik moeite had om de wereld om me heen te zien.

Mist die het moeilijk maakte om te bevatten wat er om me heen gebeurde en wat er tegen me gezegd werd.

Mist die er voor zorgde dat de wereld niet doordrong.

Het was een muur van mist. Wanneer mijn collega iets zei, zag ik de woorden door de mist naar me toe komen. Traag en abstract, de betekenis ging onderweg verloren.

Hij maakte er geen probleem van en we konden er allebei wel mee lachen.

Blauwe maandag dus...

Dinsdag werd een donkerblauwe dinsdag...

Zodra ik in de trein zat, voelde ik al dat het mijn dag niet zou worden.

Ik voelde me compleet verloren, zelfs in mijn muziekbubbel.

De nood aan een babbel, begrip, erkenning, een deugddoende knuffel was zo groot dat het pijnlijk was.

Gelukkig lag er veel werk op me te wachten.

Werk helpt meestal wel om de kleur stabiel te houden zodat het niet van donkerblauw naar zwart verkleurd.

In de namiddag werd mijn aandacht gevestigd op een receptie waar we binnenkort naartoe moeten. Er wordt vervoer georganiseerd, maar het hele receptie/vervoer concept werd me zo vaag uitgelegd dat de kleur in m'n hoofd toch wel heel snel net geen zwart werd.

De interne paniekgolf doet me dan wankelen.

Hoofdelijk weet ik dat het nergens voor nodig is, dat alles zichzelf wel zal uitwijzen, dat het wel in orde komt.

Hoofdelijk is echter ver weg van lichamelijk.

Uiteindelijk dan toch weer bij een collega geëindigd die van mijn ASS weet en hem gezegd dat het niet goed ging, dat het te vaag was voor mij. Hij heeft me geholpen om het visueler te maken en mogelijke oplossingen gezocht, scenario's gemaakt.

Achteraf heb ik hem dan nog een berichtje gestuurd om te zeggen dat ik niet vervelend wou doen. Dat het gewoon moeilijk is en dat ik die zwarte paniekgolf niet wil. De innerlijke ''ik wil geen ASS-frustratie'' was weer heel sterk aanwezig. Ik zou het zo graag zonder bijkomende duidelijkheid kunnen....

Collega stelde me gerust. Het was niet opgevallen.

's Avonds dan ook nog die broodnodige knuffel gekregen van de echtgenoot.

De receptie viel al bij al nog. 

Ja, er was veel volk en veel lawaai, maar het was een mooie locatie en de hapjes waren lekker.

Ik ben dicht bij de vertrouwde en betrouwbare collega's gebleven.

Die avond stond er nog een therapiesessie gepland en ik heb een compliment gekregen van mijn psychologe. Ik heb het beste gedaan dat ik had kunnen doen: ik heb hulp gevraagd!

Van kleurloos via blauw en donkerblauw naar net geen zwart en terug naar kleurloos....

De rest van de week verliep ook nogal blauwig. 

Af en toe opvallend snelle kleurwisselingen, maar soms ook heel geleidelijk.

Variaties blauw.

Rietje Bulthuis (http://www.werkaandemuur.nl/nl/beeldmaker/Rietje-Bulthuis/8863)

Last monday was blue monday.

I had never heard that word before.

Coincidence or not, it became a real blue monday and it extended to a blue week.

It was a bit strange because when I woke up it felt like a colourless monday.

Normal, like all the other days. Too early to get up, but nothing special.

The moment I got in the car (1-2 days a week I work closer to home and don't need to travel 4h by train, but only 1,5h by car) I felt the mist creeping into my head.

A mist that changed from colourless, to white, to blue.

A mist that made it difficult to see the world around me.

A mist that made it hard to comprehend what happened around me and to understand what people said to me.

A mist that made sure the world didn't get through to me.

It was a wall of mist. When my colleague said something, I really saw the words coming through that mist. They looked real slow and abstract. All meaning got lost on the way.

My colleague didn't mind and we tried laughing about it.

So, blue monday....

Tuesday became a darkblue tuesday.

I got in the train and felt that this day wouldn't be my day.

I felt completely lost, even in my music bubble.

The need for a chat, recognition, acknowledgement, a big hug was so enormous that I was in pain.

Luckily there was work. Most of the time working helps me to keep my mind steady and in this case the colour was kept stable. It didn't get the chance of changing from dark blue to black.

Late in the afternoon I remembered we had to go to a reception on wednesday. 

Someone organised the transport, but when they explained it to me, it just was too vague and abstract. The dark blue became darker very quick.

My internal panic wave made me stagger.

In my head I know there is no need for panic, that it will all be like a walk in the park.

At moments like that my head doesn't seem to be attached to my body.

It has a will and a mind of its own.

Finally I ended up with a colleague who knows about my ASD. 

I told him that I wasn't all right, that I needed concretization, that it was all too vague.

He didn't comment, smiled and helped me visualize the day. 

With his help I found some sollutions and made some scenarios to keep me calm.

I sent him a message in the evening to tell him that I didn't want to be annoying.

It's just so hard and I don't want the panic wave.

The internal "I don't want autism"-frustration was very very present.

The colleague reassured me. My panic wave wasn't obviously present.

The husband gave me that necessary hug when I got home.

The reception on wednesday went well after all.

There was a lot of people and a lot of noise.

The food was good and I kept close to the colleagues that support me.

That night I had a therapysession planned and my therapist told me that I had done the best I could have done: I asked for help!

So this week started colourless and showed a variation of blue.

From light to dark to the edge of black and back to no colour.

It was a blue-ish week on the whole.

Sometimes there were very quick changes in colour, but sometimes the changes were smoother.

Variations of blue.

Over mij - About myself

Ik heb besloten om toch iets meer informatie over mezelf te geven, maar dan aan de hand van de vragenlijst geïnspireerd op de vragen van de Vlaamse Vereniging Autisme ter gelegenheid van de Wereld Autisme Dag 2016. Ik vond deze lijst terug op de blog van Tistje.

I have decided to tell you a bit more about myself using the list of questions of inspired by the questions of the Vlaamse Vereniging Autisme for the World Autism Day 2016. I found the list on the blog of Tistje.

• Wie ben je? - Who are you

- vrouw

- 30+

- getrouwd, geen kinderen, wel huisdieren

- voltijds werkend

- female

- 30+

- married, no children, pets

- working fulltime

• Diagnose? - Diagnosis?

Autisme Spectrum Stoornis.

Weinig opvallend naar de buitenwereld toe, maar intern heel erg duidelijk.

Om het nog verder op te delen, zou ik ook nog kunnen zeggen: hoogfunctionerend, want bovengemiddeld intelligent met een disharmonisch IQ profiel (performant een pak hoger dan verbaal).

Autism Spectrum Disorder.

Difficult to see on the outside, but very clearly on the inside.

Even more specific I could also say: highly functioning, because my intelligence is above everage with a disharmonic IQ profile (performance IQ much higher than verbal IQ).

• Wat ging er aan je diagnose vooraf? - What went on before the diagnosis?

Altijd wel het gevoel gehad van anders te zijn.

Een aantal mislukkingen en moeilijkheden op studie- en werkvlak.

Sinds de leeftijd van 15 jaar regelmatig in therapie geweest, maar achteraf gezien werden telkens de symptomen aangepakt en niet de oorzaak.

Een bacheloropleiding in afstandsonderwijs gedaan (studeren en werken combineren, geen les, alles via zelfstudie).

Tijdens die studie ben ik al eens tegen een hele grote muur gebotst, maar ook toen werd niet gezien wat de oorzaak was.

In 2014 de stap gezet om te veranderen van werk.

Opnieuw een jaar voltijdse opleiding op de schoolbanken in een groep van een 30-tal twintigers. Die verandering in combinatie met fysiek ziek worden, de echtgenoot die met depressie thuis zat, kanker in de familie en een klasgroep die zich tegen me keerde zodra ik gemeld had dat ik het mentaal moeilijk had, hebben de emmer doen overlopen.

Beetje van het kastje naar de muur gestuurd en een aantal begeleiders gehad.

Uiteindelijk bij 1 blijven hangen waar ik me goed bij voelde.

Hij is er in geslaagd om de muur rondom me te openen, maar wat er achter zat had hij niet verwacht.

Hij heeft me dan toch nog opnieuw doorgestuurd aangezien hij zich niet capabel genoeg voelde.

Nu sinds 1,5 jaar bij mijn huidige psychologe en sinds een jaar wekelijks op gesprek.

In het voorjaar van 2016 werd het vermoeden van autisme voor het eerst geuit en sinds november 2016 heb ik de officiele diagnose.

I've always felt different.

I had some failures with study and jobs.

I've been to several therapist since I was 15 years old, but looking back, they only just worked on the symptoms and never looked for the origin of the problems.

I got a bachelor degree by studying via distance learning (combination of work and study without going to classes, only self study).

During that time I hit my personal wall, but we never found what caused that crash.

In 2014 I decided to quit my job.

I started a new job which implied I had to go to school fulltime for 1 year in a group of 30 people aged around 21.

That massive change in combination with being physiclly ill, the husband being depressed at home, cancer in my family and a class that became very negative once I told them I had a mentally difficult time, were all small straws that broke my back.

I've seen several social workers.

Finally I found one that I liked and who helped me a lot. 

He succeeded in opening the wall around me but he hadn't expected what he found.

At the end he send me to a professional therapist because he felt he couldn't help me enough.

I've been to that therapist for 1,5 years now. The last year I go every week.

Spring 2016 was the first time autism was mentioned and fall 2016 I got the official diagnosis.

• Wat betekent/betekende de diagnose voor jou? - How did the diagnosis affect you?

Pijn, verdriet, ongeloof, onmacht, weerstand.

Ook eindelijk herkenning en erkenning, opluchting, meer begrip voor mezelf en mijn omgeving.

Eindelijk begrijpen waarom "leven" voor mij zo moeilijk is.

Pain, sadness, disbelief, powerless, resistance.

But also finally recognition and acknowledgement, relief and a better understanding of myself and my environment.

I finally understand why I find "life" so hard.

• Je bent goed in... - You are good at....

De lat veel te hoog leggen voor mezelf en compleet zelfvernietigend denken over mezelf :-)

Gedreven

Concentratie

Creativiteit

Bescheiden

Punctueel

Heel begaan met anderen

Setting my bar way to high and having totally self-destructive thoughts about myself :-)

Passionate

Concentration

Creativity

Modesty

Punctuality

Very caring for people

• Mensen waarderen je omdat.... - People appreciate you because...

....ik doe wat ik zeg.

....ik mijn beloftes nakom en mijn werk zo perfect mogelijk probeer af te leveren.

....ik zonder veel problemen mijn fouten toegeef en uitleg vraag als ik iets niet begrijp.

....ik heel veel respect en erkenning geef aan de personen die mij ook zo behandelen.

....ik heel graag andere mensen help en graag dingen uitleg.

....ik (meestal) graag luister naar anderen, niet voor prietpraat, maar wel wanneer anderen het moeilijk hebben.

....I do what I say.

....I keep my promises and I try to do my work in the most perfect  way.

....I admit mistakes easily and I ask for explanations when I don't understand something.

....I give a lot of recognition and acknowledgement to people who treat me in the same way.

....I like helping people and explaining things.

....I (usuallyl) like listening to others, not just for chit-chat, but during the harder times of life.

• Ik kan hulp gebruiken wanneer... - I need help when....

....ik voor de eerste keer in een nieuwe grote (meer dan 3) groep mensen terecht kom

....ik alleen moet instaan voor de dagdagelijkse huishoudtaken als koken en poetsen.

....ik moet beslissen wat ik allemaal op 1 dag kan doen en hoeveel tijd dit in beslag zal nemen.

....ik mijn eigen grenzen weer eens niet opmerk en veel te veel wil doen

 ...ik teveel aan de verwachtingen probeer te voldoen.

....ik pogingen doe om de sociale reacties en relaties tussen mensen probeer te begrijpen.

....I arrive in a larger (more than 3) group of people.

....I have to do the household all by myself.

....I have to decide what I can do on 1 day and how much time it all will take.

....I don't notice my own boundaries and I want to do too much

....I try too hard to achieve other's expectiations.

....I am trying to understand social interactions and try to understand relations between people

• Wat biedt je comfort? - What comforts you?

Thuis komen, bij de echtgenoot en de poezen, in de rust van mijn eigen huis.

Weten en voelen dat mensen bereikbaar zijn als ik ze nodig heb.

Stilte, maar evengoed ook een muziekbubbel gecreëerd door de noise cancelling oortjes van Bose en mijn Ipod.

Wandelen in de natuur en kijken naar vogels.

Being at home, close to the husband and my cats.

The peace and silence of my own house.

Knowing en feeling that people are accessible when I need them.

Silence, but also a music bubble created by my own Bose noise cancelling earbuds and my Ipod.

Wandering around, being in nature and looking at birds.

• Wanneer en hoe kan je omgeving jouw autisme opmerken? - When and how can your environment notice your autism?

Mijn autisme valt niet op. Het speelt zich vooral intern af.

Wie mij goed kent, thuis is in autisme of van mijn autisme weet, zal iets merken.

Andere mensen vinden me vooral stil en een beetje vreemd.

Misschien ook nogal asociaal, denk ik.

Via mijn psychologe en mijn collega weet ik dat de volgende zaken soms opvallen:

- Humor is moeilijk. Niet dat ik geen humor heb, maar ik snap de grap dikwijls niet.

Ik zie andere mensen lachen en begin dan uit te pluizen wat het grappige was in hetgeen er gezegd werd.

- Overprikkeling.

Ik heb heel veel nood aan stilte en alleen zijn.

Sociale pauzes zijn niet aan mij besteed.

Werken met de radio aan lukt heel moeilijk of slechts voor beperkte tijd. 

- Oogcontact.

Ik doe heel veel moeite om mijn oogcontact "normaal" te houden.

Wanneer ik echt op mijn gemak ben bij iemand dan laat ik die moeite achterwege.

Ik vermijd dus oogcontact bij mensen die ik graag heb, maar forceer me bij wie me niet kent.

Op momenten dat ik het emotioneel heel moeilijk heb, maar er niet in slaag om zelf te zeggen wat er scheelt (omdat ik de emotie niet herken of de woorden niet vind) is mijn oogcontact te lang.

- Emoties.

Mondeling uitdrukken wat ik voel en ervaar, is heel moeilijk.

Wie mij verbaal aanvalt, botst tegen een muur.

Ik kan mezelf slechts heel moeilijk spontaan mondeling verdedigen.

- als ik mijn grens nader of er over ga dan trek ik me helemaal terug, wil ik geen fysiek of verbaal contact.

Wie dan iets tegen me zegt of iets vraagt waar ik geen weg mee weet, krijgt een huilbui al antwoord.

My autism is hard to because it's mostly internally.

Those who know me and/or know about my autism or people with autism experience in general will notice it.

Everyone else thinks I'm a silent one and a bit odd.

Maybe also a bit anti-social, I think.

I asked my therapist and my colleague about it and they notice it at specific times:

- Humour is difficult.

I have my own humour and mostly it takes some time before I get the joke. When I see other people laughing I start thinking what the fun part was.

- Sensory overload.

I need silence and being alone.

Social passtime isn't for me.

I can't really work when the radio is playing.

- Eye contact.

I make a lot of effort to keep my eye contact "normal", but it's hard work.

When I'm at ease I tend to stop doing the effort.

So in the whole you can say that I avoid I eye contact with those people that I like, but I force myself to do it correctly with unknown people.

At times when it's emotionally difficult for me and I can't tell what's happening (because I don't recognise the emotion or because I don't find the words) my eye contact is often too intense.

- Emotions.

For me it's very difficult to verbally express what I feel and experience.

Those who attack me with words reach a wall.

I can't defend myself on the spot.

- The moment I reach or cross my boundary I tend to become emotional, pull back completely and don't want any physical or emotional contact.

When I'm asked to do something at that moment I usually start crying.

• Welke verwachtingen heb je van jezelf? - What do you expect of yourself?

Teveel.

Ik leg mijn lat steeds weer veel te hoog en zie weinig goeds in mezelf.

Misschien is dat wel de grootste verwachting van mezelf: mezelf graag leren zien en milder zijn voor mezelf.

Mijn grenzen beter leren kennen en er mee leren werken.

Een evenwicht vinden tussen wat ik wil en wat mijn omgeving wil.

Too much.

I put the bar too high every time and I don't see much positive in myself.

Maybe that's my biggest expectiation: learning to love myself and being gentle with myself.

Learning to know my boundaries better and try and work with them.

Finding a balance between what I want and what my environment wants.

• Welke verwachtingen heb je tegenover je omgeving? - What do you expect of your environment?

Dat ze rekening houden met mijn anders-zijn en niet kwaad of lastig worden omdat ik moe ben, geen zin heb om sociaal te zijn, niet lang blijf bij familiegebeurtenissen.

Ook zou ik graag hebben dat ze me steunen wanneer ik het moeilijk heb.

I would like them to keep into account that I am different. 

I would like that they are not angry when I'm tired, when I don't want to be social, when I don't stay long at family meetings.

I would also like them to support me when I'm having difficulties with life.

• Welke verwachtingen heb je tegenover de samenleving? - What do you expect of society?

Dat de samenleving beseft dat "anders" geen synonieem is voor "minder goed" en dat iedereen zowel positieve als negatieve aspecten heeft.

Society should realize that "different" doesn't mean "less".

Everybody has both positive and negative points.

• Hoe ga je om met verwachtingen die anderen aan jou stellen? - How do you cope with what other people expect of you?

Vroeger probeerde ik krampachtig aan alle verwachtingen te voldoen.

Zo raakte ik mezelf helemaal kwijt.

Langzaamaan begin ik terug zicht te krijgen op wie ik ben en wat ik wil.

Zo probeer ik nog steeds aan verwachtingen te voldoen, maar denk ik er ook over na wat de consequenties zijn voor mezelf.

Ook ben ik gestopt met aan "alle" verwachtingen te willen voldoen. 

Ik kies er die uit die zichtbaar belangrijk zijn voor anderen en waar ik aan kan en wil voldoen.

I used to try really hard to comply with all expectations.

In the end I lost myself completely.

Slowly I'm starting to see who I am and what I want.

I still try to comply with expectations, but I'm starting to think about the consequences for me also.

I stopped trying to fulfill every expectation.

I choose those that are really important to some people and those I want and can fulfill.

• Waar kan ik me tonen als mezelf? - Where can I be myself?

Thuis bij de echtgenoot en de poezen.

Vooral bij mijn psychologe waar ik zonder problemen gedurende een uur zonder schoenen mag zitten/rondlopen, mag praten, zwijgen, wenen, frustraties uiten zonder veroordeeld of beoordeeld te worden.

Ze aanvaard me zoals ik ben.

Algemeen denk ik wel dat ik weinig mezelf ben aangezien ik nog steeds op zoek ben naar wie ik eigenlijk echt ben.

At home with the husband and my cats.

Also when I am with my therapist where I can sit/walk on my socks, where I can talk, be quiet, cry, show my frustrations without any judgement.

She accepts me as I am.

On the whole I don't think I am often myself as I am still searching the real me.

• Waar en wanneer pas je je aan? - Where and when do you adapt?

Zo goed als altijd.

Bij al wie ik niet goed ken en die niet op de hoogte is van mijn autisme.

In situaties waarvan ik op voorhand weet dat het van belang is om "normaal" te zijn.

Bij al wie op de hoogte is van mijn autisme probeer ik mezelf te zijn door mezelf niet meer te forceren om oogcontact te maken, om duidelijkheid te vragen waar nodig, door met de nodige vertraging opmerkingen te geven, door mezelf niet te dwingen sociaal te zijn.

Almost every time.

Around all those I don't really know and who don't know about my autism.

When I know beforehand that it's important to act "normal".

I try to be myself around all those who know about my autism.

I try not to force myself to make eye contact, ask for explanations when needed, give delayed remarks and don't force myself to be social.

Menselijk decor - Human scenery

Tijdens het laatste gesprek met mijn psychologe kwamen we terecht bij het werk, de collega's en de werksfeer.

In de post rond teambuilding sprak ik al van mijn steunpilaarcollega.

Zowel die collega als mijn directe chef zijn ''belangrijk'' voor mij.

Er is appreciatie en respect of ze nu op de hoogte zijn van mijn autisme spectrum of niet. 

Mijn psychologe maakte er een mooie metafoor van die voor mij wel beeldend was.

Er zijn mensen die voor mij ''echt'' bestaan, die ik zie en ook wil zien, maar al de anderen zijn decor.

Het maakt niet uit of die er zijn of niet. 

Ik praat wel met hen als het moet, maar ik zie hen niet echt.

Eigenlijk klopt dit wel. 

De meeste mensen zijn voor mij decor.

Dikwijls vervelend en irritant, maar toch enkel achtergrond.

Niet de moeite waard om op te reageren zolang ze me niet persoonlijk aanvallen.

Dit komt deels door mijn ASS, want het duurt meestal heel wat langer dan ze gewend zijn voor er reactie komt op wat ze zeggen. 

Niet dat ik zo opvallend traag ben, maar toch.

Ik moet nu eenmaal eerst verwerken wat er gezegd wordt. 

Wanneer ik het dan begrijp en een reactie in mijn hoofd geformuleerd heb, is de ander al een stap verder.

Door de jaren heen heb ik het afgeleerd om iedereen te willen begrijpen of overal op te reageren.

Het komt gewoon niet in me op om mensen slecht te behandelen dus snap ik ook niet waarom een ander mij zo zou behandelen.

Natuurlijk zijn er ook een paar minpuntjes.

Ooit waren er een paar mensen die me zeiden dat ik met mijn hart op mijn handen rondloop.

Wie er voor mij echt toe doet die krijgt dat hart in handen. 

Een hart dat niet noodzakelijk direct opent, maar het is er wel. 

Een hart dat kan gekoesterd of vertrappeld worden.

Het decor, aan de andere kant, kan ook pijn doen.

Zelfs al vind ik het de moeite niet en raakt het me niet echt wat er gezegd wordt, toch kan het z'n sporen nalaten.

Zoals er in een kei waar steeds een druppel water op valt uiteindelijk ook een holte zal ontstaan.

Decor zorgt soms voor sfeer, soms voor last, soms voor schoonheid.

Decor is leven...

During the previous therapy session we talked about work, colleagues and the atmosphere.

I already talked about my colleague-pillar. That specific colleague and my boss are ''important'' to me. There is appreciation and respect whether they know about my autism spectrum or not.

My therapist used a very nice metaphore to describe how I see people around me.

Some people are real to me. I see them and talk to them. In a way, I need them. Almost all the other people are only background or decoration. It doesn't matter to me of they are there or not. I don't really notice them.

In fact she's correct.

Most people are just decoration to me. 

Often irritable and annoying, but still only background. 

As long as they don't attack me personnally I don't think they are worth my time.

This is partly caused by my ASD. 

It takes some time before I really understand what they want to say and they don't expect such a slow reaction.

I'm not that slow, but sometimes it takes some time to process.

When I understand them and have finally formulated a reaction in my head they are already doing something else.

It took me some years but I no longer react to those people.

Often I don't even try to understand them.

It never occurs to me that I can mistreat people so I can't understand why others would do that to me. 

But, as always, negative points can be found.

I know some people who say that I walk around carrying my heart on outstretched hands. 

I give my heart freely to those who matter to me. 

It's not a heart that opens easily, but it's given with love. 

A heart that can be trampled or cared for.

The environment can hurt also.

Traces can always be found, even I thought that what they said didn't matter to me.

It's like a rock lying under a constant drip. 

After a while there will be a small hole.

Decorations can be beautiful, can create an atmosphere, but can be troublesome also.

Decorations are life...

Als de dood komt - When death comes

Een overlijden is nooit makkelijk.
Het is een verlies dat niet te vergelijken is met andere verliezen.

Ook ik heb al een verlies meegemaakt.
Een verlies van iemand die ik heel belangrijk vond.
Geen overlijden, wel een letterlijk verlies.
Het verlies van iemand die besloot geen contact meer te hebben zonder weinig tot geen uitleg.
Een verlies waarbij de verlorene nog bestaat, nog een eigen leven heeft, maar dan een zonder mij.
Een verborgen verlies met verborgen verdriet, want leg dit maar eens uit aan de buitenwereld.

Een overlijden is een ander verlies.
Iemand uit je omgeving verdwijnt letterlijk en figuurlijk.
Er is geen leven meer waar jij uit weggegomd werd.
Het leven is gewoon verdwenen, ook een stuk uit jouw leven.

Enkel de herinnering leeft verder.
De persoon die je graag zag, leeft niet meer en daardoor ben je als het ware een stuk van jezelf kwijt.
Iedereen ziet dat je een deel verloren hebt en je verdriet wordt begrepen.
Een verlies en een verdriet dat mag getoond worden.

Voor mij is het moeilijk.
Langs de ene kant is dit ook mijn verlies, maar langs de andere kant niet.
Voor mij is dit eerder zien dat iemand geen pijn meer heeft, niet langer lijdt, maar in slaap gevallen is.
Een eeuwige slaap.

Aan de andere kant zie ik dat mijn omgeving pijn heeft.
Een pijn die ik verstandelijk wel begrijp, maar waar ik het emotioneel moeilijk mee heb.
Ik weet niet wat ik moet doen en/of moet zeggen.
Ik voel me er buiten staan.
Ook al ben ik een deel van de familie, toch ben ik dat ook weer niet.
Er is geen bloedband...

Mijn hoofd is veel meer bezig met praktische zaken en er verschijnen vragen waar ik anders nooit aan zou denken.
Vragen die allemaal gelinkt zijn aan sterven en aan het beroep van begrafenisondernemer.
Wanneer ik mezelf ben, wordt mijn "gewoonigheid" niet geapprecieerd, maar als ik dan de emoties van de echtgenoot probeer te volgen, vraagt hij waarom ik zo stilletjes ben.

't Is moeilijk.
Duidelijk dat het anders denken er echt wel is en ook dat is confronterend.
Zowel voor hem als voor mij.

Na een dag waken komt dan het overlijden met alle emotionele en praktische zaken die er bij horen.
Een week van intense emoties die ik in toom trachtte te houden.
Het uiteindelijke afscheid werd een mooie en emotionele viering.
Mooie teksten, gelezen door de echtgenoot en zijn zus.
Mooie muziek gespeeld door mezelf en gezongen door een hele zieke, maar toch goed zingende zangeres.
Een groepsknuffel op het kerkhof en dan de echtgenoot die de urne van z'n vader ten grave droeg.
Zoals hij op de wereld verwelkomd werd door z'n vader, zo nam hij afscheid....

Een intense dag, vol emoties, vol wildvreemde mensen die toch absoluut een knuffel en minstens  1 zoen willen geven terwijl ik probeerde om toch wat afstand te bewaren.
Knuffelen en kussen uitdelen hoort bij mij tot de intieme vrienden en familie.
Ik krijg de kriebels van die lichamelijkheid.
Maar blijkbaar hoort dat er bij en dus gaan we maar mee.
Oude vrienden terug zien en ontdekken dat de schoonfamilie eigenlijk aangetrouwd is met mijn familie.
Vrienden die geen familie zijn toch als familie zien en zo blij zijn dat je elkaar terug ziet.

Een kleine wereld, waar een lach en een traan zo dicht bij elkaar liggen.

https://www.apologeticscanada.com/2015/12/04/when-death-comes-knocking/

Death is never easy.

It's a loss you can't compare with other losses.

I've known loss.

I lost someone dear to me.

No death, but a literal loss.

The loss of someone who decided no longer to keep in touch without explanation.

A loss where the lost one still exists, but has his own life without me.

A loss with a hidden sorrow, because it's almost impossible to explain to other people.

Death is a different loss.

Someone close to you disappears for real.

You aren't deleted from someone's life.

Life just vanished and so did part of you.

The memory lives on.

The person you loved, is no more and it feels like you lost a piece of your soul.

Everyone sees that you are missing a part and they understand that grieve.

It's a sorrow and a loss you can show.

It's difficult for me.

On one side it's my loss also, but on the other side it's not.

For me it's seeing that there is no more pain, no more suffering and it's like falling asleep.

An eternal sleep.

But I see my surrounding suffering.

It's a pain I can rationally understand, but which is hard for me emotionally.

I have no idea what to do or what to say.

I feel like I'm standing outside the circle.

I'm part of the family, but on  the other hand I'm not.

There is no blood bond.

In my head I'm busy with al the practical issues and the situation makes a lot of questions appear inside my head.

All these questions are related to death, dying and the job of the undertaker.

When I am me, my "normalness" is not appreciated, but when I try to follow the emotions of the husband, he asks why I'm so quiet.

It's hard.

I feel I'm so much more thinking differently than the others and it confrontating.

For him, them and for me.

We waked for a day and when death comes by al the emotional and practical affairs start coming.

A week full of intense emotions to restrain.

The final goodbye was a very beautiful and emotional ceremony.

Beautiful texts and lyrics, read by the husband and his sister.

Beautiful music played by myself and sung by a really ill, but still good singing vocalist.

A group hug at the graveyard whereafter the husband placed the urn of his father in the grave.

Like he was once welcomed to this world by his father, so he said goodbye.

A really intense day full of emotions, completely unknown people who want to kiss and hug you anyway even when you're trying to hold back.

Hugging and kissing is something I normally only do with very close friends and close relatives.

All that physicality gives me the jitters.

Apparently it's part of such a day so I try and go with the flow.

It's a day for seeing old friends back and discovering the family in law is connected by mariage with my own family.

A day for being so happy to see friends who aren't family but are nevertheless seen as family.

A small world where laughter and tears are closely connected.

Hier hoeft geen verdere uitleg bij.

Met dank aan "Autisme bewustzijn bevorderen" via Facebook.

 "For me, happiness is not the smile on my face but the silence in my head..."

No further explanation needed. Thanks to "Autisme bewustzijn bevorderen" via Facebook.

Op de trein - On the train

Als ik ga werken, besteed ik ongeveer 4 uur per dag aan de treinrit heen en terug.

Tijdens die treinrit probeer ik zoveel mogelijk een persoonlijke bubbel te creëren aan de hand van mijn mp3 speler met noise cancelling oortjes gecombineerd met wat haakwerk, een boek als ik niet te moe ben of wat spelletjes spelen op de tablet. 

Tussendoor even de mails en sociale media checken.

Het gevoel alleen te zitten midden de mensen maakt dat ik me eventjes half kan ontspannen.

Of toch voor zover we niet de sardien in het blik moeten nabootsen.

Zo ook vorige dinsdag.

Alleen in het kleine compartimentje van de dubbeldektrein.

Zeven haltes voor ik aan mijn eindstation ben.

Ongeveer een dik uur treinen.

De eerste halte net voorbij komt er opeens een alcoholwalm in mijn neus binnengewaaid.

Ik kijk op van mijn bezigheid en zie naast me, in dat kleine compartiment, 2 mannen zitten.

Allebei met een plastic bekertje in de hand.

De grootste van de twee is druk bezig met het ontkurken van een fles schuimwijn.

Ze zien me opkijken, lachen en lijken iets te zeggen, maar ik hoor niets dankzij Bose.

Ik gniffel bij mezelf: "leuk zeg, die 2 zijn nog Nieuwjaar aan het vieren op de trein".

De conducteur vond de sfeer zelfs zo gezellig dat hij het niet nodig vond om onze abonnementen te checken.

Twee haltes verder is de fles schuimwijn leeg en komen de halve liter blikken Jupiler boven.

Toch direct wat marginaler dan bubbels....

Nummer 1 stapt uit en de grootste blijft alleen achter.

Vanuit mijn ooghoek zie ik plots een been ongelofelijk zenuwachtig op en neer wippen.

Na de overdaad geur komt er nu nog een overdaad nervositeit bij.

't Was gezellig op de trein.

Toch blij dat het "stil" was en ik niet moest meeluisteren naar de Nieuwjaarsbabbel.

When I'm off to work I spend more or less 4 hours on the train.

During that trip I always try to create my personal bubble by using my mp3 player with noise cancelling ear buds combined with  a crochet project, a book when I'm not to tired or just playing games on the tablet.

A quick check of my mails and the social media in between.

The feeling of being alone among the people can relax me a little bit.

Well, as long as we don't have to imitate the proverbial sardines in a can.

Last tuesday as well.

Alone in my small compartment on the double deck train.

Seven stops before it's mine.

Approximately 1 hour train.

We just passed the first stop when an alcohol waft reaches my nose.

I look up from what I'm doing and see 2 men, next to me in that small compartment.

Both are holding a plastic cup.

The largest of the 2 is busy uncorking a bottle of sparkling wine.

They notice me looking and they start laughing. 

I think they said something, but thanks to Bose I don't hear a thing.

Grinning by myself I think: "Funny, those 2 are still celebrating New Year on the train".

Even the conductor liked the atmosphere so much he doesn't even want to check our rail pass.

Two stops along the way they have finished the bottle and I see 2 half liter cans of beer appearing in their hands.

Lager sure is a lot more marginal than bubbles...

Number 1 gets of the train and the largest remains sitting, finishing his can of beer. 

Out of the corner of my eye I see his leg jumping up and down out of nervousness.

I already had an excess of smell and now I get an excess of nerves.

Always fun and cosy on the train.

I'm glad I didn't have to listen to their New Years talk.

Nieuwjaarsdag 2017 - New Years day 2017

2017.

Voor velen een nieuw begin.

Ook voor ons.

Evengoed een einde voor ons.

Net een hele dag gewaakt bij een stervende.

Lange laatste uren met naar adem snakken, rochelen en plotse ademstiltes.

Laatste uren blijven duren...

Voor alles een eerste keer, ook voor sterven.

Vreemd gevoel.

Veel emoties in de kamer.

Noise cancelling en haakwerk kwamen goed van pas.

Af en toe een bubbel om me in terug te trekken.

De plastic ringetjes van waterflessen blijken niet stevig genoeg voor mijn gebit.

Misschien toch eens kijken voor zo'n bijtjuweel voor volwassenen :-).

Spanning en stress moet er op een of andere manier uit dus waarom niet op een bijtring.

We blijven altijd kind :-)

Naast pijn en verdriet, begin en einde hoort ook humor er bij....

Het leven is een lach en een traan.

2017

A beginning for most people.

Also for us.

But an end as well.

Just home from looking after a dying family member.

Last hours with gasping breaths, gurgling noises and sudden breathing stops.

Long lasting last hours.

A first time for everything, for dying also.

Strange feeling.

A lot of emotions in the room.

Noise cancelling and crochet project close by.

My escape bubble.

The  plastic rings from water bottles are not firm enough for my teeth.

Maybe I should look for a chewy jewelry for adults :-).

Tension and stress need to escape so why not with a chewy ring like a baby.

We stay kids forever :-)

There's not only pain and sadness, beginning and ending, but also humor....

Life is joy and tears.