Ik ben dol op rollercoasters.
Niet die waarin je zo veel
en zo lang mogelijk ondersteboven hangt.
Wel van die piepende en krakende
houten constructies waar je rondkruipt en naar beneden duikelt, waar je tijd
hebt om zowel te genieten als te gillen.
Rollercoasters dus....
Ze zijn niet
altijd leuk heb ik de voorbije 2 jaar aan den lijve ondervonden.
Soms kom je er
totaal onverwacht in terecht.
Soms vind je de
uitweg niet.
Soms duren ze
angstaanjagend lang.
Soms staan ze,
naar jouw gevoel, op een onherbergzaam en onstabiel rotseiland te midden van
een woest stormende zee en zijn ze veel steiler dan je eigenlijk leuk vindt.
Soms zit je er
helemaal alleen in.
Soms zit er
iemand naast, voor, achter je en wordt de onwezenlijkheid gedeeld, soms
eventjes, soms wat langer.
Veel soms, veel onduidelijkheid en veel onzekerheid.
De voorbije 2
jaar voelde mijn leven zo aan.
Ik heb zó dikwijls gezegd dat het stormde in
mijn hoofd, meer zelfs, dat er een orkaan in mijn hoofd zat.
De rollercoaster
waar ik in zat, smeet me van boven naar beneden en dan begon telkens weer de
klimtocht terug omhoog.
De snelheid
waarmee alles passeert, is zo verlammend dat je er geen vat op krijgt.
Je
krijgt geen tijd om het gebeurde te verwerken of je wordt alweer naar beneden
gesmeten.
Terwijl de wind
langs je heen giert en stormgolven in je gezicht pletsen.
Naar adem happen en
proberen overleven,wordt dan je hoofdbezorgdheid.
Je hebt geen
tijd meer om rondom je kijken op zoek naar een halte of een oever.
Doodop ga je
verder, telkens weer, beseffend dat als je er uit springt alles voor niets was.
Evengoed is er
het besef dat niemand lijkt te begrijpen hoe je de hele rit beleeft ook al gaan
ze eventjes mee.
Je ondergaat het
helemaal alleen ondanks het gezelschap.
Toch ben je blij
dat je af en toe iemand tegen komt in een van de wagonnetjes.
Iemand die
eventjes of soms zelfs lang met je meedendert en je vasthoudt, er voor zorgt
dat je er niet uitvalt en niet verdrinkt in de golven die over je heen slaan.
Tijdens die rit
zie je af en toe in een flits een beeld dat je bijblijft.
Iets waarvan je
aanvoelt dat het belangrijk is, dat je het moet bijhouden ook al is het op dat
moment niet duidelijk waarom.
Dan, opeens
lijkt het wel, zwakt de storm wat af. Je krijgt meer ademruimte en je ziet je
omgeving terug. Op zo'n moment besef je dat er meer mensen met je meereisden
dan je wel dacht.
Je ziet dat
sommigen van hen naar iets wijzen.
Je fixeert je op dat punt en je voelt de rollercoaster vertragen.
Eindelijk slaag
je er in om te vertragen een vlakker stuk te vinden.
Je ontwart de chaos in je
hoofd en beseft dat die storm, die rollercoaster uit jezelf komen.
Het is jouw
rollercoaster, jouw storm, jouw orkaan, jouw eiland in combinatie met een
aantal factoren waarop je geen vat op kreeg.
Maar toch vooral
uit jezelf. En dan komt het besef....
Het besef dat
niet alle routes dezelfde zijn, dat schrijven makkelijker is dan praten, dat
denken anders mag gaan, maar daarom niet minder is, dat traag lijken niet
hetzelfde is als traag zijn.
Beseffen dat
graag zien en begaan zijn met op vele manieren kan.
Het besef dat
uiterlijk vertoon theater is, dat verwachtingen er wel zijn, maar dat het niet
noodzakelijk is om er aan te voldoen.
Beseffen dat er
vele soorten beperkingen bestaan, dat iedereen beperkingen heeft en als ze
geluk hebben ook (piek)vaardigheden.
Weten dat anders
ook weer niet zo anders is...
Het besef dat
dit mijn rollercoaster is.
Een mooie,
houten roetsjbaan in een wonderlijk mooi decor.
Passagiers zijn
welkom, maar ik bepaal zelf waar en hoe dicht ze mogen zitten, welke route ik
neem en op welk tempo.
Voorstellen doen
mag en bij tweesprongen is keuzehulp altijd welkom, maar ook dan weer op mijn
tempo.
Misschien vind
ik het wel leuk om eventjes alleen te genieten van het uitzicht, om zelf te
bekijken hoe de opties er uitzien en om elke passagier te bezoeken alvorens ik
beslis.
Wat mij betreft,
mag de rollercoaster zelfs af en toe blijven stilstaan zodat ik ergens kan
kamperen om in alle rust en stilte een korte trektocht te houden.
Niet alleen,
maar toch wel telkens weer alleen....Een Rollercoaster met bezoekers, maar niet
met bewoners....
Bedankt aan zij die meereden, die me vast hielden, die me
inzichten gaven.
To
strive, to seek, to find and not to yield!
(Alfred, Lord Tennyson)
 |
| foto/picture maxresdefault |
 |
| foto/photo dreameriz on flickr |
I adore rollercoasters.
Not those in which you
hang upside down as much as possible, but those creeking wooden constructions
where you crawl up the hill and dive downward, those where you have the time to
both enjoy and scream.
So...rollercoasters...
The past 2 years I
found out that rollercoasters aren't always fun.
Sometimes you find yourself in one completely unexpected.
Sometimes you don't find the exit.
Sometimes they take forever.
Sometimes it feels like they are built on an inhabitable, unstable rocky island
in the middle of a ferociously storming sea and they are so much steeper than
you'd like them to be.
Sometimes you are alone.
Sometimes they're is someone next to you, before or behind you and then the
irreality will be shared between you for a short time, maybe a bit longer.
A lot of maybe and
sometimes.
The past 2 years my
life felt like this. I've said so many times that it felt like there was a
storm going on in my head, even a hurricane.
The rollercoaster I was in, dropped me again and again and then I had to start
to climb again.
Everything passes at
such a speed that it paralyses you. You can't get a grip of what's going on.
You don't get enough time to process it all before you're hurled down again.
The wind shrieks around your head and the stormy waves are thrown into your
face.
Gasping for breath and trying to survive becomes your main objective.
You don't
have time nor the energy to look around you or to search for a stop.
Exhausted you move on,
again and again, while you are aware that if you stop now it will have been all
for nothing.
At the same time you realize that nobody seems to understand how
you experience the ride even when they are next to you for some time.
You bear
it all by yourself despite the company.
You're relieved when
you encounter someone in your rollercoaster.
A person that, for a short time or
hopefully a bit longer, will hold on to you, making sure you don't get thrown
out of your cart or that you drown in the uncoming waves.
At some points, in a
flash, you see an image that gets a hold on your mind. You feel that it's
important although you don't know why yet.
All of a sudden the
storm seems to weaken. Y
ou get time to breathe again and you see your
surroundings.
At that moment you realize that there were a whole lot of people
travelling with you.
Some of them are pointing you towards something and you
feel your rollercoaster slowing down.
Finally you manage to
slow down and you find some flat ground.
You succeed in unravelling the chaos
in your head and you realize that this storm, your rollercoaster are just part
of yourself.
This is YOUR rollercoaster, your storm, your hurricane, your island all in
combination with some items you couldn't get any grip on.
But all in all, it's
in you. And then you realize....
You realize that not
all routes are the same, that writing is much easier than talking, that
thinking can go differently, but it doesn't mean it's worth less.
You realize
that looking slow isn't the same as being slow.
Loving someone and commitment
can be done in so many ways.
Realizing that appearance is just show, that there may be a lot of expectations
but it's not necessary to comply to all of them.
There are a lot of limitations
and that everyone has one or more limitation.
If they are lucky they might have
some (special) skills as well.
Knowing and realizing that different is not necessarily different at all.
Realizing that this is
my rollercoaster. a beautifully wooden construction in a wonderful environment.
Passengers are more than welcome, but I will decide where they should take
place, how close to me they can sit.
I decide the route and the speed to
travel.
Everyone can make proposition and help in choosing the direction at
crossroads is always welcome. Always at my speed....
Maybe I'd prefer to
sit alone some time while enjoying the view, considering my options by myself
before I visit all my passengers seeking their advice.
Why, even a stand still
should be possible so I can put up my tent, sleep it off and go hiking before
making up my mind.
Not lonely, but always
alone...A rollercoaster with visitors, with passengers, not with inhabitants.
Thank you all, those
who travelled with me, who held me, who gave me insights.
To strive, to seek, to
find and not to yield!!
(Alfred, Lord Tennyson)
