Het is een verlies dat niet te vergelijken is met andere verliezen.
Ook ik heb al een verlies meegemaakt.
Een verlies van iemand die ik heel belangrijk vond.
Geen overlijden, wel een letterlijk verlies.
Het verlies van iemand die besloot geen contact meer te hebben zonder weinig tot geen uitleg.
Een verlies waarbij de verlorene nog bestaat, nog een eigen leven heeft, maar dan een zonder mij.
Een verborgen verlies met verborgen verdriet, want leg dit maar eens uit aan de buitenwereld.
Een overlijden is een ander verlies.
Iemand uit je omgeving verdwijnt letterlijk en figuurlijk.
Er is geen leven meer waar jij uit weggegomd werd.
Het leven is gewoon verdwenen, ook een stuk uit jouw leven.
Enkel de herinnering leeft verder.
De persoon die je graag zag, leeft niet meer en daardoor ben je als het ware een stuk van jezelf kwijt.
Iedereen ziet dat je een deel verloren hebt en je verdriet wordt begrepen.
Een verlies en een verdriet dat mag getoond worden.
Voor mij is het moeilijk.
Langs de ene kant is dit ook mijn verlies, maar langs de andere kant niet.
Voor mij is dit eerder zien dat iemand geen pijn meer heeft, niet langer lijdt, maar in slaap gevallen is.
Een eeuwige slaap.
Aan de andere kant zie ik dat mijn omgeving pijn heeft.
Een pijn die ik verstandelijk wel begrijp, maar waar ik het emotioneel moeilijk mee heb.
Ik weet niet wat ik moet doen en/of moet zeggen.
Ik voel me er buiten staan.
Ook al ben ik een deel van de familie, toch ben ik dat ook weer niet.
Er is geen bloedband...
Mijn hoofd is veel meer bezig met praktische zaken en er verschijnen vragen waar ik anders nooit aan zou denken.
Vragen die allemaal gelinkt zijn aan sterven en aan het beroep van begrafenisondernemer.
Wanneer ik mezelf ben, wordt mijn "gewoonigheid" niet geapprecieerd, maar als ik dan de emoties van de echtgenoot probeer te volgen, vraagt hij waarom ik zo stilletjes ben.
't Is moeilijk.
Duidelijk dat het anders denken er echt wel is en ook dat is confronterend.
Zowel voor hem als voor mij.
Na een dag waken komt dan het overlijden met alle emotionele en praktische zaken die er bij horen.
Een week van intense emoties die ik in toom trachtte te houden.
Het uiteindelijke afscheid werd een mooie en emotionele viering.
Mooie teksten, gelezen door de echtgenoot en zijn zus.
Mooie muziek gespeeld door mezelf en gezongen door een hele zieke, maar toch goed zingende zangeres.
Een groepsknuffel op het kerkhof en dan de echtgenoot die de urne van z'n vader ten grave droeg.
Zoals hij op de wereld verwelkomd werd door z'n vader, zo nam hij afscheid....
Een intense dag, vol emoties, vol wildvreemde mensen die toch absoluut een knuffel en minstens 1 zoen willen geven terwijl ik probeerde om toch wat afstand te bewaren.
Knuffelen en kussen uitdelen hoort bij mij tot de intieme vrienden en familie.
Ik krijg de kriebels van die lichamelijkheid.
Maar blijkbaar hoort dat er bij en dus gaan we maar mee.
Oude vrienden terug zien en ontdekken dat de schoonfamilie eigenlijk aangetrouwd is met mijn familie.
Vrienden die geen familie zijn toch als familie zien en zo blij zijn dat je elkaar terug ziet.
Een kleine wereld, waar een lach en een traan zo dicht bij elkaar liggen.
 |
| https://www.apologeticscanada.com/2015/12/04/when-death-comes-knocking/ |
Death
is never easy.
It's a
loss you can't compare with other losses.
I've
known loss.
I lost
someone dear to me.
No
death, but a literal loss.
The
loss of someone who decided no longer to keep in touch without explanation.
A loss
where the lost one still exists, but has his own life without me.
A loss
with a hidden sorrow, because it's almost impossible to explain to other
people.
Death
is a different loss.
Someone
close to you disappears for real.
You
aren't deleted from someone's life.
Life
just vanished and so did part of you.
The
memory lives on.
The
person you loved, is no more and it feels like you lost a piece of your soul.
Everyone
sees that you are missing a part and they understand that grieve.
It's a
sorrow and a loss you can show.
It's
difficult for me.
On one
side it's my loss also, but on the other side it's not.
For me
it's seeing that there is no more pain, no more suffering and it's like falling
asleep.
An
eternal sleep.
But I
see my surrounding suffering.
It's a
pain I can rationally understand, but which is hard for me emotionally.
I have
no idea what to do or what to say.
I feel
like I'm standing outside the circle.
I'm
part of the family, but on the other
hand I'm not.
There
is no blood bond.
In my
head I'm busy with al the practical issues and the situation makes a lot of
questions appear inside my head.
All
these questions are related to death, dying and the job of the undertaker.
When I
am me, my "normalness" is not appreciated, but when I try to follow
the emotions of the husband, he asks why I'm so quiet.
It's hard.
I feel
I'm so much more thinking differently than the others and it confrontating.
For
him, them and for me.
We
waked for a day and when death comes by al the emotional and practical affairs
start coming.
A week
full of intense emotions to restrain.
The final goodbye was a very beautiful and
emotional ceremony.
Beautiful texts and lyrics, read by the
husband and his sister.
Beautiful
music played by myself and sung by a really ill, but still good singing vocalist.
A
group hug at the graveyard whereafter the husband placed the urn of his father
in the grave.
Like he
was once welcomed to this world by his father, so he said goodbye.
A really intense
day full of emotions, completely unknown people who want to kiss and hug you
anyway even when you're trying to hold back.
Hugging
and kissing is something I normally only do with very close friends and close
relatives.
All that
physicality gives me the jitters.
Apparently
it's part of such a day so I try and go with the flow.
It's a
day for seeing old friends back and discovering the family in law is connected
by mariage with my own family.
A day
for being so happy to see friends who aren't family but are nevertheless seen
as family.
A small world where laughter and tears are closely connected.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten