Emoties op werk - Emotions at work.

Vorige week hadden we op het werk een grote vergadering die naar mijn gevoel veel te lang duurde. Dat heb ik nogal snel bij vergaderingen waar veel volk samen zit.

Er waren de laatste week al vrij veel vragen en opmerkingen mijn richting uit gekomen in verband met mijn werkinvulling.
Tijdens deze vergadering heeft mijn baas onder andere dan ook even heel kort en zonder veel bijkomende uitleg verteld hoe mijn taakinvulling eruit ziet: ik behoor tot team X en daarnaast help ik bij 3 projecten (A, B en C).

Project A doe ik samen met nog een paar mensen zodat er altijd iemand aanwezig is die dringende vragen kan beantwoorden.
Voor B moet er een dringende inhaalbeweging gedaan worden, maar eens dat gedaan is, zal de werklast vermoedelijk vrij laag zijn.
Mijn hoofdtaak ligt voorlopig hier zodat de achterstand zo snel mogelijk kan ingehaald worden.
Project C is samen met een andere collega die dat werk nu alleen doet.
Met mij erbij kunnen we er ook voor zorgen dat het werk continu gedaan wordt en er geen opstapeling is als er iemand ziek is of met verlof.

Een kwartier na de vergadering stond ik al bij een collega in de bureau.
Mijn brein was in 6de versnelling geschoten en had een groot aantal onduidelijkheden en onzekerheden naar voor gebracht.

Ik had die graag nog opgelost gezien voor ik naar huis vertrok, maar dat bleek nogal utopisch te zijn.
Thuisgekomen heb ik alles genoteerd en een berichtje gestuurd naar baas met de mededeling: ''Er zit iets in mijn hoofd dat er uit moet. Mag ik morgen eens passeren.''
Gelukkig heb ik een baas die dit soort berichtjes kan plaatsen en kreeg ik snel de reactie dat dit geen enkel probleem was.

De dag nadien had baas een hele voormiddag vergadering en liep ik wat te ijsberen.
Uiteindelijk eindigde ik bij baas-adjunct die me vroeg of ik het niet tegen hem wou zeggen.
Hij had ook een luisterend oor ter beschikking en is op de hoogte van mijn ASS.
Even getwijfeld, maar me dan toch maar op een stoel gezet.
Het hoofdspook moest en zou uit mijn hoofd verdwijnen.

Ik heb dus alle vragen en opmerkingen verwoord.
Er ook direct bij gezegd dat ik wel besef dat ik al moeilijkheden zie nog voor ze er zijn, maar dat die onduidelijkheden lastig zijn en dat het toch wel belangrijke punten zijn waar ze rekening mee (gaan) moeten houden.
Hij heeft me overal een antwoord op gegeven op z'n normale, soms ietwat chaotische manier.
De verwarring moet duidelijk zichtbaar geweest zijn, want hij is uiteindelijk geëindigd met heel concreet en gestructureerd alles in ''menuutjes'' te steken.
Op die manier kreeg ik een beter overzicht van wanneer ik wat moet doen, waar en met wie.
Ik had dat ook zelf uit z'n uitleg kunnen halen, maar het feit dat hij het vanzelf structureerde, gaf me het gevoel dat hij perfect wist wat ik nodig had.

In de namiddag kwam baas dan even dag zeggen en zei direct dat ze al gehoord had dat ik bij baas-adjunct geweest was. Baas kneep me even in de schouder en was duidelijk blij dat alles duidelijk was voor mij.

Achteraf voelde ik me vreemd.
Alsof er diep vanbinnen een nieuwe emotie wakker was geworden.
Sinds vrijdag ben ik dus aan het zoeken naar wat ik nu eigenlijk voel.
Met hulp van de echtgenoot, vrienden/collega's en mijn emotiekaartjes ben ik al tot de volgende emoties gekomen:
- dankbaarheid
- begrepen voelen
- respect en appreciatie
- aanvaard voelen
- opluchting

Of er een woord bestaat dat al deze emoties samenvat, weet ik niet.
Wat ik wel weet, is dat de combinatie aangenaam is.
Na al die jaren werken, heb ik eindelijk een baas en adjunct-baas die me proberen volgen en willen dat ik me goed voel en daar ook best wel veel voor doen.
Ik doe mijn werk zelfstandig en goed.
Ze begrijpen de moeilijkheden en zonder betuttelend te zijn, helpen ze op hun manier.
Ik ben welkom met vragen en opmerkingen, ook al zijn die niet altijd even werkgerelateerd.
Alleen al die bereikbaarheid geeft me veel rust.

http://photo.elsoar.com/wallpapers/wp-content/uploads/animals/aniwall/Fantastic-Cat-Looking-Forward-To-Light.jpg

Last week we had a big meeting at work which lasted too long. 
For me it's quickly too long, especially when there are lots of people.

I noticed that several colleagues had had some questions and remarks about my work. 
Not about the quality, but about the quantity and the diversity.
During the meeting my boss explained very short and without much words what I'm doing: I am part of team X and I help with 3 projects (A, B and C). 
Project A is together with 2-3 other colleagues so there is always one person present to help with urgent questions. 
Project B has a huge backlog that needs catching up. 
This will temporarily je my main job. 
Project C is a project where one person is working in, but she needs help so the work is also done when she's sick or on holiday.

Fifteen minutes after the end of the meeting I stood at the desk of a colleague. 
My brain had found its sixth gear and suddenly there were a lot of uncertainties and ambiguities.
I would have preferred to solve them before I went home, but that was rather utopian.

Once at home I wrote everything down and send boss a message: "There is something in my head that needs to come out. Can I talk to you tomorrow?".
Luckily my boss knows me and knows how to interpret a message like this so soon after it she answered that I would be welcome.

The day after the meeting boss herself had a lot of meetings before noon.
I was pacing and ended up with deputy-boss.
He asked me if I didn't want to tell him what was bothering me.
He wanted to lend me his ear ánd he knows about my ASD.
I was in doubt for only a couple of seconds, but that "mindghost" just had to go.

I told him about all my questions and remarks, immediately mentioning that I know I'm seeing difficulties before they are visible.
But all these uncertanties are hard and for me they are important enough to be taken into account.
He gave me all the answers I needed in his usual somewhat chaotic manner.

I think my confusion must have been obvious because he ended with a very concrete and structured "menu".
In doing this he helped me get an overview of when I should do what jobs,where and with who.
I could have understood it just by myself, but the fact that he structured it all by himself, I had the feeling he knew what I needed.

Boss came by in the afternoon to say hello and to tell me she already knew I talked to her deputy.
She gave me shoulder squeeze and was clearly happy that it was all clear to me.

Afterwards I felt strange, like someting had awoken deep inside me.
I've been looking for a way to describe it for the last 3 days.
With help of the husband, friends/colleagues and by using my emotion cards I found the following emotions that might be what I'm feeling:
- gratefulness
- understanding
- respect and appreciation
- acceptance
- relief

I'm not sure if there is a word that combines all these emotions, but I do know that I like this feeling.
After all those years of work I finally have a boss and deputy that want to help me, want me to feel good and are willing to follow me and do a lot for me.
I can work completely independant and I know my job.
They understand what's difficult and they help me without patronising.
I'm always welcome with all my questions and my comments, even when they aren,'t completely work-related.
This alone makes offers me peace.

Doorgaan - Moving on

Ik heb nog steeds contact met mijn vorige psychologe.

Door ziekte moest ze me doorverwijzen, maar het contact is gebleven. 

Af en toe vertel ik hoe het gaat, maar de echt lastige dingen zijn voor mijn huidige psychologe.

Voor deze blog ga ik de eerste psychologe "A" noemen :-).

Gisteren kreeg ik een leuk mailtje van A. Ze stelt het goed, werkt ondertussen weer voltijds, maar mist haar privé praktijk toch nog steeds. Vooral het invullen van de vele vrije uren is soms wat zoeken. Thuis werd er wat gereorganiseerd en de praktijkruimte is nu haar slaapkamer geworden. 

Het geeft me een vreemd gevoel.

De ruimte waar ik meer dan een jaar wekelijks zat. Soms knus en warm, soms pijnlijk en droevig, is nu een slaapkamer.

Ik ga daar nooit meer kunnen zitten.

Nooit meer in haar boekenkast snuisteren of naar de gezelschapspellen kijken.

Nooit meer kijken naar de ondergaande zon door het raam of luisteren naar de lieveheersbeestjes die tegen de plafondlampen vlogen.

Nooit meer vloeken op de vervelende kuipstoeltjes waarin ik me niet kon nestelen, want daarvoor waren ze net te klein en te glibberig.

Zoveel nooit meer.

Zoveel mooie herinneringen aan moeilijke momenten, aan pijn en verdriet, aan ontelbare volgesnotterde zakdoekjes en vele ''ik weet het niet'' als antwoord.

Ik krijg er een vreemd gevoel van dat moeilijk te omschrijven is.

Het is pijn en verdriet gecombineerd met nieuwsgierigheid en opwinding.

Zou er een woord bestaan dat al deze emoties combineert?

Misschien is dat hoe "doorgaan" voelt....

http://www.laroquephoto.com/blog/2012/9/26/forward-sadness-excitement-moving-on.html

I still have contact with my previous psychologist.

Due to illness she had to refer me, but we stayed in touch.

Sometimes we email each other to tell how things are going.

The really heavy stuff is for my current psychologist.

So I got a nice email from her (my previous psychologist).

She's doing OK and she's working again, but she's still missing her private practice.

Especially filling in all the new free hours in the evening is difficult.

They did some reorganisation at home and the room where she used for therapy is now the master bedroom.

It makes me feel weird.

The room where I sat weekly for more than a year - sometimes cosy and warm, sometimes in pain and sad - is now a bedroom.

I'll never be able to sit there,

Never again riffling through her books or looking at the boardgames.

Never again seeing the sunset through the window or listening to the ladybugs flying at the lights.

Never again cursing the chairs where I couldn't snuggle because they were just too small and slippery.

So much never again.

So many nice memories of hard times, of pain and sorrow, of uncountable paper tissues and a lot of "I don't know" answers.

It gives me a strange and hard to describe feeling.

I think it's pain and sadness combined with curiousity and excitement, but I don't know if there is one word combining these emotions.

Maybe this is what it feels like to move on in life....

Slaap - Sleep

Zolang ik me kan herinneren, voel ik me moe.
Ik ben het ondertussen ook al zo gewend. 
Vermoeidheid hoort er gewoon bij. 
Bij mij en bij mijn leven.

Tijdens de laatste therapiesessie hadden we het erover.
De confrontatie met het contrast tussen hoeveel tijd ik in mijn bed spendeer en hoeveel ik effectief slaap, was pijnlijk.
Ik lig wel genoeg in mijn bed, maar heb te weinig diepe slaap.
Opnieuw een pijnlijke mokerslag dat wat voor mij "normaal" is, dus toch blijkbaar niet zo is.

Ik had al gelezen en gehoord dat slaapproblemen dikwijls gelinkt zijn aan autisme.

Misschien is het een deel van mijn spectrum, maar het lijkt me de makkelijkste oplossing om ASS de schuld te geven van mijn slaapproblemen.

Ik slaap altijd met oordopjes. Zonder oordopjes word ik bijna altijd van het minste geluid wakker.
Het duurt al vrij lang tot lang voor ik in slaap val. Die storm in mijn hoofd tot bedaren brengen is niet evident.
Meestal moet ik minstens 1 keer naar toilet. 
Als ik geluk heb, is dat een paar uur nadat ik ga slapen en dan heb ik nog enkel uren te gaan, maar dikwijl is het echter in de vroege ochtend.
Het gevolg is dan dat ik zo tussen slapen en waken wat lig te dommelen tot de wekker afloopt of dat de hoofdstorm terug wakker wordt.
Ik word ik regelmatig half wakker van de nood om naar toilet te gaan, maar wil ik daar niet aan toegeven. .
Dus dan is het eveneens slapen, waken en vechten tegen de plasnood.
Daar bovenop komt dan ook nog dat ik - ondanks een degelijke matras en goed neksteunkussen - 's morgens meestal zoveel pijn in rug en/of nek en/of schouder heb dat opstaan de enige oplossing is.

Slapen is dus blijkbaar niet zo evident voor mij als zou moeten. Genoeg slapen al zeker niet.

Ik had er nooit bij stil gestaan. Als je het al jaren zo gewend bent dan vergeet je dat het ook anders kan.
De confrontatie met dat ''anders'' zijn, is dan ook pijnlijk.

Voorlopig ga ik eens uittesten of ontstekingsremmers/dagdagelijkse pijnmedicatie de nachtelijke pijn kan verminderen en zo de slaapkwaliteit kan verbeteren.

Als dat niet voldoende, ga ik een bezoekje brengen aan de huisarts en eens kijken welke opties er nog zijn.

Ook start ik opnieuw met een aantal fysieke oefeningen die mijn rugklachten zouden moeten verminderen.

Hopelijk kan ik binnen een paar maanden op een ochtend zeggen dat ik uitgeslapen ben en heb ik energie om de dag door te komen.

As long as I can remember I feel tired.

I'm used to it.

Fatigue is part of it.

Part of me and my life.

We spoke about it during my last therapy session.

The confrontation with the contrast between the time I spend in my bed and the time I sleep, was painful.

I spend enough time in bed, but I don't have enough deep sleep.

Again I felt a real blow.

What's normal for me, isn't "normal".

I've heard before that people with autism tend to have more difficulties with sleeping.

Maybe it's a part of my spectrum, but I don't know if it's linked.

It would be too easy to blame my ASD.

I always sleep with ear plugs. Without them I detect the slightest rustle.

It takes at least 30 minutes before I fall asleep. 

Calming down the storm of thoughts inside my head isn't easy.

Mostly I also have to go to the toilet at least once a night.

When I'm lucky it's shortly after I go to bed and I can sleep a couple of hours.

Often it's in the early morning resulting in a sleep/wake state until the alarm clock  goes off.

I also regularly feel the urge to go to the toilet, but I don't want to leave my bed.

This also ends in a sleep/wake state while fighting the urge.

On top of all this and despite a good mattress and a good pillow I usually have to get up in the morning because of pain in my back and/or neck and/or shoulders.

Apparently sleeping isn't as easy as it should be.

I never thought of it before.

If you're used to it for years you forget that it can be different also.

The confrontation of being different again, was painful.

For now I'm trying if NSAID's/day-to-day painmedication can reduce the nightly pain and improve my sleepquality.

When that's not enough, I'll visit my GP to look at the other options.

I'll also start again with some physical exercises that should reduce my back pain.

Hopefully, in a couple of months I'll be able to get up in the morning and say that I had a good night's sleep and enough energy to get through the day.