Trots op mezelf - Proud of myself.

De voorbije weken waren druk.
Secret Santa organiseren met de collega's, mails verstuurd en een restaurant geboekt voor de teambuilding, kerstbomen versierd.
Daarbij kwamen nog een paar wijzigingen op werkvlak.
Niet verwonderlijk dus dat ik me een beetje vreemd voelde de laatste dagen.

Gelukkig had ik het besef om mijn emotieplan erbij te nemen en eventjes kort te sluiten met mijn psychologe via mail.

Als ik een grote nood aan bevestiging begin te voelen dan komt dat dikwijls door een gebrek aan overzicht en controle.
Dat overzicht en die controle vind ik niet alleen terug. Daar heb ik hulp voor nodig.
Het komt er dus op aan om de trots opzij te zetten en te durven zeggen: "Ik heb teveel gedaan. Ik heb mijn limiet overschreden en ik heb eventjes hulp nodig om alles te ordenen en een overzicht te vinden. Wil je me helpen om mijn prioriteiten weer goed te krijgen en me tot rust te brengen?".

Het hoeft natuurlijk niet met die woorden. Zelf ben ik iets meer rechttoe-rechtaan.
Ik heb dus aan mijn bazin gevraagd of ze eventjes tijd had.
We hebben ons aan tafel gezet met een tas thee en ik heb haar letterlijk gezegd: "mijn nood aan bevestiging is weer heel groot wat meestal betekent dat ik overzicht en controle nodig heb. Ik heb de voorbije weken een beetje teveel hooi op mijn vork genomen."

Ze knikte bevestigend en begreep perfect waar ik het over had. Ze had me al uitvoerig bedankt voor de hulp, voor mijn aanwezigheid en al een paar keer gezegd/gevraagd dat ze echt waardeert wat ik allemaal doe voor haar en de dienst.
In feite wist ze dit wel al, maar het letterlijk horen was nodig om het te beseffen.

Een tas thee en een babbel later wist ik weer hoe mijn werkprioriteiten eruit zagen. Wat er eerst gedaan moest worden en waar ik wat mee mag wachten. Terug wat overzicht en controle in eigen handen en klaar om er weer tegenaan te gaan.

Trots op mezelf. Trots op mijn baas ;-).



The last weeks have been busy.
I've organised a Secret Santa at work, sent e-mails and booked a restaurant for our teambuilding, decorated christmass trees.
There were also some work-related changes.
No wonder I felt a bit odd the last few days.

Luckily I thought of looking at my emotion plan and to contact my therapist via e-mail.

When I feel a huge need of acknowledgement I know it's mostly due to a lack of overview and control.
I can't find overview and control by myself. I need help with this.
All I need to do is putting my ego aside and have the courage to say: "I did too much. I crossed my limits and I need help to sort out my head and to find an overview. Will you help me get my priorities right and bring me some rest?".

It doesn't have to be in those words. I'm more of a straight-to-the-point person.
I asked my boss to make some time for me.
We took a cup of tea, sat at the table and I told her: "My need for acknowledgement is too high which means I'm in need of overview and control. I've done too much the past weeks."

She nodded, acknowledging what I said, knowing perfectly what I meant. She had already thanked me a lot for my help, my presence and she told me a couple of times that she really appreciates what I do at work and for her. 
In fact, she already knew what I told her.

A cup of tea and a nice talk later I knew again where my priorities are. What to do first, what can wait a little bit. An overview and some control back in my hands. Ready to go for it.

Proud of myself. Proud of my boss :-).

Rare kronkels - Crazy coils

Interne opleiding van 3 dagen.

3 dagen met de trein over en weer naar Etterbeek.

Met gekende collega's, maar ook met nieuwe collega's van andere diensten.

3 leuke, maar heel vermoeiende dagen.

Een opleider die plots zegt dat je toch wel hele rare denkkronkels maakt, maar dat die eigenlijk ook wel juist zijn.

Een opleider die ook zegt dat je goed bezig bent: "ik smijt met veel bloempotten, veel pot en weinig bloem, maar nu zijn het bloemen."

Een opleider die zegt dat hij je nog in zijn lessen wil omdat je voor animo zorgt.

Genoten van mijn 3 dagen opleiding, van de complimenten.

Voor mij was het duidelijk dat ik aanvaard werd ondanks de rare kronkels.

Ook al begreep ik niet altijd waarom er gelachen werd om wat ik zei.

Vooral het positieve blijft me bij.

https://www.internetgazet.be/pelt/rare-kronkel-die-boom.aspx

In-service training for 3 days.

Three days of commuting by train to Etterbeek.

Well known colleagues, but also less known colleagues from other services.

Three enjoyable, but also very tiring days.

A trainer who tells you that you have crazy thinking coils that are actually correct in their own way.

A trainer who tells you specifically: "I like throwing flower pots, mostly a lot of pot and rarely flowers, but you get flowers.".

A trainer who says he wants you to be in his classes more often because you're funny and enjoyable.

I enjoyed my training and the compliments.

I felt accepted, even with the crazy coils.

I didn't always understand the laughter, but that doesn't matter.

I'll remember the positive vibes.

Late diagnose autisme - Late autism diagnosis

Recent is er veel te lezen over late diagnoses en diagnoses bij vrouwen.

Ook ik hoor thuis in de categorie: diagnoses op latere leeftijd bij vrouwen.

Ik kreeg mijn diagnose op mijn 35ste in november 2016 na een woelige periode.

In oktober 2014 was ik van job veranderd en voor de nieuwe job moest ik eerst een jaar opleiding volgen. Letterlijk een jaar op de schoolbanken tussen net afgestudeerde 20-jarigen.

Combineer dit met een palliatieve kankerpatiënt in de familie, een partner met depressie en een medisch probleem + een blessure en je kan direct zien dat zelfs NT-ers hier moeilijk zouden door geraken zonder steun.

Ik heb de stap durven zetten om te zeggen dat het allemaal niet meer lukte en heb letterlijk steun gevraagd in het opleidingsinstituut. Die steun heb ik ook gekregen van de omkadering, maar niet van de klasgroep. 

Uiteindelijk was dit de start van heen en weer gestuurd worden tussen hulpverleners.

Ik leerde veel mensen kennen die zagen dat ik het moeilijk had, maar die er net als ik niet in slaagden om "het probleem" te duiden en te benoemen. Uiteindelijk  zag ik mezelf als het probleem. 

Er was 1 hulpverlener die een constante bleek en deels de muur rondom me kon openen. Hij ontdekte dat ik niet kon uitspreken wat er zich in mijn hoofd bevond, maar dat ik het wel kon opschrijven. Deze persoon werd heel belangrijk gedurende dat jaar.

Uiteindelijk, in juli 2015, was er iemand van een sociale dienst die me doorverwees naar een psychologe die hij nog kende van vroeger. Volgens hem was zij perfect voor mij en zou ik me bij haar goed voelen.

Zo gezegd, zo gedaan....Het was nu of nooit. Uitstel zou afstel worden dus sprong ik in het diepe.

Met een heel klein hartje maakte ik een afspraak met haar.

Tijdens de kennismakingssessie kwam de gevreesde vraag: "Wat kan ik voor je doen?" met mijn standaard antwoord: "Ik weet het niet, maar ik ben naar jou gestuurd door X.".

Zo hebben we 6 maanden gewroeteld en geworsteld, op zoek naar de goede vragen en goede vraagstelling waar ik een antwoord op kon geven. Op zoek naar de essentie van mijn "probleem".

Ondertussen had ik mijn opleiding afgerond, maar was er nog onzekerheid over waar ik zou tewerkgesteld worden. De blessure die ik eerder vermeldde, eindigde met een operatie en 3 maanden revalidatie.

In die periode besloot de constante hulpverlener om alle contact te verbreken en de kinesiste die mijn revalidatie begeleidde, sprak voor het eerst "autisme" uit. Ze herkende haar oudste zoon in mij.

Dit bleek een keerpunt te zijn. De psychologe bevestigde dat ze ook al aan autisme dacht, maar dat ze het voorzichtiger en omzichtiger had willen bespreken. Ze herkende veel in mij, maar ook veel niet waardoor ze twijfelde. Nu zaten we er direct middenin.

Omwille van dit vermoeden heb ik slechts 1 keer tranen gelaten.

De herkenning was onmiddellijk zo groot dat ik er weinig moeite mee had.

Een echte rouwperiode omwille van de diagnose heb ik nooit gehad.

We hebben er veel en lang over gepraat en over gediscussieerd.

Vooral het feit dat dit nooit ter sprake was gekomen tijdens mijn jeugd en bij de andere hulpverleners die ik gezien heb tijdens mijn tienerjaren en meer recent.

Hoogsensitiviteit werd door hen wel aangehaald, maar autisme nooit.

Na een aantal maanden besloot ik voor de volledige testing te gaan en een paar maanden later stond het zwart op wit: autisme spectrum stoornis met bovengemiddelde begaafdheid.

Het soort autisme waarvoor je niet in aanmerking komt voor gesubsidieerde hulp. Niet zichtbaar aan de buitenkant tenzij voor echte kenners, alles te goed gecamoufleerd en gecompenseerd, maar desondanks toch autisme.

Voor mij heeft die diagnose ogen en deuren geopend.

Ogen omdat ik eindelijk begreep waarom bepaalde dingen zo moeilijk gaan en soms op een andere manier dan bij "gewone" mensen. Deuren omdat ik door het uitspreken van die diagnose toch hulp gekregen heb, vooral op vlak van mijn werk. Ik loop er niet mee te koop, maar er zijn al vrij veel mensen op de hoogte. De vriendenkring heeft mijn zoektocht van dichtbij meegemaakt. Ook op het werk zijn er een aantal collega's die het weten, maar ook mijn leidinggevenden.

Tot nu toe heb ik geen enkele negatieve reactie gekregen.

Had ik de diagnose vroeger willen hebben?

Ja en neen. Ja, als ik zie hoe de kinderen nu omringd en gesteund worden. Ik leer mezelf nu pas echt kennen en ben nog steeds op zoek naar de echte ik. Misschien was ik mezelf niet zo hard kwijtgeraakt als er vroeger rekening mee was gehouden. 

Achteraf gezien zijn er heel veel moeilijke periodes en momenten geweest van kind tot nu die ik zeker aan autisme kan linken. 

Het verleden kan je niet veranderen en ik neem niemand iets kwalijk. In de jaren '80 en '90 was er nu eenmaal geen beeld van autisme bij meisjes.

Ik heb mijn autisme aanvaard en ben er zelfs blij mee, maar bots er ook nog steeds regelmatig mee.

Af en toe kom ik mijn grens vroeger tegen dan ik zou willen.

Neen, omdat het niet weten me ook gemaakt heeft tot wie ik nu ben. Ik heb alles kunnen proberen wat ik wilde. Ik werd niet door mijn omgeving, noch door mezelf tegengehouden met de redenering: "met jouw autisme ga je dat niet kunnen". Ik heb veel gedaan en geprobeerd omdat ik dacht dat het zo hoorde, omdat het normaal was om die dingen te doen ook al waren ze voor mij moeilijk. Ik heb constant mijn grenzen moeten verleggen en draag daar nu nog de vruchten van.

Als ik nu mensen hoor praten over zichzelf of hun kinderen met vermoedens, met angsten, met levenspijn en ik herken wat ze vertellen dan raad ik iedereen aan om voor de diagnose te gaan.

Ik zeg er ook direct bij dat ze zichzelf noch hun kinderen mogen zien als die diagnose.

Voor mij was het een opluchting om te horen dat ik me niet alleen anders voel, maar ook effectief anders ben. Biezonder (bijzonder), zonder meer. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Gewoon anders.

Dankzij die diagnose en de ondersteuning achteraf kun je een stabiele thuisbasis creëren.

Een nest om jezelf te zijn en rust te vinden. Maar forceer zowel jezelf als de kinderen regelmatig om die dingen te doen waar je bang voor bent, waarvan je denkt ze niet te kunnen.

Hou jezelf en je kinderen niet tegen omdat je autisme hebt. Proberen het gewoon en kijk waar je eindigt.

Stap voorbij het etiket en word jezelf. Door te proberen en te falen, vind je je grenzen.

Soms kun je die verleggen, soms houden ze je tegen, maar dat is nu eenmaal het leven.

https://www.spectrumnews.org/features/deep-dive/the-lost-girls/

Recently I read a lot about late diagnosis and diagnosis and women.

I'm also a member of the category: late diagnosis and women.
I was diagnosed  when I was 35, in november 2016, after a turbulent period.

In October 2014 I changed my job and needed to follow a 1 year formation first. 
One year back to school in a group of 30 youngsters between 18 and 30.
That training combined with a palliative cancerpatient in the family, a partner with a depression, a medical problem and a shoulder injury give you an idea of my year. Even NT's would have difficulties with this without support.

I had enough courage to tell the institute that it was all too much and I asked for support.
They gave me the needed support, but the class didn't.
This was the start of going back and forth between caretakers.
I met a lot of people who saw I had a difficult time, but just like me, they couldn't name "the problem". In the end I saw myself as the problem.
There was 1 caretaker who became a steady presence. He discovered that I managed to write down what was going on in my head even when I could say it out loud. He broke down a small bit of my wall.
As you can imagine, he became very important during that year.

Finally, July 2015, someone from a social service sent me to a psychologist he knew from earlier. He thought she would be perfect for me and was sure I would feel at ease.
All said and done...It was now or never. Delay is the beginning of defeat so I jumped in the deep.
I made an appointment with a tiny little heart.
During the first introduction session she asked the dreaded question: "How can I help you?" and I gave her my standard answer: "I don't know, but X sent me to you.".

This was the start of relationship that lasted almost 2 years.
We struggled and battled for 6 months, looking for the right questions and the right way of asking questions I could answer. Looking for the root of my "problem".
Meanwhile I had finished the formation, but didn't know yet where I had to work.
The shoulder injury ended up with an operation and I needed 3 months of revalidation.
During those months the steady caretaker decided to block all contact and the physiotherapist who helped me revalidate mentioned "autism" because she recognised her son in me.

This was a major turning point. The psychologist mentioned she had been thinking of autism, but wasn't sure. She recognised a lot but there was also a lot she didn't recognise. She would have mentioned her suspicions more subtly and later on in our therapy. 
Now we were caught in the middle of it without warning.

The suspicion made me cry just one session.
I recognised so much that it didn't take long to embrace. I never had a real grieving period.
We talked and discussed a lot.
Why had no one before noticed anything when I was a child? And what about all the other caretakers I had seen during my teens and more recently? 
Someone had mentioned HSP once, but never autism.

After some months I decided to go for the full testing and in the end I had it on writing: autism spectrum disorder with an above average intelligence.
The kind of autism that couldn't garantuee me any subsidised help. Invisible on the outside unless for the true connoisseurs, all camouflaged and compensated too good, but still real autism.

For me the diagnosis opened eyes and doors.
Eyes because I finally understood why some things are so difficult and others so easy for me.
Doors because talking about the diagnoses gave me help, especially at work. 
I don't advertise my ASD, but several people know about it. 
My friends and some colleagues had helped me during my search. My bosses know about it as well.
I never had a negative response.

Would I have like to know it earlier?
Yes and no.
Yes, when I see how autistic kids are supported. I'm only just learning to know myself and I'm still looking for the real me. Maybe I wouldn't have lost myself if I had known as a kid.
Looking back there are several difficult periods and moments during my childhood that can be linked to autism. You can't change the past and I don't blame anyone. Nobody knew that girls could be autistic in the eigthies and nineties.
I have finally excepted my autism and I'm even glad with it, but sometimes it's still hard.
There are times that I find my boundary much quicker than I would have liked.

No, because the not-knowing made me who I am now. I have done everything I wanted. I was never stopped by my environment nor myself with the reason "you can't / shouldn't do this because of your autism". I have done and tried a lot because I thought it was right even when it was hard for me. I constantly pushed my boundaries and I still bear the fruits of this.

I advise everyone to do the tests when I hear them talk about themselves or their children with suspicions, fears, pain and I recognise those feelings.
I also tell them immediately that they shoudn't see themselves nor their kids as the diagnosis.
For me it was a relief to hear that I don't just feel differently but I really am different.
Different but not more nor less.

A diagnosis can give you the possibility the create a stable home.

A place where you can be yourself and find rest. 

You should however force yourself and your kids regularly to do things you're scared off or do things you think you won't be able to.

Don't stop yourself/kids because you have autism. Just try it and see where you end up.

Step beyond the lable and be you. You'll find your boundaries by trying and failing. 

Sometimes you can push them, sometimes you can't, but that's just life.

Ik en autisme - Me and autism

"Hoe gaat het nog met Bie en autisme?" was de vraag die me een paar therapiesessies geleden gesteld werd.

Een moeilijke vraag met een moeilijk antwoord.

Alles goed tussen autisme en ik.

Ik ben er weinig mee bezig.

Behalve als ik het zelf opmerk.

Zoals tijdens het rondlopen op een beurs,

tijdens familiefeestjes met veel kleine kinderen.

Als ik merk dat mijn hoofd niet mee wil bij heel plotse wijzigingen in de planning.

Gefriemel met mijn vingers en flapperen bij zowel negatieve als positieve spanning.

Op die momenten valt het me zelf op.

Dan heb ik het er toch wat moeilijk mee.

Waarom is dit allemaal zo moeilijk voor mij?

Waarom maakt mijn lichaam die bewegingen?

Waarom ben ik toch zo anders?

Zou ik dan nog wel al die moeite doen als het me zoveel moeite kost?

Nochtans nooit negatieve opmerkingen hierop.

Weten dat ik geliefd en graag gezien ben door vrienden, familie en collega's.

Misschien valt het me toch vooral zelf op en valt het niet op voor mijn omgeving?

Het is vreemd dat ik me vroeger nooit zo gedroeg.

Vreemd dat ik dit nu wel doe.

Vreemd dat er precies een stukje vrijgekomen is in mijn hoofd.

Een vogeltje dat eigenlijk mag vliegen en niet langer gekooid is.

Een confrontatie tussen wie ik dacht te zijn en wie ik ben.

Veel verschil voor mij.

Zoveel vrijer, zoveel meer vrijheid.

Weinig tot geen verschil voor mijn naasten.

Geen verschil en toch zo veel.

Dit is mijn autisme.

Soms lastig, soms grappig.

Vooral vrijheid en niet belemmerend.

Autism is ausome pillow by Etsy seller Davs

"How is Bie coping with autism?" was a question I was asked a couple of therapysessions ago.

A hard question with a difficult answer.

Everything is well between autism and me.

It doens't bother me that much.

Except when I notice it myself.

When going to a con or a fair,

during family parties with kids.

When my head doesn't want to follow a sudden change of plan.

Fidgeting with my fingers and flapping my hands due to both negative and positive tension.

That's when I notice it.

That's when I find it difficult to cope with.

Why is everything so much more difficult for me?

Why is my body moving like that?

Why am I so different?

Should I try so hard in the future knowing it's such an effort?

I never get any negative remarks.

I know I'm liked and loved by family, friends and colleagues.

Maybe it's only me who notices it?

It feels weird that I never used to behave like this.

Strange that I do now.

Strange that something got loose in my head.

A little bird finally being able to fly around, no longer caged.

A confrontation between who I thought I was and who I really am.

A big difference for me.

More freedom, more freely.

No difference for those around me.

There is no difference and yet so much.

That's my autism.

Sometimes annoying, sometimes funny.

Above all it's freedom, not a restrictive.

Daar gaan we weer.... - There we go again....

Dan durf ik een paar weken geleden beweren dat alles zo goed gaat om dan nu weer te zeggen dat het alweer een pak minder goed gaat.

Blijkbaar is het afbouwen van mijn medicatie toch niet zo'n goed idee.
Door het afbouwen is duidelijk geworden dat de medicatie ook een grote rol speelde in het onder controle houden van mijn hormonen.
Meer bepaald dan mijn PMS - klachten, gaande van humeurigheid tot wekenlang gezwollen en pijnlijke borsten.

Op dit ogenblik ben ik dus weer in gevecht met mezelf.
Ik wil zo graag alles zonder de medicatie doen en dan blijkt dat het toch niet zo makkelijk zal zijn.
Weten dat je medicatie nodig hebt om gelukkig te kunnen zijn, is toch wel hard hoor.
De huisdokter zegt al dat ik er rekening mee moet houden dat ik waarschijnlijk altijd medicatie zal nodig hebben.

Als mijn psychologe dan zegt: "Je wil alles alleen kunnen en je denkt dat je zwak bent als dat niet lukt. Volgens jou is alles alleen doen hetzelfde als sterk zijn." dan grommel ik eens bevestigend.
Ergens altijd wel confronterend, maar ook wel wat grappig om haar dat te horen zeggen, om te beseffen dat ik inderdaad zo denk, maar ook te beseffen dat dit toch wel een verkeerde denkwijze is.
Ze vindt dat ik het mezelf te moeilijk maak. Als ik me goed voel met de medicatie en ook goed functioneer waarom wil ik dan zo graag alles veranderen?

Dan maar beslist om de medicatie terug op te drijven tot een halfje per dag.
Hopelijk lukt dat dan wel.
En als dat niet lukt, wordt het terug een gans pilletje per dag...
Voor mij is het dus geluk in een pilletje :-).

I have been saying all is well, but now I have to admit it's not all so well anymore.

It wasn't the best idea to take less of my medication.
It has become clear that the medication also controlled my hormones a lot.
I'm pretty sure my PMS, including extreme moodiness and painful, swollen breasts for several weeks, has become worse.

I'm fighting myself again.
I want to do everything without medication but apparently that isn't so easy.
Knowing you need your pills to be happy is very hard.
Even my doctor told me I'd probably need to take them for the rest of my life.

My therapist said this: "you want to do everything on your own because you think it's weak when you can't. You think you're strong when you can do it alone." and I utter a grunt.
She's right and it's confronting but at the same time witty to hear her say this, to admit I'm thinking that way and to acknowledge that it's a wrong way to think.
She says I'm making my life difficult for myself. 
Why do I want to stop the pills when they make me feel and function good?

Decided to increase the medication to half a pill a day.
Hopefully that'll be enough.
And if it isn't I'll take a pill a day....

For me it's luck in a pill :-).

Alles komt uiteindelijk goed... - Everything will be alright eventually...

Sinds mei 2017 is er voor mij heel veel veranderd. Nu dat jaar voorbij is, wil ik even kort terugblikken naar een paar gebeurtenissen.

Mei 2017 werd mijn vorige psychologe ziek en werd ik noodgedwongen doorverwezen naar mijn huidige psychologe. Een gedwongen verandering die te snel kwam na vele andere veranderingen en waar ik toch wel heel veel moeite mee gehad heb.

De wekelijkse afspraken werden tweewekelijkse sessie en sinds een maand of twee begin ik er aan te denken om de tweewekelijkse om te zetten naar een driewekelijkse of misschien zelfs een maandelijkse sessie.
De e-mails die ik tussen de sessies door nog schreef zijn ondertussen ook verminderd en regelmatig zelfs verdwenen. Die teksten zijn/waren een manier om de chaos in mijn hoofd een klein beetje te ordenen en tussen de sessies door ook wat broodnodige ondersteuning te vinden.

Dat die schrijfnood verminderd is, is voor mij een hele grote barometer geweest.
Ik schrijf graag, zowel over leuke als moeilijke dingen, maar het gevoel dat ik moet schrijven, is verdwenen.

Eind juni speelde ik mijn eindexamen muziek met klein orkest en speelde ik eveneens mee in datzelfde kleine orkest. Voor de allereerste keer heb ik ondervonden wat het is om aangenaam zenuwachtig te zijn en dan ook nog eens ongelofelijk goed te spelen.

Achteraf kreeg ik van enkele van de beroepsmuzikanten te horen krijgt dat ze helemaal meegesleept waren toen ik speelde. Dit is het beste compliment dat ze me konden geven.

Begin deze maand was het exact een jaar geleden dat ik van werk veranderde.
Een zelfgekozen verandering die de nodige stress met zich mee bracht.
Ondertussen voel ik me op mijn gemak op mijn nieuwe werkplek. Aangename collega’s en een aangename sfeer zorgden er voor dat ik steeds meer mezelf liet zien.
Het masker dat jarenlang overal met me mee ging, blijft steeds vaker thuis liggen.

Eindelijk voel ik zelf dat ik op de goede weg ben.
Er is letterlijk rust in mijn hoofd gekomen.
Rust die er letterlijk op kousenvoetjes in geslopen is.

Pas toen de psychologe me er attent op maakte dat ze me zoveel rustiger vindt, besefte ik dat het inderdaad goed gaat.
Het gaat zelfs zo goed dat ze voorstelde om voorlopig nieuwe werkpunten aan te snijden, maar op te volgen. De rust zijn werk laten doen voor we er terug onrust bij brengen.
Ze laat me nog niet los, maar wel wat losser.

Eindelijk voel ik zelf dat ik op de goede weg ben.
Er is letterlijk rust in mijn hoofd gekomen.
Rust die er letterlijk op kousenvoetjes in geslopen is.

Ik kan eindelijk eerlijk antwoorden op de vraag "hoe is't?" en dat antwoord is de laatste tijd telkens weer: "goed". Een heel gemeende "GOED".
Ik voel me goed. Goed in mijn vel, goed op het werk, goed in mijn relatie, goed in mijn hobby's (al zou ik daar liever nog meer tijd voor hebben natuurlijk).

https://quotess.net/motivational/strength/strength-quotes-i-feel-good-about-the-person-i-have-become/

Since May 2017 a lot has changed for me. Now a year has passed and I want to look back to a few things that happened.

May 2017: my previous psychologist became seriously ill and she was forced to transfer me to my current psychologist. A forced change that came too quickly on top of a lot of other changes. It was very hard for me to adjust.

The weekly sessions became fortnightly and since a couple of months I’m slowly thinking of making them 3-weekly or even monthly appointments.

The e-mails I wrote in between sessions are less and sometimes even non-existant. Those texts are/were a way to help me see through the chaos in my head and to get some well needed support between the sessions.

The need to write is reduced to almost nothing and this has been a huge barometer to me.
I like writing, wether it’s about good or hard things, but I no longer feel that I need to write to find some rest.

At the end of June I played my final exam in the local music academy. Those who want can play a piece accompanied by a small orchestra. I played both solo and as part of the orchestra.

It was the very first time ever that I felt comfortably nervous and I played very good.

Afterwards some of the professional musicians came to me and said they were really carried away by my playing. There is no better compliment!

At the beginning of this month it was exactly one year ago that I changed my job.
A change that I had chosen and that brought the necessary stress with it.
Now I feel at ease at my job. Pleasant colleagues and an enjoyable atmosphere made me show my true self more and more. I no longer bring the mask I wore for so many years.

Finally I really feel that I’m going the forward.
I’ve literally found peace of mind.
Peace tiptoed into my life.

I only realised it when my therapist said she thought me so much more at ease and relaxed.
She even suggested to do some follow-up for now before starting something new.
It’s time to let rest and peace do their job before we wake up stress again.
She won’t leave me, but she will give me some time and space.

Finally I can answer truthfully to the question “how are you?” and my answer is every time again “I’m fine, I’m doing great”. A very firm “FINE”.
I feel good, good about myself, about my job, about my relationship, about my hobby’s (although I can always use more time (😉).

Binnenin mijn hoofd - Inside my head

Als men mij vraagt waaraan ik denk dan moet ik meestal het antwoord schuldig blijven.
Ik kan zelden zeggen wat zich in mijn hoofd afspeelt.
Meestal heb ik het gevoel dat mijn hoofd een blanco blad is, soms een zwart blad.
In elk geval een blad zonder woorden.

Er gebeurt onnoemelijk veel in mijn hoofd, maar ik krijg er geen vat op.
Er is altijd een chaos aanwezig die ik niet kan beschrijven.

Als beeldspraak gebruik ik graag het volgende:
in mijn hoofd zit een visser die continu stukjes en brokjes opvist.
Soms zijn dat woorden, soms emoties, soms beelden, soms voorwerpen....
Hij gebruikt meerdere vislijnen tegelijk en al wat hij vangt, puzzelt hij samen tot iets bruikbaars.

Meestal vist hij overdag en ziet hij wat er te vangen is zodat hij goed kan mikken met zijn vislijnen.
Op slechte dagen vist hij in het donker en moet hij het doen met wat hij vangt.

Soms kan hij al zijn vislijnen niet onder controle houden en vangt hij veel meer en veel sneller dan hij kan verwerken. Op andere dagen lijkt het alsof hij weinig of niets lijkt te vangen en duurt het lang voor de puzzel gemaakt is.

Een vriendin van mij gebruikt een ander beeld om de chaos in haar hoofd te verwoorden.
In haar hoofd is ze een cowboy op een prairie die paarden probeert te vangen.

Soms vind ik dat beeld makkelijker dan mijn visser.
Onlangs had ik het gevoel dat ik een paard gevangen had dat zich absoluut niet wou laten doen en mij gewoon over de prairie meesleepte.
Misschien is dit wel te vergelijken met mijn visser die in z'n bootje zit middenin een storm waar hij geen controle over heeft.

In mijn hoofd gebeurt er heel erg veel ook al kan ik het niet omschrijven en denk ik (of jij) soms dat er alleen maar chaotische leegte aanwezig is....

Bijschrifhttp://faunaimage.com/horse-hay-field-lonely-animal-yellow-run-nature-free-black-wallpaper/lonely-animal-nature-hay-yellow-field-horse-run-friesian-wallpaper-desktop/t toevoegen

Picture by Nejc Petrovic - http://foto.orbisterrarum.eu/landscape/

When someone asks me what I'm thinking I often can't answer them.
I rarely can describe my thoughts, the inside of my head.
Mostly it feels like there is a blank page in my head, or sometimes a black page.
A page without words.

There is happening a lot in my head, but I can't grasp it.
It's always an undescribable chaos.

As a metaphor I like to use this:
there is a fisherman in my head fishing for bits and pieces.
Sometimes he catches words, sometimes emotions, images or objects...
He uses several fishing lines and he uses all he catches as piece of a puzzle.

Most days he's fishing during the day because than he can see everything in the water.
He tries to aim his rods at the most useful things.
On bad days he's fishing in the dark and has to be happy with whatever he catches.

There are days when he can't control his rods and he catches a lot more than he can handle at a speed that's too high. 
On other days he barely catches anything and it takes forever to finish the puzzle.

A friend of mine uses another metaphor to describe the chaos in her head.
Inside her head there lives a cowboy on a prairie and he tries to catch horses.

Sometimes I think her metaphor is easier than my fisherman.
Lately I had the feeling that I had caught a very wild horse that couldn't be tamed.
It dragged me across the prairie like I was a doll and I couldn't stop it.

Maybe such a wild horse can be compared to my fisherman sitting all alone in his little boat in a storm. You can't control a storm....

Inside my head a lot is happening even if I can't describe it and I (or you) might think there is only a chaotic emptiness.

Omgaan met verlies - Dealing with a loss.

Er zijn al heel veel artikels en boeken geschreven waarin dieper wordt in gegaan op het omgaan met verlies. Meestal gaat dat dan over het sterven van iemand uit je omgeving.

Zelden wordt er vermeld dat ook het sterven van een huisdier of het totale verlies van contact met iemand die je graag zag (zonder dat die dood is) tot een rouwproces kan leiden.

Ook ik heb de voorbije weken (weer) moeten leren omgaan met verlies.

Het is en blijft telkens weer hard en moeilijk.

Deze keer ben ik een huisdier verloren. Meer bepaald één van onze katten.

Onze katten zijn huiskatten van een heel specifiek ras dat enorm gericht is op mensen. 

Wij zeggen al lachend wel eens dat we velcro-katten hebben. 

Waar je ook bent of gaat, altijd is er eentje in de buurt die geen enkele kans om op je schoot te liggen zal onbenut laten.

Onze kat sukkelde al jaren met darmproblemen.

Na 5 dagen hospitalisatie bij de dierenarts mocht hij naar huis komen in de hoop dat hij het ook zonder baxter zou kunnen redden.

Jammer genoeg bleek al heel snel dat zijn lichaampje niet meer kon.

Gedurende die 5 dagen zijn we 2 keer per dag langs geweest. 

Hij kreeg de allerbeste zorgen van een team dierenartsen en assistenten dat al jaren zijn toestand van heel nabij opvolgde en waar hij kat aan huis was. 

De dag nadat hij thuis kwam, stonden we alweer bij de dierenarts.

De echtgenoot in levende lijve, ik via de telefoon, want ja, het werk laat ook niet op zich wachten.

Diezelfde middag ben ik nog naar huis gereden.

Ons beestje was op. Hij wou niet meer eten of drinken en stond te wankelen op zijn pootjes.

Diezelfde namiddag hebben we allemaal genoten van zijn laatste uurtjes.

Hij heeft de hele namiddag languit op een schoot of op de zetel in de zon gelegen.

Genietend van begin tot eind, want knuffelen was zijn leven.

In de late namiddag hebben we dan de dierenarts verwittigd dat we hem niet langer wilden laten afzien. Genezen ging hij niet meer doen en hem nog verder zien aftakelen wilden we niet.

's Avonds is de dierenarts dan bij ons gekomen.

Geusje is gestorven op mijn schoot en we hebben alle tijd genomen om afscheid te nemen.

Hij ligt nu naast zijn poezenbroertje in de tuin, maar in mijn hoofd woont hij in het huisje van Mr. Mol uit "De Wind in de Wilgen" van Kenneth Grahame.

Dat is mijn poezenhemel....

Nu begint het missen pas...

Met één kat is er zoveel leven in huis verdwenen. 

Ook al hebben we er nog twee die des te meer aandacht vragen en krijgen, toch is het huis een beetje leger geworden.

Nu pas beseffen we hoeveel tijd en aandacht er naar ons sukkelkatje ging.

Zijn gebabbel en opdringerige aanwezigheid worden dagelijks gemist, net als de, anders zo vervloekte, accidentjes naast de kattenbak.

Buiten de vele tranen en het verdriet durft een rouwproces bij mij ook al eens een echte fysieke weerslag hebben.

Het zou niet de eerste keer zijn dat ik fysiek ziek word na zo'n plotse gebeurtenis en dat is deze keer ook gebeurd.

Een banale virale infectie die me letterlijk 2 weken aan de zetel gekluisterd heeft.

Ik ben zelden ziek, weet niet eens hoe ziek zijn aanvoelt en zou ook nu gewoon gaan werken zijn.

De echtgenoot en de dokter hebben echter anders beslist en misschien is dat maar goed ook.

Alle verdriet, pijn en vermoeidheid krijgen nu de kans om verwerkt te worden.

Mr. Mole's house from The Wind in the Willows - Illustration by Inga Moore
Het huis van Mr. Mol uit De Wind in de Wilgen - Illustratie door Inga Moore

There are a lot of books and articles about dealing with loss. Often they speak about the loss of a person. Rarely they mention that the loss of a pet or the total loss of contact of someone you really liked (without dying) can also start a mourning process.

I have had to learn (again) how to deal with loss.

It's every time and again so hard and painful.

This time I lost a pet, more specifically one of our cats.

Our cats are housecats of a special breed that is hugely human-oriented.

We often say we have velcro-cats.

Wherever you are or go, there is always at least one of them behind you. 

They'll never miss the opportunity to get on your lap.

Our cat struggled with intestinal issues for years.

A couple of weeks ago he was hospitalised at our vet for 5 days.

We took him home hoping he would be able to cope without a baxter, but to no avail.

His body couldn't cope anymore.

We visited him twice a day during those 5 days.

He got the very best treatment by our vets and their team who followed his condition for years.

They saw him at least once a month and they loved him as much as we did.

The day after he came home we were at the vet already.

The husband was there in person, I listened by phone, because I still had to work.

An hour after that phonecall I drove home.

Our pet was at his end. He didn't want to eat or drink anymore and was swaying around .

That afternoon we enjoyed together. 

He crawled from one lap to the other to a sunny spot on the couch. 

He enjoyed his last hours as much as we did.

I'm sure of it because being cuddling was his long life.

We contacted our vet late that afternoon to tell her our decision.

He wouldn't recover anymore and we didn't want him to suffer any longer.

That night our vet came by. 

Geusje died on my lap and we took a long long time to say goodbye.

He's buried next to his feline brother in our garden, but in my mind he's living in the house of Mr. Mole from The Wind in the Willows by Kenneth Grahame.

That's my feline heaven....

And now the missing starts....

So much life has disappeared from our home with just one cat.

We still have two other cats that want and get attention, but still the house has become emptier.

Now we realise how much time and energy our sickly cat needed.

He's no longer talking and his pushy presence is really missed daily, as much as the, otherwise despised, accidents next to the litter box.

Now about the dealing with a loss...

My mourning process consists of a lot of tears and sadness, but it often also has a physical impact.

It wouldn't be the first time I get really ill after such an event and this time it happened as well.

About two weeks after the death of my precious little one I'm struck down by a stupid viral infection.

Nothing serious, but serious enough for my doctor to keep me at home.

I'm used to being sick and I don't even know when to stay home because, even with a fever, I feel alright.

But the husband and the doctor decided otherwise and in the end I'm thankful for it.

All the sadness and sorrow and tiredness can get out now.

Autismeweek - Autismweek

BEGRIP

De autismeweek is gepasseerd, maar nu heb ik eindelijk wat tijd gevonden om mee te doen met de uitnodiging van Tistje: elke dag van de week een letter bespreken.

Die week is ondertussen voorbij dus 't is in 1 keer alle letters.

B voor bravoure: de dapperheid, moed, onversaagdheid om onszelf te zijn in een maatschappij waar het keurslijf het geliefde kledingstuk is.

E voor echtheid: de onmogelijkheid om (toch voor lange tijd) een rol te spelen en een masker te dragen.

G voor gevoelig: voor textuur, structuur, licht, kleur, geluid, emoties…Voor onszelf, voor anderen. Dikwijls te veel of te weinig, maar altijd veel  gevoel.

R voor rechtuit: openhartig. Soms met opzet, meestal totaal onwetend. Het levert al eens vreemde blikken en onbegrip op, maar heel dikwijls opent het deuren, zet het mensen aan het denken en wordt het met gelach onthaald.

I voor interessant: interessant voor wie open staat voor andere denkpatronen en die wil leren kennen. Niet beperkt, wel interessant. Net door het anders denken, anders kijken, anders luisteren, zien, horen en vangen we de interessante zaken op.

P voor persoonlijkheid: allemaal aparte personen, allemaal anders. Net zoals alle mensen hebben we onze eigen persoonlijkheid, gevormd door omgeving, cultuur, opvoeding. Wij zijn met onze eigen persoonlijkheid allemaal evenwaardig aan iedere andere persoon.

Logo Vlaamse Vereniging Autisme (https://mezelfzijn.be/vva/wereld-autisme-dag/)

The autismweek is just finished and I've finally found some time to accept the invitation of Tistje: talk about one letter a day of the word "begrip". This means "understanding" in English.
Understanding has too many letters so I'll translate the text I wrote for "begrip".

All the letters at once:

B for bravado: the bravery, courage, vigor and valour we show to be ourselves in a society that wears its shackles so proudly. 

E for "echtheid" or authenticity: the impossibility to play a role (for a long time anyway) and to wear a mask.

G for "gevoelig" or sensitive: for textures, structures, light, colour, noise, emotions....Sensitive to ourselves, to others. Often too much or not enough, but always with a lot of emotions.

R for "rechtuit" of straight: candid. Sometimes on purpose, but mostly unknowingly. It may result in glares and misunderstanding, but sometimes there's a bright side to it when it makes people lought. It opens doors to conversations and connections. It helps people think out of the box.

I for interesting: interesting for all who are open to different ways of thinking and who want to learn about them. Not restricted, but interesting. Just by thinking, looking, listening differently we hear, see and pick up interesting things.

P for personality: all individual persons, all different. Just like all other people we have our own personality, shaped by surroundings, culture, education. Equal to all other persons.

Emotieworkshop, het besluit - Emotions workshop, the end.

De workshop rond emotieherkenning en -management is ten einde.
De voorlaatste sessie werd nog gewerkt rond het maken van een signaleringsplan en de laatste sessie kregen we een samenvatting van de voorbije sessies.

De grote vraag is natuurlijk: was het de inspanning waard en wat heb ik er nu juist van geleerd.

Dit heb ik er uit geleerd:

• ik herken mijn eigen emoties beter en sneller.
• ik ben me veel meer bewust geworden van welke lichamelijke reacties mijn emoties kunnen veroorzaken.
• het herkennen van de emoties van een ander ging voor mij al vrij vlot voor de workshop dus daar is niet zoveel aan veranderd.
• de achterliggende behoeftes zijn nu ook wat duidelijker geworden al blijft het moeilijk om die behoeftes in te vullen.
• er is een heel grote diversiteit te merken, zowel bij mensen met als zonder ASS, in het omgaan met de emoties van zichzelf en de andere.

Wat vond ik moeilijker:

• de intensiteit van de workshop. De wekelijkse sessies volgden elkaar soms te snel op waardoor ik geen tijd had om het obsessieve bezig zijn met een taak los te laten en aan de volgende taak te starten.
• een groep van 10 mensen is wat te groot om tijdens een uur iedereen kort aan het woord te laten. Niet iedereen praat even vlot of komt even snel tot de essentie.
• er is te weinig mogelijkheid feedback te vragen/krijgen rond het toepassen van de oefeningen op de eigen situatie.
• ik was heel blij dat ik mijn therapiesessies tussendoor nog had om daar dan met hulp van mijn psychologe al het geleerde toe te passen op mijn persoonlijke situatie.

Mijn besluit is algemeen wel positief.

Het is zeker leerrijk en interessant om deze of een gelijkaardige workshop te volgen.

Onthoud echter wel dat het niet zaligmakend is en dat er heel veel persoonlijke inzet gevraagd wordt tijdens de workshop, maar ook nadien.

We finished the workshop about emotions, recognitions and management.

The session before last was used to talk about making a signalling plan and the last session was a summary of all we learned.

The big question: did I learn something and was it worth the effort?

This is wat I learned:

• I can recognize my own emotions better and quicker.
• I am much more aware of the physical reactions caused by emotions.
• Recognizing the emotions of someone else, was already rather easy for me so that didn't change much.
• It's easier to see and understand the underlying needs that are linked with emotions, but it's still hard to fulfill those needs.
• There is a huge diversity between people with and without ASD when it comes to dealing with emotions.

This is what I found difficult:

• the intensity of the workshop. The weekly sessions followed each other quickly. I always develop a sort of obsession when doing a task and I didn't have time to let those obsessions die out before a new one started.
• A group of 10 people is bit too big to let everyone talk during a session of an hour. Not everyone talks easy of gets to the point quickly enough.
• There are no or not much options to get/ask feedback about implementing the exercises to your personal life.
• I was very happy to have my therapysessions in between where my therapist could help me implement everything on my life.

All in all I'm positive about this workshop.

It's been very interesting and informative and I would definitely advise it to everyone.

If possible I would do it again.

Just remember it's not a true solution. It asks a lot of personale engagement during the workshop and afterwards if you want to reap the benefits.

Emoties, het vervolg - Emotions, follow-up

De cursus Emotiemanagement is over de helft.
Sessie 5 was een hele moeilijke. Zo moeilijk dat ik mezelf een weekje emotieverlof gegeven heb om te bekomen.
Zodra we aan het punt kwamen waarop we onze eigen behoeftes moesten proberen ontdekken, herkennen en benoemen, werd het me te zwaar.
Het lukt niet om 1 keer per dag met emoties en behoeften bezig te zijn.
Mijn hoofd was er continu mee bezig en ik kon het niet meer stoppen.
Ik zag constant emoties en behoeften en vooral het niet kunnen invullen van al die behoeften vond ik moeilijk om mee op te gaan en om los te laten.
Eventjes een paar dagen afstand nemen, heeft me geholpen om er terug zicht op te krijgen.

Ondertussen zijn we toegekomen aan de pyramide van Maslow:

https://www.vecteezy.com/vector-art/91591-maslow-s-pyramid

Kunnen we onze behoeften in de pyramide plaatsen en waar vinden we dan de meeste van onze behoeften terug? Hoe kunnen we deze behoeften invullen?

Langzaamaan begint het hele emotieverhaal vorm te krijgen.

Een relatie of verbinding met mensen bestaan uit meer dan feiten.

We moeten trachten die verbinding tot stand te brengen en te houden door zicht te krijgen op de emoties en onderliggende behoeften van de andere. 

Dat lukt enkel en alleen maar als we zelf zicht hebben op onze eigen emoties en behoeften.

The workshop Emotion management is half finished.

Session 5 was a very hard one for me.

It was so difficult that I took a holiday in my mind to get some emotional rest.

We came to the point where we had to discover, recognize and name our own emotional needs and that was just too hard.

The exercise was to try this once a day, but my mind couldn't stop it.

I was constantly seeing emotions and needs without being able to fulfill them or to let them go.

It drove me crazy.

It helped me to look at it from a distance without working with it for some days.

We started working with the Maslow piramid:

https://www.vecteezy.com/vector-art/91591-maslow-s-pyramid

Can we place our needs in the piramid and on what level do we find most of them?

How can we resolve those needs?

Slowly the whole story of emotions is getting a shape.

A connection or relation between people consists of a lot more than just facts.

If we want to connect and to keep that connection we need to see and recognize the emotions and underlying needs of the other person.

The only way to do this is by having an insight to our own emotions and needs.

Verfwerken en praten over emoties - Paint jobs and talking about emotions

Een maand verder en de verbouwingswerken zijn nog steeds niet afgelopen op het werk.
De gezaag en geboor is afgelopen en nu wordt er geschilderd.
Aangezien ik het meeste last heb van omgevingsgeluid en minder van geurprikkels valt het dus al wat beter mee.

Mijn leidinggevende en ik hebben afgesproken van een maandelijks gesprekje te houden om even af te tasten hoe alles loopt. Tussendoor ben ik ook nog steeds welkom als het even niet (meer) gaat.
Dat laatste wordt een werkpunt, want meestal wacht ik te lang voor ik iets ga zeggen.

Het is moeilijk om die grens tussen "het lukt" en "het gaat niet meer" aan te voelen en het is voor haar ook niet altijd zichtbaar. Deze week vond ik een lastige week terwijl zij dacht dat het wel goed ging.
En ja, het ging oppervlakkig en uiterlijk inderdaad goed, maar innerlijk en naar werk toe ging het niet goed. Ik heb niet veel gepresteerd door continue overprikkeling.

Ondertussen ben ik ook gestart met een workshop bij Psysense: "emotiemanagement en zelfcontrole bij mensen met autisme."
Een workshop waar ik met een bang hart aan gestart ben aangezien "emoties" niet mijn favoriete onderwerp zijn.
We zijn nu 3 sessies ver en het is net zo moeilijk als ik verwacht had, maar aan de andere kant zijn er ook punten waar ik het heel goed op doe.

Het herkennen van de eigen emoties vind ik moeilijk, maar het herkennen van de emoties van een ander vind ik dan weer een pak makkelijker. Stilstaan bij wat een ander zou voelen, is minder confronterend dan stilstaan bij mezelf. Ik vind mijn eigen emoties niet de moeite waard in vergelijkbaar met die van een ander. Ook dat wordt dus een groot werkpunt :-).

Het beloven nog drukke weken te worden!

Inside Out - Disney

It's been a month since I wrote my last blog.
The refurbishment at work is still going on. The drilling and sawing has been replaced by painting.
Luckily I'm less sensitive for smell than noise so it's not so bad.

My boss and I made a deal that I go to see her every month for a talk about how things are going. 
I'm still welcome in between appointments as well when I'm having a hard time or when I want a chat.
It will be hard to know when to go and when not to go because I don't know very well when I need someone and when I can do it alone. It's hard to know when I'm going into the red.

It's hard to distinguish the line between "I can do it" and "I can't take anymore" and she isn't always around to see it.
For example, this week was a hard week for me, but she tought everything went well.
And yes, externally and superficially everything was alright, but internally and linked to my work it didn't go well. I tried working, but due to being continually overstimulated I didn't do a lot.

In the meantime I started a workshop at Psysense (a psychotherapy practice specialised in autism): management of emotions and selfcontrol for people with autism.".
I was scared to do this, because emotions aren't my favourite subject.
I did 3 sessions and it's as hard as I'd expected, but I was suprised to notice there are things I'm good at as well.

I'm finding it very hard to recognise my own feelings, but recognising the emotions of someone else is a lot easier for me. It's less confrontational to focus on someone else's emotions than focusing on my own. I don't think my emotions are worth as much as the other's. 
So that'll be a working point as well :-).

Busy weeks ahead!

Werken op verplaatsing - Working on the move.

De feestdagen zijn achter de rug, maar het feestvieren is nog niet gedaan.
Vandaag was er een nieuwjaarsontbijt op het werk en op de agenda voor de komende weken staan nog 2 kerst-/nieuwjaarsfeestjes.

Het wordt een drukke maand een aantal repetities op de muziekschool, een toonmoment en een miniconcertje.
Een daguitstap naar Engeland en een aantal spelnamiddagen met vrienden staan ook nog gepland.
Ook de therapie gaat gewoon door en vanaf volgende week komt daar dan nog een 10-delige workshop rond emotieherkenning en - management bovenop.

Het zal een maand worden waarin gepuzzeld gaat worden om de nodige rust en ontspanning te vinden.

Vandaag was het echter de zoveelste vervelende dag op het werk.
Vervelend door dat nieuwjaarsontbijt met een paar honderd mensen in een zaal zonder akoestiek.
Vooral vervelend doordat ik vorige week totaal onverwacht van werklocatie moest veranderen.
Een chinees vrijwillige verplaatsing, want ik was tevreden waar ik zat.

Door omstandigheden buiten mijn wil om heb ik dus mijn pc, materiaal en al mijn plantjes moeten verplaatsen.
Rationeel kan ik er weinig tegen inbrengen, maar emotioneel lukt het voorlopig niet om het een plaats te geven.
Nu zit ik bij andere collega's met andere gewoonten en opnieuw aanpassen, is niet gemakkelijk.

Ik voel me opnieuw thuisloos op mijn werk.
Ik heb leuke collega's (auti en NT) en leuke bazen die rekening houden met mijn autisme.
Bazen zonder autisme die wel begrijpen, maar niet ten volle beseffen, dat ik me hier niet goed bij voel.
Gelukkig laten ze me voorlopig af en toe eens wat zagen, klagen en zeggen dat ik niet blij ben.
Ook mijn dienst heeft zijn beperkingen waar ik me ten volle van bewust ben, maar waar ik momenteel absoluut niet gelukkig mee ben.

Thuisloos als een vlinder die van team naar team fladdert en helpt waar nodig zonder een vaste uitvalsbasis.
Een vlinder die nergens echt bij hoort, maar desondanks wel gezien en geapprecieerd wordt voor het geleverde werk.

De afwisseling geeft me de uitdaging die ik nodig heb, maar ik zou graag een vast plek hebben, een team waar ik bij hoor.

Nochtans vond ik mezelf nooit veeleisend.
Zeg nu zelf: een plaats met voldoende daglicht, liefst rustig en zonder of met weinig muziek en collega's die niet met een wolk parfum rondom zich in mijn buurt zitten.
Ik vind dat geen moeilijke verwachtingen, maar blijkbaar denk ik weer eens anders dan de meerderheid :-).

Ergens begin ik ook te merken dat ik nooit geleerd heb om met een groep mensen om te gaan, om echt in een team te zitten, om te communiceren met dat team en tegelijkertijd mezelf te zijn.
Ik voel nu al dat ik mezelf automatisch ga wegcijferen ten voordele van de anderen en dat wil ik niet meer.
Nu nog uitzoeken hoe ik mijn geklaag en gezaag kan verwoorden naar de collega's zonder te direct en kwetsend over te komen.


The festive season is over, but the celebrations aren't over yet.
Today we had a new years breakfast at work and the next weeks there are 2 more christmas/new year parties planned the coming weeks.

It will be a very busy month with rehearsals at music school, a solo concert and a little concert with a choir. 
We also planned a daytrip to England and some gaming afternoons with friends.
Therapy continues and starting from next week I have a 10-week workshop about management and recognition of emotions.

It will be a month of puzzling to find some necessary rest and relaxation.

Today was the umpteenth annoying and irritation day at work.
Annoying because of the new years breakfast with a couple of hundred people in a room without accoustics.
Especially annoying because I had to change my desk location last week and that was totally unexpected.
Not a forced replacement, but not a voluntary one either.

Due to circumstances I can't control I had to relocate my pc, material and all my plants.
Rationally I understand why they asked me to replace my stuff, but emotionally it's very hard and for the moment I can't settle for the moment.
I know the colleagues but there habits are new and adapting again is difficult.

Again, I feel homeless at work.
I have nice colleagues (some NT, some auti) and nice bosses who take my autism into account.
Bosses without autism who understand how I feel, but who don't really appreciate my emotions.
Luckily they let me moan and complain and telling them I'm not happy.
My service also has its own limitations of which I'm well aware, but they make me feel unhappy now.

I'm homeless like a butterfly, flying from team to team to help them when there is a lot of work.
A butterfly without base.
A butterfly that belongs nowhere, but that is seen and appreciated for the delivered work.
The work variety gives me the challenge I need, but I'd like a fixed spot, a team, to return to.

I've never seen myself as demanding.
What do you think: a place with enough daylight, preferably silent or with a little bit of music and no colleagues walking around in clouds of perfume.
I don't think this is very demanding, but apparently I'm thinking on a different level again :-).

Somewhere I'm also realising and noticing that I've never learned to deal with a group of people, to be really in a team, to communicate with that team without losing myself.
I'm already feeling that I'm adapting myself again in favour of the colleagues and I'm not sure I want this.

Now all I have to do is find out how I can moan and complain to those colleagues without being too direct and hurtfull.