Teambuilding.
Doet me telkens denken aan domme spelletjes waarbij je gedwongen wordt om samen te werken.
Werd een etentje, georganiseerd door onze personeelsdienst.
Niet enkel onze dienst, maar ook een andere dienst.
In plaats van 25 man zijn het er 50.
Allemaal onbekenden behalve je collega's.
Spanning sinds de avond er voor.
Op het moment zelf geef je iedereen een hand, neem je met bevende handen een hapje en een glas.
Hopen dat niemand het gebibber ziet.
Fluistervraag je aan die ene steunpilaarcollega: "blijf je in mijn buurt?".
Geruststellende en begripvolle hoofdknik.
Liefst van al wil je als een kleuter z'n hand vasthouden en je verstoppen achter z'n benen.
Je doet je sterk voor, probeert wat rond te kijken en af en toe te vragen wie die of die wel is.
Tijd om aan tafel te gaan.
Dicht bij je steunpilaar zoek je een plaats aan tafel.
Oef, allemaal collega's, geen vreemde mensen buiten 1 iemand die uit zichzelf contact zoekt met iedereen.
Concentreren op je bord. Af en toe een flard van een gesprek meevolgen en iets proberen toevoegen.
Een van je nieuwste collega's vraagt of je sportieve hobby's hebt en als vanzelf kom je terecht bij wandelen, natuur en vogels kijken.
Leuk, even ontspannen en er in slagen om het lawaai te bannen.
Duurt niet zo lang...daarna weer gebabbel overal, geroezemoes, steeds luider aanvoelend.
Naar buiten willen, weg willen.
Blik en knik van de steuncollega.
Voorstel om even naar buiten te gaan, naar toilet, naar de stilte. Blijven ademen en dan lukt het wel.
Collega's zien hoe moe je bent en dan maar zeggen dat het lawaai je vermoeit.
Je doet het goed, het lukt wel.
Emmer vult zich steeds meer.
Tranen op komst.
Enige manier waarop het teveel getoond en gezien wordt.
Slikken en blijven ademen, blijven ademen,blijven ademen.
Lang leve de sjaal met de friemels.
Etentje gedaan.
Terug naar kantoor waar een berg werk wacht.
Chef heeft nog vergadering...werk wacht...
Nog een uur...spanning bouwt op, steeds meer, steeds verder.
Steuncollega stelt voor om naar huis te gaan, maar al dat werk dan?
"Gaan we nog kunnen werken, chef, voor 16u?"
"Nee, nee, ga maar naar huis.
Morgen beginnen we er aan."
Opluchting en direct een nieuwe spanningsgolf die start....nog maar 2 dagen om al dat werk gedaan te krijgen....
Oef, naar huis. Niet langer tranen moeten inslikken, over je wangen laten lopen terwijl je naar het station wandelt.
Bedankt collega, bedankt chef, bedankt mezelf....
Teambuilding.
It always makes me thinking of silly games where you're forced to work together.
This time it is a dinner, organised by our human resources department.
Not only our service, but also another one.
In stead of 25 people there are 50.
All unknown to you except for you colleagues.
Tension as from the night before.
On the spot you shake hands, you take a glass and a nibble and hope that no one sees your shaking hands.
You whisper-ask that one important collegue-pillar who knows about your ASS: "'Will you stay close to me?".
Reassuring and understanding nod with the head.
You'd love to take his hand and hide behind his legs like a toddler.
You pretend to be strong, try and look around you and ask who that or that person is.
Time to sit down.
Close to your colleague-pillar you take a seat.
Phew, all your collegues are close by.
No unknown people except for one but he's already talking to everybody and nobody.
Concentrating on your plate.
Occasionally you hear part of a conversation and you try to include something.
One of your latest colleagues asks if you like sports and you end up talking about walks, nature and birds.
Fun, relaxing for a bit and succeeding in repelling the noise.
It doesn't take long before you hear the noise, the buzz and the bustle again, feeling it louder and louder.
Wanting to leave, to go outside.
Nod and glance from your supporting colleague.
He proposes to go outside, go to the bathroom, look for silence.
Breathe and it will all work out.
Colleagues see how tired you look so you tell them that all the noise fatigues you.
You're doing fine, you'll succeed!
Your bucket is filling.
Tears are near.
They are the only way of showing and seeing the "too much".
Swallow and keep breathing, keep breathing, keep breathing.
Long live the scarf with fringes.
Dinner is finished.
Back to the office where a mountain of work is waiting.
Chef has a meeting...work is waiting...
Another hour...the tension is building again, more and more.
The support colleague suggests to go home, but what with all the work?
"Will we be working today, chef, before it's 4 pm?"
"No, no, you just go home. Tomorrow we'll start."
Releave and immediately a new wave of tension....only 2 days left to finish that mountain of work...
Going home. No longer swallowing your tears, you let them roll over your cheeks while you walk to the station.
Thanks colleague, thanks chef, thanks to myself...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten