Het was de allereerste keer dat ik die term hoorde.
Toeval of niet, het is ook een echte blauwe maandag geworden en bij uitbreiding een blauwe week.
Nochtans stond ik 's morgens op en voelde het aan als een kleurloze maandag.
Gewoon, als alle andere dagen. Veel te vroeg om op te staan, maar verder niets speciaals.
Toen ik in de auto stapte (1-2 dagen per week werk ik dichter bij huis dus dan reis ik geen 4u met de trein, maar 1,5u auto), voelde ik mist in mijn hoofd binnen sluipen.
Mist die langzaamaan van kleurloos, naar wit, naar blauw verkleurde.
Mist die er voor zorgde dat ik moeite had om de wereld om me heen te zien.
Mist die het moeilijk maakte om te bevatten wat er om me heen gebeurde en wat er tegen me gezegd werd.
Mist die er voor zorgde dat de wereld niet doordrong.
Het was een muur van mist. Wanneer mijn collega iets zei, zag ik de woorden door de mist naar me toe komen. Traag en abstract, de betekenis ging onderweg verloren.
Hij maakte er geen probleem van en we konden er allebei wel mee lachen.
Blauwe maandag dus...
Dinsdag werd een donkerblauwe dinsdag...
Zodra ik in de trein zat, voelde ik al dat het mijn dag niet zou worden.
Ik voelde me compleet verloren, zelfs in mijn muziekbubbel.
De nood aan een babbel, begrip, erkenning, een deugddoende knuffel was zo groot dat het pijnlijk was.
Gelukkig lag er veel werk op me te wachten.
Werk helpt meestal wel om de kleur stabiel te houden zodat het niet van donkerblauw naar zwart verkleurd.
In de namiddag werd mijn aandacht gevestigd op een receptie waar we binnenkort naartoe moeten. Er wordt vervoer georganiseerd, maar het hele receptie/vervoer concept werd me zo vaag uitgelegd dat de kleur in m'n hoofd toch wel heel snel net geen zwart werd.
De interne paniekgolf doet me dan wankelen.
Hoofdelijk weet ik dat het nergens voor nodig is, dat alles zichzelf wel zal uitwijzen, dat het wel in orde komt.
Hoofdelijk is echter ver weg van lichamelijk.
Uiteindelijk dan toch weer bij een collega geëindigd die van mijn ASS weet en hem gezegd dat het niet goed ging, dat het te vaag was voor mij. Hij heeft me geholpen om het visueler te maken en mogelijke oplossingen gezocht, scenario's gemaakt.
Achteraf heb ik hem dan nog een berichtje gestuurd om te zeggen dat ik niet vervelend wou doen. Dat het gewoon moeilijk is en dat ik die zwarte paniekgolf niet wil. De innerlijke ''ik wil geen ASS-frustratie'' was weer heel sterk aanwezig. Ik zou het zo graag zonder bijkomende duidelijkheid kunnen....
Collega stelde me gerust. Het was niet opgevallen.
's Avonds dan ook nog die broodnodige knuffel gekregen van de echtgenoot.
De receptie viel al bij al nog.
Ja, er was veel volk en veel lawaai, maar het was een mooie locatie en de hapjes waren lekker.
Ik ben dicht bij de vertrouwde en betrouwbare collega's gebleven.
Die avond stond er nog een therapiesessie gepland en ik heb een compliment gekregen van mijn psychologe. Ik heb het beste gedaan dat ik had kunnen doen: ik heb hulp gevraagd!
Van kleurloos via blauw en donkerblauw naar net geen zwart en terug naar kleurloos....
De rest van de week verliep ook nogal blauwig.
Af en toe opvallend snelle kleurwisselingen, maar soms ook heel geleidelijk.
Variaties blauw.
 |
| Rietje Bulthuis (http://www.werkaandemuur.nl/nl/beeldmaker/Rietje-Bulthuis/8863) |
Last monday was blue monday.
I had never heard that word before.
Coincidence or not, it became a real blue monday and it extended to a blue week.
It was a bit strange because when I woke up it felt like a colourless monday.
Normal, like all the other days. Too early to get up, but nothing special.
The moment I got in the car (1-2 days a week I work closer to home and don't need to travel 4h by train, but only 1,5h by car) I felt the mist creeping into my head.
A mist that changed from colourless, to white, to blue.
A mist that made it difficult to see the world around me.
A mist that made it hard to comprehend what happened around me and to understand what people said to me.
A mist that made sure the world didn't get through to me.
It was a wall of mist. When my colleague said something, I really saw the words coming through that mist. They looked real slow and abstract. All meaning got lost on the way.
My colleague didn't mind and we tried laughing about it.
So, blue monday....
Tuesday became a darkblue tuesday.
I got in the train and felt that this day wouldn't be my day.
I felt completely lost, even in my music bubble.
The need for a chat, recognition, acknowledgement, a big hug was so enormous that I was in pain.
Luckily there was work. Most of the time working helps me to keep my mind steady and in this case the colour was kept stable. It didn't get the chance of changing from dark blue to black.
Late in the afternoon I remembered we had to go to a reception on wednesday.
Someone organised the transport, but when they explained it to me, it just was too vague and abstract. The dark blue became darker very quick.
My internal panic wave made me stagger.
In my head I know there is no need for panic, that it will all be like a walk in the park.
At moments like that my head doesn't seem to be attached to my body.
It has a will and a mind of its own.
Finally I ended up with a colleague who knows about my ASD.
I told him that I wasn't all right, that I needed concretization, that it was all too vague.
He didn't comment, smiled and helped me visualize the day.
With his help I found some sollutions and made some scenarios to keep me calm.
I sent him a message in the evening to tell him that I didn't want to be annoying.
It's just so hard and I don't want the panic wave.
The internal "I don't want autism"-frustration was very very present.
The colleague reassured me. My panic wave wasn't obviously present.
The husband gave me that necessary hug when I got home.
The reception on wednesday went well after all.
There was a lot of people and a lot of noise.
The food was good and I kept close to the colleagues that support me.
That night I had a therapysession planned and my therapist told me that I had done the best I could have done: I asked for help!
So this week started colourless and showed a variation of blue.
From light to dark to the edge of black and back to no colour.
It was a blue-ish week on the whole.
Sometimes there were very quick changes in colour, but sometimes the changes were smoother.
Variations of blue.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten