Communiceren over je diagnose 2 - Communicating about your diagnosis 2

Tijdens de workshop hebben we het ook nog gehad over de manier waarop je mensen op de hoogte brengt.
Hierbij hou je best rekening met 2 zaken:
- is de gesprekspartner iemand die graag leest of iemand die liever tv kijkt?
- ben je een vlotte en gestructureerde prater of eerder een schrijver?

Afhankelijk hiervan kan je je communicatie aanpassen.

Wie vlot en gestructureerd kan praten, kan gerust aan de hand van een leidraad het hele verhaal uit de doeken doen.

Voor wie liever gebruik maakt van filmpjes en beeldmateriaal is er heel wat te vinden op internet en op de specifieke websites rond autisme zoals bv. http://www.participate-autisme.be/nl/videos.cfm

Wie verbaal niet zo sterk staat, maar wel goed kan schrijven, kan het aan de hand van een brief doen.
Wie zowel verbaal als schriftelijk niet zo sterk is, kan vragen aan iemand om te helpen (vriend, familielid, hulpverlener).

Wil je het aan een grote groep mensen ineens vertellen dan maak je ook best gebruik van iemand die je helpt. Er zijn diagnosecentra en hulpverleners die ook instaan voor de communicatie van een diagnose naar familie, werk, school.

Het maakt op zich niet uit of je nu praat of schrijft.
Het beste is om je te focussen op een paar regels:

• Beschrijf beknopt wat autisme is. Focus hierbij vooral op wat anders is, maar niet noodzakelijk op wat minder goed lukt. Je zegt dus beter dat je op een andere manier denkt, de wereld anders ervaart en hierdoor een paar specifieke vaardigheden hebt dan dat je gaat focussen op wat niet goed lukt.
• Beschrijf jouw spectrum aan de hand van de 7 criteria
• sociaal-emotionele wederkerigheid;
• non-verbaal communicatief gedrag in sociale context;
• tekorten in het ontwikkelen en onderhouden van sociale relaties;
• stereotypes, repetitieve spraak, tics, gebruik van objecten;
• naleven van routines/rituelen, heel veel moeite hebben met veranderingen;
• gefixeerde interesses die abnormaal lijken in intensiteit of focus;
• over- of ondergevoeligheid voor prikkels.

Of je het nu aan familie, vrienden, collega's of je werkgever wil vertellen, maakt niet zo veel verschil.

Focus je op het functionaliteitsprincipe, het zorgvuldigheidsprincipe en bedenk concreet wat je wil duidelijk maken.

Wil je een aanpassing, sta dan vooraf stil bij wat je juist zou willen en hoe je dat het duidelijkst kan overbrengen.

Persoonlijk werk ik liefst met een brief. 

Ik ben op zich wel een goede prater, maar ik kan niet goed anticiperen op opmerkingen.

Al schrijvende lukt het me veel beter om mijn gedachten te ordenen en te zeggen wat ik denk.

Ik begin ook telkens met te zeggen dat wat ik schrijf ook is wat ik wil zeggen.

Ik schrijf en praat niet tussen de lijnen.

Er zitten geen dubbelen betekenissen in wat ik wil meedelen.

Dit is blijkbaar heel moeilijk voor niet-autisten.

Zij zijn geneigd om overal een betekenis achter te zoeken, om overal conclusies uit te trekken, om dingen te interpreteren.

Op die manier ontstaan er veel misverstanden.

Jammer genoeg heb ik nog niet ontdekt hoe ik dit kan vermijden.

Zelf al zeg ik het vooraf dan nog blijkt het heel moeilijk te zijn voor hen om die automatismen uit te schakelen.

During the workshop we also talked about how you can communicate your diagnosis with other people.
You should take into account 2 facts:
- is your discussion partner someone who likes reading or who prefers watching television?
- are you a smooth talker who can communicate in a structural way or do you prefer writing?

It's best to adapt the way of communicating your ASD based on these criteria.

The smooth talkers can talk about their diagnosis based on a written guide to be sure they tell everything.

Those who prefer using or watching movies can find a lot of footage online and on the specific autism related websites.

People who aren't very strong verbally but who like writing can try and write a letter.

If you aren't strong on both aspect, writing and talking, you can ask someone to help you (friend, family, social worker). 

It's also a good idea to get some help if you want to tell about your ASD to a lot of people at a time. There are some diagnostic centres and social workers specialised in communicating a diagnosis to groups (family, work, school).

It doesn't really matter if you talk or write, but you should focus on some points.

•  briefly explain the science behind autisme. Focus on everything that works differently without talking about the negative parts too much. So tell them you think differently and you see the world differently, but you have some very specific skills. It's not a "disorder", it's just "different".
• Describe your spectrum using the 7 criteria.
• social emotional competence;
• non-verbal communication and behaviour in a social context;
• difficulties in developing and maintaining social relations;
• stereotypes, repetitive speach, tics, the use of objects;
• difficulties with change, using rituals/routines;
• fixations that seem abnormal in intensity or focus
• hypo- and/or hypersensitivity to sensory stimuli.

It doesn't really matter if you tell it to your family, friends, colleagues or employer.

You should focus on the principle of functionality and on the principle of carefulness.
Think about what it is you want them to know. 
If you need an adaptation to your situation at work be sure you can tell exactly what you want.
Don't be vague, but be specific.

I prefer writing.
I can talk rather well, but I'm not good at anticipating remarks.
It's easier for me to organize my thoughts and to say what I'm thinking by writing a letter.

Every time I start a letter with telling that they should read what I wrote.
I don't write between lines.
There are nog double meanings in what I want to communicate.

Apparently this is very difficult for non-autistic people.
They tend to look for other meanings between the lines, to conclude and interpret things I never said.
So there is always a lot of miscommunication.
Unfortunately I still haven't discovered how I can avoid this.
Even when I tell them that they shouldn't look for other meanings, they still do it.
They can't shut down this automaticity.

Je diagnose wel of niet vertellen - Whether or not to talk about your diagnosis.

Deze morgen nam ik deel aan een workshop bij Psysense over het wel of niet vertellen van je diagnose.
We waren met 5 deelnemers, 1 man en 4 vrouwen, of hoe het beeld dat autisme meer bij mannen dan bij vrouwen voorkomt niet altijd even duidelijk is.

Voor mij was het de eerste kennismaking met andere goedbegaafde autisten.
Eerlijk gezegd, viel die eerste kennismaking heel goed mee.
We zien er allemaal even normaal uit en bij niemand kan je op het eerste zicht horen of zien dat ze autisme hebben.

Mensen die, net als ik, werken en moeilijkheden ondervinden met hun werk, collega's, familie, zichzelf.
Mensen die, net als ik, recent een diagnose autisme kregen.
Mensen die, net als ik, nog steeds bezig zijn met het dilemma of ze over hun diagnose zouden vertellen.
Mensen die, net als ik, op zoek zijn naar personen aan wie ze over hun autisme kunnen vertellen om zo de nodige steun te kunnen krijgen.

Het was een interessante workshop die, zeker wat mij betrof, langer had mogen duren.
Het duurde weer enige tijd voor ik genoeg op mijn gemak was om me te laten horen en om te reageren op de anderen.
Er waren een paar verbaal sterke deelnemers en dat is voor mij telkens weer moeilijk.
Wat vooral leuk was, was eindelijk eens "hetzelfde" verhaal bij anderen te horen en herkenning te horen bij wat ik vertelde.

Dit vond ik het meest interessante.
Bij het vertellen van je diagnose moet je rekening houden met 2 principes: het functionaliteitsprincipe en het zorgzaamheidsprincipe

Bij het functionaliteitsprincipe denk je na over wat het nut zou zijn van het vertellen van je diagnose.
Als ik dit principe terugkoppel naar mijn werksituatie kan ik hierover het volgende vertellen.
Er zijn 2 collega's op de hoogte van mijn ASS.
De eerste heeft de hele zoektocht bewust meegemaakt.
De tweede collega voelde aan dat er iets scheelde, maar zat in de verkeerde richting te zoeken.
Hem heb ik op de hoogte gebracht om te vermijden dat hij een totaal verkeerd beeld van me vormde.
Ze voelen mijn grens goed aan en geven me een spreekwoordelijke klop op mijn kop als de stress met me gaat lopen of als ik beter even rust neem.
Evengoed kan ik bij hen terecht met de mededeling "het gaat niet goed" en dan weten ze hoe ze mijn kopzorgen moeten kaderen.

In die zin heeft het vertellen van mijn diagnose er voor gezorgd dat ik steun en begrip krijg van mijn collega's en heeft het zeker nut.

Het zorgvuldigheidsprincipe betekent dat je nagaat in welke mate de ander je gaat kunnen helpen als je over je autisme vertelt of wat je verwacht van de ander door dit te vertellen.
De meeste mensen vinden mij "raar" of zoals één van de deelnemers zei: "er is een hoek af".
Door mijn collega's op de hoogte te brengen, slagen zij er in om die "hoek" af te ronden.
Ik word nog steeds raar gevonden, maar zij kunnen bij andere collega's mijn gedrag in een context plaatsen zonder het woord autisme te laten vallen.
Ik gebruik hen ook als sociale barometers.
Bij sociale gebeurtenissen blijf ik in hun buurt en kan ik beter inschatten hoe ik zaken moet interpreteren.

Onbewust heb ik dus van beide principes gebruik gemaakt door mijn collega's op de hoogte te brengen.
Wanneer ik nu overweeg om iemand anders ook in te lichten dan vraagt mijn collega ook telkens weer wat het nut gaat zijn, op welke manier het verkondigen mij gaat helpen.

Deze tekening is voor mij een weergave van hoe dikwijls ik te horen krijg dat ik "normaal" moet doen, dat iedereen het moeilijk heeft, dat anderen het nog moeilijker hebben, dat ik geen probleem heb en er dus ook geen moet zien...

www.mountainsofsand.com

This morning I attended a workshop at Psysense about whether or not to tell about your ASD diagnoses.
There were 5 participants, 1 man and 4 women, so the image that autism is more seen by men than women isn't always true :-).

It was the first time that I encountered other people with autism, other well gifted autists.
I liked it. I felt very welcome and there was so much recognition.
We all look normal and there is no one with the word "autism" written on their face.

They are all people, like me, who encounter difficulties with work, colleagues, family, themselves.
People, like me, who recently got the ASD diagnosis.
People, like me, who are still struggling with the dilemma whether to communicate about their autism or not.
People, like me, looking for others to share their diagnosis and get some support.
People, like me, who continually doubt about their diagnosis and who want to find the right people to share those doubts with.

It was an interesting workshop that might have taken longer. 
Again it took me a lot of time before I felt at ease, to speak my mind and to react.
Some participants were verbally strong and for me that's always difficult.
What I liked most, was hearing the same story about recognition. 
We think the same way and it felt like coming home.

This was the most interesting part of the workshop.
When you want to tell others about your diagnosis you should keep in mind these 2 principles: functionality and consideration.

The functionality principle means that you should think about the benefit of telling about your ASD.
I can show you what this means by telling you about my own situation at work.
I told 2 colleagues about my ASD. 
The first one saw me struggle for months and knew that I was doing some psychological tests.
He was consciously present during the whole search.
I knew that the second colleague felt that something wasn't right. 
After a while I noticed he was thinking the wrong way and the image he was creating in his mind wasn't correct. So I decided to tell him the truth.

They know my limits far better than me and if necessarily they will tell me when stress is getting the better of me and when I should take a rest, when I have worked enough.
I can contact them and say "I'm not doing well, something is wrong".
They know more or less what I mean by this and they will give me time, rest and help if I ask for it.

Telling about my ASD helped me getting the support and understanding at my work. 
Thanks to them I can more or less be myself at work.

The principle of carefulness means that you think about how the other might be able to help you when you tell him/her about your ASD. 
You should know what kind of help you want when telling someone you have autism.

Most people think I'm strange.
I don't know why, but it's always been like this. 
My 2 colleagues deal with remarks of other colleagues who think I'm a bit of a weirdo.
They know how to put my strange behaviour in perspective and how to put things in a context so the others know why I'm doing things without mentioning the word autism
I also use my colleagues as social barometers.
I always stay close to them in social situation.
By interpreting their behaviour I know how to deal with a lot of situations.

So all in all I used those 2 principles before I have ever heard of them.
Sometimes I think about telling other colleagues about my ASD.
I will ask my 2 colleagues about it and every time they ask me if it would help me if that specific colleague would know it.
They ask about the purpose of telling it and if it's worth the trouble.
They help me assessing the principles of functionality and consideration without having heard of them.

The picture above shows how many times I heard that I should behave like a "normal" person, that everyone has a hard time and some people an even harder time than me, that I don't have a problem and I shouldn't make one.

Waarden sorteertaak - Sorting values

Ondertussen is de teleurstelling van het tweede sollicitatiegesprek al wat verteerd.
Niet geschikt gevonden worden, doet pijn, maar het zorgt ook dat er een pak twijfelstress verdwijnt.
Neem daar dan nog een conflict met een deel van de ouders erbij en ik stond op een breekpunt vorige week.

De therapiesessies waren dan ook meer dan welkom.

Opnieuw is het me duidelijk geworden dat ik die gesprekken zo hard nodig heb om er voor te zorgen dat de chaos in mijn hoofd geordend wordt.
Telkens weer vraag ik me dan ook af hoe ze het toch doet om me rustig te krijgen.

Om mijn hoofd wat rust te gunnen, heeft mijn therapeute me een opdracht gegeven.

Een opdracht die er voor moet zorgen dat ik me op iets anders concentreer en niet continu de gesprekken en het conflict herbeleef.
Afleiding blijft de beste manier om mijn hoofd stil te zetten.
Op werkdagen zorgt het werk voor afleiding, maar alle uren ervoor en erna moeten ook nog overbrugd worden en dan is een denk- en doe-opdracht welkom.

Misschien is er wel iemand die deze opdracht ook ooit gedaan heeft: de "Waarden Sorteertaak".

De bedoeling is om ongeveer 125 waarden moet sorteren in "heel belangrijk", "belangrijk" en "niet zo belangrijk".

Van de waarden die ik als "heel belangrijk" zie, moet ik dan proberen foto's maken (picture your life).
Aangezien ik het leuk vind om foto's te nemen, vind ik dit wel een leuke opdracht.
De hele opdracht is gebaseerd op ACT (Acceptance and Commitment Therapy)

Ondertussen ben ik een week bezig geweest met de opdracht.
Na een paar dagen heb ik een bijkomende categorie gemaakt, namelijk "essentieel/levensnoodzakelijk".
Dit zijn de waarden die voor mij nog belangrijker zijn dan "zeer belangrijk", waarden zonder dewelke ik me geen leven kan voorstellen.

Het fotogedeelte was het moeilijkste deel van de opdracht.
Dagelijks een foto nemen van wat ik belangrijk vond, lukte nog wel, maar het koppelen aan een waarde was moeilijker.
Ik mag dan al een beelddenker zijn, het blijft voor mij heel moeilijk om aan abstracte begrippen als betrouwbaarheid, loyaliteit een beeld te koppelen.
Maar ook hier bracht de therapeute rust in mijn hoofd.
Aan elke foto kon zij zonder problemen de voor mij essentiële waarden koppelen.
Met een glimlach vertelde ze er ook nog bij dat dit wel zou lukken als ik de opdracht gewoon verder zou doen.

Het lijkt me in elk geval wel leuk om te blijven proberen.
Misschien zit er wel een wekelijkse fotoblog in :-).

Ze heeft me ook nog een uitbreiding gegeven aan de initiële opdracht.
Deze week moet ik eens bekijken of de essentiële waarden gekoppeld kunnen worden aan relatie, familie, vrienden, werk en ontspanning.

https://myjourneywithdepression.wordpress.com/2013/09/09/what-is-acceptance-and-commitment-therapy/

The disappointment of the second job interview is already gone.
It hurt to be seen as not suitable, but a lot of doubts and stress disappeared.
This disappointment and a conflict with one of my parents about my ASD put me on a breaking point last week.

I was really happy that I could go and talk to my therapist.
It's so obvious that I really need those talks to clear the chaos in my head.
Every time I wonder how she does it, how she can make me calm again.

To create some rest and peace in my head my therapist gave me a task.
By doing this task I can concentrate on something else and I'm not continuously reliving the jobinterviews and the conflict.
For me, distraction is the best way to stop my head.
When I go to work, the work itself distracts me enough, but I need something to bypass the hours before and after work.
I welcome every task that makes me think and do something else.

Maybe somebody already did a task like this: "sorting values".
The goal of the exercise is to sort 125 values into categories: "very important", "important", "not so important".
For every value you find "very important" you should try and make a picture (picture your life).
I like taking pictures so I thought it would be a fun job.

The whole task is based on the ACT principle (Acceptance and Commitment Therapy).
You'll find plenty of information by searching on the web.

I've been busy for a week now. After a couple of days I realised I needed an extra category: "essential/vital".
Those are the values which are more important than "very important" to me.
I can't imagine life without those values.

Taking pictures was the most difficult part of the assignment.
It's easy to take pictures of what you find important, but making a link between the picture and a value was really difficult.
I am a visual thinker, but seeing images for abstract concepts like loyalty and reliability is difficult.
But again, my therapist gave me some mindrest.
She fitted every picture with one or more of my essential values.
With a smile she told me I would be able to do this easily when I continue working on the assignment.

I think it will be fun to continue. 
Maybe I can make a weekly pictureblog :-).

She also gave me an additional assignament: this week I should check my essential values and try and couple them with my relation, family, friends, work and relaxation.

Solliciteren 3 - Job interviews part 3

Gisteren kreeg ik in de late namiddag nog telefoon.
Het interview voor job 2 was naar mijn aanvoelen niet goed verlopen en dat werd bevestigd.
Ik ben niet geslaagd en zelfs niet geschikt bevonden voor de job.

Eerlijk...dit deed pijn.
Hoe kan iemand mij nu "niet geschikt" bevinden op basis van een interview, op basis van een momentopname.
Ook al had ik het verwacht, toch deed het pijn.
Opnieuw een teleurstelling.
Opnieuw merken dat wat ik in mijn hoofd zie als een geschikte job door een ander niet zo gezien wordt.
Opnieuw merken dat ik nog steeds niet wil toegeven aan de echte ik en toch maar zo hard mijn best blijf doen om iemand anders te zijn.
Opnieuw merken dat mijn talenten elders liggen ook al wil ik dat niet toegeven.
Ook direct denken: ligt dit nu aan mijn ASS of is het een combinatie van vanalles?

Alle personen die me geholpen hadden om me voor te bereiden om dit interview heb ik dan zo snel mogelijk verwittigd zodat ze het nieuws van mij horen en niet viavia.
Mijn therapeute kwam direct met de vraag of ik mij nu 'teleurgesteld' of 'eerder opgelucht' voelde.
Een terechte vraag met een dubbel antwoord.
Opgelucht omdat de twijfel of ik het zou aankunnen, weggenomen is, maar ook teleurgesteld omdat ik zelfs niet de kans gekregen heb om het te proberen en om dan zelf de beslissing te kunnen nemen dat het niets voor mij was.

Het waardeloze gevoel komt dan weer zo sterk naar boven, maar ook daar had mijn psy een goed antwoord op: "zij vinden dat de job niet past bij je persoonlijkheid, wat vermoedelijk veel te maken heeft met je onzekerheid en stresshantering, maar je ben zoveel meer dan dat".

Een mooi antwoord.
Nu nog (terug) ondervinden en uitzoeken wat ik dan wel ben, wat me bijkomend definieert, naast "onzeker" en "beperkte stresshantering".

www.climbcoaching.com

I received a telephone call yesterday in the afternoon.
I had a bad feeling about the interview for job 2 and that call confirmed my feeling.
I failed the interview and even more, they don't think I'm suited for the job.

To be honest...it hurt.
How can they think I'm not suited based on an interview, a snapshot.
I expected it, but it hurt.
Another disappointment.
Again and again it seems that the image in my head of what might be a suitable job isn't what the others think.
Again it appears I don't want to admit to the real me and I keep trying to be someone else.
Again I'm told my talents are elsewhere in a different area even if I don't want to admit it.
Struggling with the idea if it's all caused by my ASD or not.

I told everyone who helped me prepare as soon as possible to be sure I'm the one to tell them.
My therapist asked immediately if I felt 'disappointed' or 'relieved'.
This is a good question with a mixed answer.
I'm relieved because all the doubts I had about whether or not to be capable/suited for the job.
I also felt disappointed because I didn't even get a chance to try the job and make the "not suited" decision by myself.

Again I feel so useless, but my therapist had even an answer to that feeling: "they think the job isn't suited for your personality, most likely because of your insecurity and your stressmanagement, but you are much more than that. This doesn't define you".

A beautiful answer.
So all I need to do is (re)discover myself and try and find out what defines me apart from "insecure" and "limited stressmanagement".

Solliciteren, het vervolg - Job interview continued.

Sinds het vorige sollicitatiegesprek zijn er zo'n 2 weken voorbij gegaan.

Twee hectische weken die in mijn hoofd veeleer op 2 maanden lijken.
Twee weken waarbij dag per dag de spreekwoordelijke emmer steeds voller voelde worden.
Twee weken die geëindigd zijn met veel tranen, een verkoudheid en het gevoel doodmoe te zijn en het allemaal niet meer te zien zitten.
Twee weken die een duidelijke overbelasting waren.

Wachten op het resultaat van interview 1 en ondertussen proberen voorbereiden aan interview 2.

Het resultaat van interview 1: "geschikt bevonden, maar aangezien er slechts 1 openstaande vacature was, gaat die naar iemand anders en sta ik op de 2de plaats".

Ik heb heel toevallig iemand terug gezien die mij ongelofelijk gekwetst heeft, maar waarvoor ik nu gewoon lucht was.

Het rouwproces waar ik al meer dan een jaar aan bezig ben, kwam plots weer heel sterk naar boven.

Mijn therapeute was dan ook nog eens geveld door een griepachtig virus.

Zoals ze zelf ooit mooi voorstelde: ze heeft een hele grote batterij, maar als die leeg is dan heeft ze geen reserve om op te teren. Daar tegenover heb je mijn minder grote batterij die een serieuze reserve heeft waarmee ik lang op halve kracht kan verder gaan.

Gelukkig was ze (soms) wel bereikbaar via mail en sms.

Het besef dat ze er op die manier toch nog was, zorgde voor een beetje gemoedsrust.

Al moet ik heel eerlijk zeggen dat die 2 weken op de duur wel heel lang duurden en dan word ik een "lastige" cliënt.

Interview 2 dus:

• ik kende de persoon die het interview deed en diegene die secretaris was. Desondanks was het een heel ander gesprek dan ik gedacht had. De manier waarop de vragen gesteld werden, was voor mij niet makkelijk. Ik wist nooit goed waar hij naartoe wou. Naar mijn aanvoelen stelde hij de vragen niet concreet genoeg. Af en toe gaf ik een antwoord dat uiteindelijk wel correct was, maar toch niet specifiek genoeg was. 
• er waren een paar praktijkoefeningen bij. Dit was een complete verrassing. Ik heb een hekel aan toneelspelen en heb dat ook gezegd. Al bij al viel dat uiteindelijk nog wel mee denk ik.
• De grootste moeilijkheid was toch weer mijn gebrek aan ervaring bij het bedrijf. Het uit het hoofd leren van een organigram om de structuur zogezegd te kennen, blijf ik een vreemd gegeven vinden waar ik ook niet goed in ben. Zelfs al weet ik op papier hoe die structuur er uit ziet dan kan ik in praktijk toch nog steeds niet de juiste personen koppelen aan de theorie.
• Datgene waar ik me goed op voorbereid had, werd dan slechts heel beperkt aangehaald. Natuurlijk kon ik daar dan wel op antwoorden dus dat zat wel goed.
• De job waarvoor ik nu solliciteerde, is een veel meer praktijkgericht dan wat ik nu doe. Bij de vragen of ik x of y al meegemaakt heb, moest ik dan ook telkens weer negatief antwoorden.
• In mijn ogen is het niet goed verlopen en achteraf gezien, denk ik dat ik maar 1 echt positief punt waardoor ze mij zouden kunnen aannemen. Ik ben namelijk onmiddellijk beschikbaar. Als ze me zouden zeggen dat ik volgende week woensdag moet starten dan is dat mogelijk. Mijn huidige dienst gaat me laten vertrekken.

Maandag krijg ik het resultaat van dit gesprek. 

Ik ga er niet op hopen dat het een positief resultaat zal zijn. Vermoedelijk blijf ik nog wel eventjes op mijn huidige functie zitten.

More than 2 weeks have passed since my last job interview.
Two very hectic weeks that felt like 2 months.
Two weeks where I felt my proverbial bucket filling day by day?
Two week that ended in tears, a serious cold, being exhausted and feeling fed up with everything.
Two weeks that were an overload.

I had to wait for the result of my first interview and meanwhile trying to prepare the next one.
I received the result several days ago: "I apt for the job, but as there was only one vacancy they gave the job to someone else so I ended second place".

I happend to see someone that hurt me really badly, but to whom I was only air that day.
The mourning process I'm still going through for over a year came back real hard.

On top of all that my therapist was ill with flue.
She told me once that she has a huge battery, but when it runs empty she has no reserve left. 
I, on the other hand, have a smaller battery but a larger reserve to go on and on and on.
Luckily I could reach her (sometimes) by mail and texts.
The knowledge that she hadn't abandoned me, made me feel a little bit more at ease.
Although I have to admit that 2 weeks is a long period in the end and I always think that I'm a difficult client.

So, interview 2:

• I knew the man who did the interview and the secretary. It was a totally different interview than I had imagined. The way he asked the questions was difficult for me. I never quite understood what he wanted to hear. It felt like his questions weren't specific enough for me. Certain answers were correct, but weren't what he wanted to hear. He wanted some very specific answers.
• I had to do some practical exercises as well. I was totally surprised. I hate acting and I told them that I am not good at it. In the end these went rather well, I think.
• It appeared that my greatest weakness (again) is a lack of experience in the company. I can learn organisation charts by heart, but I don't see the point and I am not good at it. Even when I know what the company looks like in theory it doesn't give me the practical skills to know which people to contact for which question. It something you have to learn by working, I think.
• Some points that I studied really hard for were only asked very briefly. I could answer these questions so that went alright.
• This job is much more practical than the one I'm doing now. So when they asked if I had already been in situation x or y, I always had to give a negative answer.
• So all in all it didn't go well. I think I have only 1 really good advantage that might make a difference. I am practically immediately available. If necessary I can start this new job next wednesday, so to speak, because I know that I can leave my current position without any problems.

I'll get the result next monday.
As I don't have a good feeling, I don't think it will be a good result. 
I think I'll stay a bit longer where I am now.