Rollercoaster emoties - Rollercoaster emotions

Ik ben dol op rollercoasters. 

Niet die waarin je zo veel en zo lang mogelijk ondersteboven hangt. 

Wel van die piepende en krakende houten constructies waar je rondkruipt en naar beneden duikelt, waar je tijd hebt om zowel te genieten als te gillen.

Rollercoasters dus....

Ze zijn niet altijd leuk heb ik de voorbije 2 jaar aan den lijve ondervonden.

Soms kom je er totaal onverwacht in terecht.

Soms vind je de uitweg niet.

Soms duren ze angstaanjagend lang.

Soms staan ze, naar jouw gevoel, op een onherbergzaam en onstabiel rotseiland te midden van een woest stormende zee en zijn ze veel steiler dan je eigenlijk leuk vindt.

Soms zit je er helemaal alleen in.

Soms zit er iemand naast, voor, achter je en wordt de onwezenlijkheid gedeeld, soms eventjes, soms wat langer.

Veel soms, veel onduidelijkheid en veel onzekerheid.

De voorbije 2 jaar voelde mijn leven zo aan. 

Ik heb zó dikwijls gezegd dat het stormde in mijn hoofd, meer zelfs, dat er een orkaan in mijn hoofd zat.

De rollercoaster waar ik in zat, smeet me van boven naar beneden en dan begon telkens weer de klimtocht terug omhoog.

De snelheid waarmee alles passeert, is zo verlammend dat je er geen vat op krijgt. 

Je krijgt geen tijd om het gebeurde te verwerken of je wordt alweer naar beneden gesmeten.

Terwijl de wind langs je heen giert en stormgolven in je gezicht pletsen. 

Naar adem happen en proberen overleven,wordt dan je hoofdbezorgdheid.

Je hebt geen tijd meer om rondom je kijken op zoek naar een halte of een oever.

Doodop ga je verder, telkens weer, beseffend dat als je er uit springt alles voor niets was.

Evengoed is er het besef dat niemand lijkt te begrijpen hoe je de hele rit beleeft ook al gaan ze eventjes mee.

Je ondergaat het helemaal alleen ondanks het gezelschap.

Toch ben je blij dat je af en toe iemand tegen komt in een van de wagonnetjes. 

Iemand die eventjes of soms zelfs lang met je meedendert en je vasthoudt, er voor zorgt dat je er niet uitvalt en niet verdrinkt in de golven die over je heen slaan.

Tijdens die rit zie je af en toe in een flits een beeld dat je bijblijft.

Iets waarvan je aanvoelt dat het belangrijk is, dat je het moet bijhouden ook al is het op dat moment niet duidelijk waarom.

Dan, opeens lijkt het wel, zwakt de storm wat af. Je krijgt meer ademruimte en je ziet je omgeving terug. Op zo'n moment besef je dat er meer mensen met je meereisden dan je wel dacht.

Je ziet dat sommigen van hen naar iets wijzen. 

Je fixeert je op dat punt en je voelt de rollercoaster vertragen.

Eindelijk slaag je er in om te vertragen een vlakker stuk te vinden. 

Je ontwart de chaos in je hoofd en beseft dat die storm, die rollercoaster uit jezelf komen.

Het is jouw rollercoaster, jouw storm, jouw orkaan, jouw eiland in combinatie met een aantal factoren waarop je geen vat op kreeg.

Maar toch vooral uit jezelf. En dan komt het besef....

Het besef dat niet alle routes dezelfde zijn, dat schrijven makkelijker is dan praten, dat denken anders mag gaan, maar daarom niet minder is, dat traag lijken niet hetzelfde is als traag zijn.

Beseffen dat graag zien en begaan zijn met op vele manieren kan.

Het besef dat uiterlijk vertoon theater is, dat verwachtingen er wel zijn, maar dat het niet noodzakelijk is om er aan te voldoen.

Beseffen dat er vele soorten beperkingen bestaan, dat iedereen beperkingen heeft en als ze geluk hebben ook (piek)vaardigheden.

Weten dat anders ook weer niet zo anders is...

Het besef dat dit mijn rollercoaster is.

Een mooie, houten roetsjbaan in een wonderlijk mooi decor.

Passagiers zijn welkom, maar ik bepaal zelf waar en hoe dicht ze mogen zitten, welke route ik neem en op welk tempo.

Voorstellen doen mag en bij tweesprongen is keuzehulp altijd welkom, maar ook dan weer op mijn tempo.

Misschien vind ik het wel leuk om eventjes alleen te genieten van het uitzicht, om zelf te bekijken hoe de opties er uitzien en om elke passagier te bezoeken alvorens ik beslis.

Wat mij betreft, mag de rollercoaster zelfs af en toe blijven stilstaan zodat ik ergens kan kamperen om in alle rust en stilte een korte trektocht te houden.

Niet alleen, maar toch wel telkens weer alleen....Een Rollercoaster met bezoekers, maar niet met bewoners....

Bedankt aan zij die meereden, die me vast hielden, die me inzichten gaven.

To strive, to seek, to find and not to yield!

(Alfred, Lord Tennyson)

foto/picture maxresdefault

foto/photo dreameriz on flickr

I adore rollercoasters. 

Not those in which you hang upside down as much as possible, but those creeking wooden constructions where you crawl up the hill and dive downward, those where you have the time to both enjoy and scream.

So...rollercoasters...

The past 2 years I found out that rollercoasters aren't always fun.
Sometimes you find yourself in one completely unexpected.
Sometimes you don't find the exit.
Sometimes they take forever.
Sometimes it feels like they are built on an inhabitable, unstable rocky island in the middle of a ferociously storming sea and they are so much steeper than you'd like them to be.
Sometimes you are alone.
Sometimes they're is someone next to you, before or behind you and then the irreality will be shared between you for a short time, maybe a bit longer.

A lot of maybe and sometimes.

The past 2 years my life felt like this. I've said so many times that it felt like there was a storm going on in my head, even a hurricane.
The rollercoaster I was in, dropped me again and again and then I had to start to climb again.

Everything passes at such a speed that it paralyses you. You can't get a grip of what's going on. 

You don't get enough time to process it all before you're hurled down again.
The wind shrieks around your head and the stormy waves are thrown into your face.
Gasping for breath and trying to survive becomes your main objective. 

You don't have time nor the energy to look around you or to search for a stop.

Exhausted you move on, again and again, while you are aware that if you stop now it will have been all for nothing. 

At the same time you realize that nobody seems to understand how you experience the ride even when they are next to you for some time. 

You bear it all by yourself despite the company.

You're relieved when you encounter someone in your rollercoaster. 

A person that, for a short time or hopefully a bit longer, will hold on to you, making sure you don't get thrown out of your cart or that you drown in the uncoming waves.

At some points, in a flash, you see an image that gets a hold on your mind. You feel that it's important although you don't know why yet.

All of a sudden the storm seems to weaken. Y

ou get time to breathe again and you see your surroundings. 

At that moment you realize that there were a whole lot of people travelling with you. 

Some of them are pointing you towards something and you feel your rollercoaster slowing down.

Finally you manage to slow down and you find some flat ground. 

You succeed in unravelling the chaos in your head and you realize that this storm, your rollercoaster are just part of yourself.
This is YOUR rollercoaster, your storm, your hurricane, your island all in combination with some items you couldn't get any grip on.

But all in all, it's in you. And then you realize....

You realize that not all routes are the same, that writing is much easier than talking, that thinking can go differently, but it doesn't mean it's worth less. 

You realize that looking slow isn't the same as being slow. 

Loving someone and commitment can be done in so many ways.
Realizing that appearance is just show, that there may be a lot of expectations but it's not necessary to comply to all of them. 

There are a lot of limitations and that everyone has one or more limitation. 

If they are lucky they might have some (special) skills as well.
Knowing and realizing that different is not necessarily different at all.

Realizing that this is my rollercoaster. a beautifully wooden construction in a wonderful environment. Passengers are more than welcome, but I will decide where they should take place, how close to me they can sit. 

I decide the route and the speed to travel. 

Everyone can make proposition and help in choosing the direction at crossroads is always welcome. Always at my speed....

Maybe I'd prefer to sit alone some time while enjoying the view, considering my options by myself before I visit all my passengers seeking their advice. 

Why, even a stand still should be possible so I can put up my tent, sleep it off and go hiking before making up my mind.

Not lonely, but always alone...A rollercoaster with visitors, with passengers, not with inhabitants.

Thank you all, those who travelled with me, who held me, who gave me insights.

To strive, to seek, to find and not to yield!!

(Alfred, Lord Tennyson)