Tijdens het laatste gesprek met mijn psychologe kwamen we terecht bij het werk, de collega's en de werksfeer.
In de post rond teambuilding sprak ik al van mijn steunpilaarcollega.
Zowel die collega als mijn directe chef zijn ''belangrijk'' voor mij.
Er is appreciatie en respect of ze nu op de hoogte zijn van mijn autisme spectrum of niet.
Mijn psychologe maakte er een mooie metafoor van die voor mij wel beeldend was.
Er zijn mensen die voor mij ''echt'' bestaan, die ik zie en ook wil zien, maar al de anderen zijn decor.
Het maakt niet uit of die er zijn of niet.
Ik praat wel met hen als het moet, maar ik zie hen niet echt.
Eigenlijk klopt dit wel.
De meeste mensen zijn voor mij decor.
Dikwijls vervelend en irritant, maar toch enkel achtergrond.
Niet de moeite waard om op te reageren zolang ze me niet persoonlijk aanvallen.
Dit komt deels door mijn ASS, want het duurt meestal heel wat langer dan ze gewend zijn voor er reactie komt op wat ze zeggen.
Niet dat ik zo opvallend traag ben, maar toch.
Ik moet nu eenmaal eerst verwerken wat er gezegd wordt.
Wanneer ik het dan begrijp en een reactie in mijn hoofd geformuleerd heb, is de ander al een stap verder.
Door de jaren heen heb ik het afgeleerd om iedereen te willen begrijpen of overal op te reageren.
Het komt gewoon niet in me op om mensen slecht te behandelen dus snap ik ook niet waarom een ander mij zo zou behandelen.
Natuurlijk zijn er ook een paar minpuntjes.
Ooit waren er een paar mensen die me zeiden dat ik met mijn hart op mijn handen rondloop.
Wie er voor mij echt toe doet die krijgt dat hart in handen.
Een hart dat niet noodzakelijk direct opent, maar het is er wel.
Een hart dat kan gekoesterd of vertrappeld worden.
Het decor, aan de andere kant, kan ook pijn doen.
Zelfs al vind ik het de moeite niet en raakt het me niet echt wat er gezegd wordt, toch kan het z'n sporen nalaten.
Zoals er in een kei waar steeds een druppel water op valt uiteindelijk ook een holte zal ontstaan.
Decor zorgt soms voor sfeer, soms voor last, soms voor schoonheid.
Decor is leven...
During the previous therapy session we talked about work, colleagues and the atmosphere.
I already talked about my colleague-pillar. That specific colleague and my boss are ''important'' to me. There is appreciation and respect whether they know about my autism spectrum or not.
My therapist used a very nice metaphore to describe how I see people around me.
Some people are real to me. I see them and talk to them. In a way, I need them. Almost all the other people are only background or decoration. It doesn't matter to me of they are there or not. I don't really notice them.
In fact she's correct.
Most people are just decoration to me.
Often irritable and annoying, but still only background.
As long as they don't attack me personnally I don't think they are worth my time.
This is partly caused by my ASD.
It takes some time before I really understand what they want to say and they don't expect such a slow reaction.
I'm not that slow, but sometimes it takes some time to process.
When I understand them and have finally formulated a reaction in my head they are already doing something else.
It took me some years but I no longer react to those people.
Often I don't even try to understand them.
It never occurs to me that I can mistreat people so I can't understand why others would do that to me.
But, as always, negative points can be found.
I know some people who say that I walk around carrying my heart on outstretched hands.
I give my heart freely to those who matter to me.
It's not a heart that opens easily, but it's given with love.
A heart that can be trampled or cared for.
The environment can hurt also.
Traces can always be found, even I thought that what they said didn't matter to me.
It's like a rock lying under a constant drip.
After a while there will be a small hole.
Decorations can be beautiful, can create an atmosphere, but can be troublesome also.
Decorations are life...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten