We waren met 5 deelnemers, 1 man en 4 vrouwen, of hoe het beeld dat autisme meer bij mannen dan bij vrouwen voorkomt niet altijd even duidelijk is.
Voor mij was het de eerste kennismaking met andere goedbegaafde autisten.
Eerlijk gezegd, viel die eerste kennismaking heel goed mee.
We zien er allemaal even normaal uit en bij niemand kan je op het eerste zicht horen of zien dat ze autisme hebben.
Mensen die, net als ik, werken en moeilijkheden ondervinden met hun werk, collega's, familie, zichzelf.
Mensen die, net als ik, recent een diagnose autisme kregen.
Mensen die, net als ik, nog steeds bezig zijn met het dilemma of ze over hun diagnose zouden vertellen.
Mensen die, net als ik, op zoek zijn naar personen aan wie ze over hun autisme kunnen vertellen om zo de nodige steun te kunnen krijgen.
Het was een interessante workshop die, zeker wat mij betrof, langer had mogen duren.
Het duurde weer enige tijd voor ik genoeg op mijn gemak was om me te laten horen en om te reageren op de anderen.
Er waren een paar verbaal sterke deelnemers en dat is voor mij telkens weer moeilijk.
Wat vooral leuk was, was eindelijk eens "hetzelfde" verhaal bij anderen te horen en herkenning te horen bij wat ik vertelde.
Dit vond ik het meest interessante.
Bij het vertellen van je diagnose moet je rekening houden met 2 principes: het functionaliteitsprincipe en het zorgzaamheidsprincipe
Bij het functionaliteitsprincipe denk je na over wat het nut zou zijn van het vertellen van je diagnose.
Als ik dit principe terugkoppel naar mijn werksituatie kan ik hierover het volgende vertellen.
Er zijn 2 collega's op de hoogte van mijn ASS.
De eerste heeft de hele zoektocht bewust meegemaakt.
De tweede collega voelde aan dat er iets scheelde, maar zat in de verkeerde richting te zoeken.
Hem heb ik op de hoogte gebracht om te vermijden dat hij een totaal verkeerd beeld van me vormde.
Ze voelen mijn grens goed aan en geven me een spreekwoordelijke klop op mijn kop als de stress met me gaat lopen of als ik beter even rust neem.
Evengoed kan ik bij hen terecht met de mededeling "het gaat niet goed" en dan weten ze hoe ze mijn kopzorgen moeten kaderen.
In die zin heeft het vertellen van mijn diagnose er voor gezorgd dat ik steun en begrip krijg van mijn collega's en heeft het zeker nut.
Het zorgvuldigheidsprincipe betekent dat je nagaat in welke mate de ander je gaat kunnen helpen als je over je autisme vertelt of wat je verwacht van de ander door dit te vertellen.
De meeste mensen vinden mij "raar" of zoals één van de deelnemers zei: "er is een hoek af".
Door mijn collega's op de hoogte te brengen, slagen zij er in om die "hoek" af te ronden.
Ik word nog steeds raar gevonden, maar zij kunnen bij andere collega's mijn gedrag in een context plaatsen zonder het woord autisme te laten vallen.
Ik gebruik hen ook als sociale barometers.
Bij sociale gebeurtenissen blijf ik in hun buurt en kan ik beter inschatten hoe ik zaken moet interpreteren.
Onbewust heb ik dus van beide principes gebruik gemaakt door mijn collega's op de hoogte te brengen.
Wanneer ik nu overweeg om iemand anders ook in te lichten dan vraagt mijn collega ook telkens weer wat het nut gaat zijn, op welke manier het verkondigen mij gaat helpen.
Deze tekening is voor mij een weergave van hoe dikwijls ik te horen krijg dat ik "normaal" moet doen, dat iedereen het moeilijk heeft, dat anderen het nog moeilijker hebben, dat ik geen probleem heb en er dus ook geen moet zien...
 |
| www.mountainsofsand.com |
This morning I attended a workshop at Psysense about whether or not to tell about your ASD diagnoses.
There were 5 participants, 1 man and 4 women, so the image that autism is more seen by men than women isn't always true :-).
It was the first time that I encountered other people with autism, other well gifted autists.
I liked it. I felt very welcome and there was so much recognition.
We all look normal and there is no one with the word "autism" written on their face.
They are all people, like me, who encounter difficulties with work, colleagues, family, themselves.
People, like me, who recently got the ASD diagnosis.
People, like me, who are still struggling with the dilemma whether to communicate about their autism or not.
People, like me, looking for others to share their diagnosis and get some support.
People, like me, who continually doubt about their diagnosis and who want to find the right people to share those doubts with.
It was an interesting workshop that might have taken longer.
Again it took me a lot of time before I felt at ease, to speak my mind and to react.
Some participants were verbally strong and for me that's always difficult.
What I liked most, was hearing the same story about recognition.
We think the same way and it felt like coming home.
This was the most interesting part of the workshop.
When you want to tell others about your diagnosis you should keep in mind these 2 principles: functionality and consideration.
The functionality principle means that you should think about the benefit of telling about your ASD.
I can show you what this means by telling you about my own situation at work.
I told 2 colleagues about my ASD.
The first one saw me struggle for months and knew that I was doing some psychological tests.
He was consciously present during the whole search.
I knew that the second colleague felt that something wasn't right.
After a while I noticed he was thinking the wrong way and the image he was creating in his mind wasn't correct. So I decided to tell him the truth.
They know my limits far better than me and if necessarily they will tell me when stress is getting the better of me and when I should take a rest, when I have worked enough.
I can contact them and say "I'm not doing well, something is wrong".
They know more or less what I mean by this and they will give me time, rest and help if I ask for it.
Telling about my ASD helped me getting the support and understanding at my work.
Thanks to them I can more or less be myself at work.
The principle of carefulness means that you think about how the other might be able to help you when you tell him/her about your ASD.
You should know what kind of help you want when telling someone you have autism.
Most people think I'm strange.
I don't know why, but it's always been like this.
My 2 colleagues deal with remarks of other colleagues who think I'm a bit of a weirdo.
They know how to put my strange behaviour in perspective and how to put things in a context so the others know why I'm doing things without mentioning the word autism
I also use my colleagues as social barometers.
I always stay close to them in social situation.
By interpreting their behaviour I know how to deal with a lot of situations.
So all in all I used those 2 principles before I have ever heard of them.
Sometimes I think about telling other colleagues about my ASD.
I will ask my 2 colleagues about it and every time they ask me if it would help me if that specific colleague would know it.
They ask about the purpose of telling it and if it's worth the trouble.
They help me assessing the principles of functionality and consideration without having heard of them.
The picture above shows how many times I heard that I should behave like a "normal" person, that everyone has a hard time and some people an even harder time than me, that I don't have a problem and I shouldn't make one.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten