Doorgaan - Moving on

Ik heb nog steeds contact met mijn vorige psychologe.

Door ziekte moest ze me doorverwijzen, maar het contact is gebleven. 

Af en toe vertel ik hoe het gaat, maar de echt lastige dingen zijn voor mijn huidige psychologe.

Voor deze blog ga ik de eerste psychologe "A" noemen :-).

Gisteren kreeg ik een leuk mailtje van A. Ze stelt het goed, werkt ondertussen weer voltijds, maar mist haar privé praktijk toch nog steeds. Vooral het invullen van de vele vrije uren is soms wat zoeken. Thuis werd er wat gereorganiseerd en de praktijkruimte is nu haar slaapkamer geworden. 

Het geeft me een vreemd gevoel.

De ruimte waar ik meer dan een jaar wekelijks zat. Soms knus en warm, soms pijnlijk en droevig, is nu een slaapkamer.

Ik ga daar nooit meer kunnen zitten.

Nooit meer in haar boekenkast snuisteren of naar de gezelschapspellen kijken.

Nooit meer kijken naar de ondergaande zon door het raam of luisteren naar de lieveheersbeestjes die tegen de plafondlampen vlogen.

Nooit meer vloeken op de vervelende kuipstoeltjes waarin ik me niet kon nestelen, want daarvoor waren ze net te klein en te glibberig.

Zoveel nooit meer.

Zoveel mooie herinneringen aan moeilijke momenten, aan pijn en verdriet, aan ontelbare volgesnotterde zakdoekjes en vele ''ik weet het niet'' als antwoord.

Ik krijg er een vreemd gevoel van dat moeilijk te omschrijven is.

Het is pijn en verdriet gecombineerd met nieuwsgierigheid en opwinding.

Zou er een woord bestaan dat al deze emoties combineert?

Misschien is dat hoe "doorgaan" voelt....

http://www.laroquephoto.com/blog/2012/9/26/forward-sadness-excitement-moving-on.html

I still have contact with my previous psychologist.

Due to illness she had to refer me, but we stayed in touch.

Sometimes we email each other to tell how things are going.

The really heavy stuff is for my current psychologist.

So I got a nice email from her (my previous psychologist).

She's doing OK and she's working again, but she's still missing her private practice.

Especially filling in all the new free hours in the evening is difficult.

They did some reorganisation at home and the room where she used for therapy is now the master bedroom.

It makes me feel weird.

The room where I sat weekly for more than a year - sometimes cosy and warm, sometimes in pain and sad - is now a bedroom.

I'll never be able to sit there,

Never again riffling through her books or looking at the boardgames.

Never again seeing the sunset through the window or listening to the ladybugs flying at the lights.

Never again cursing the chairs where I couldn't snuggle because they were just too small and slippery.

So much never again.

So many nice memories of hard times, of pain and sorrow, of uncountable paper tissues and a lot of "I don't know" answers.

It gives me a strange and hard to describe feeling.

I think it's pain and sadness combined with curiousity and excitement, but I don't know if there is one word combining these emotions.

Maybe this is what it feels like to move on in life....