Hierop las ik een heel interessante opinie over intelligentie, compenseren en autisme.
Toen ik vorige herfst mijn diagnose kreeg, werd me direct gezegd dat mijn autisme heel moeilijk zichtbaar is voor anderen omdat ik door mijn hoge intelligentie heel goed ben in het compenseren van mijn zwakke punten.
Zo goed zelfs dat het heel moeilijk zou zijn om anderen duidelijk te maken dat ik echt wel autisme heb en hulp nodig heb op sommige vlakken.
Zelf vond ik dat toen wat vreemd.
Ok, ik ben intelligent en ik ben er inderdaad in geslaagd om tot nu toe mee te draaien in de maatschappij.
Al meer dan 30 jaar pas ik mezelf aan en compenseer ik me te pletter om er toch maar bij te horen.
Ondanks al die moeite en al dat gecompenseer is het nooit volledig gelukt.
Ik ben en blijf de vreemde eend in de bijt in een groep mensen.
Ik heb zelden vrienden, loop meestal alleen en wordt gezien als een "rare".
Ook ik heb al uren doorgebracht bij hulpverleners, sociaal werkers en psychologen om te begrijpen waar het verkeerd liep en loopt.
Dat was ook het startpunt toen ik anderhalf jaar geleden weer in therapie ging bij een psycholoog.
Sinds mijn ASS diagnose ga ik dus ook om te begrijpen op welke manier ik dan toch wel anders denk en voel dan de meerderheid van de mensen, wat mijn spectrum inhoudt en hoe mijn autisme zichtbaar is.
Het klopt dat je je niet beter voelt door het te begrijpen.
Je krijgt inzicht, maar dan vooral in het verschil tussen jezelf en de anderen.
Inzicht zorgt niet voor geluk.
Inzicht zorgt er voor dat de verschillen nog duidelijker worden en vooral voor je zelf pijnlijker zijn.
Inzicht zorgt er voor dat je nog beter leert om te compenseren en er voor te zorgen dat je minder uit de toon valt.
Inzicht zorgt ervoor dat je de pijn veel meer voelt en kunt duiden hoe het komt dat het pijn doet.
Het artikel was voor mij heel erg een spiegel.
Ik ben ook best goed in het omzeilen van sociale situaties en negatieve interacties.
Ik ben heel goed in het wegsteken van mezelf omdat mijn "echte" ik in het verleden zelden goed ontvangen werd.
Zo goed zelfs dat ik nu niet meer weet wie ik ben.
De instorting die aan de basis lag van mijn zoektocht en ASS diagnose heeft me ook duidelijk gemaakt dat ik helemaal niet meer weet wie ik ben.
Ik gedraag me zo neutraal mogelijk, laat mezelf zo weinig mogelijk zien.
Ik loop zelfs bij de mensen die me graag zien en die ik graag zie op de toppen van mijn tenen om toch maar "normaal" te zijn, om me te gedragen zoals ze verwachten of zoals ik denk dat ze het willen.
Ik ben de dochter, de collega, de vriendin die men wil zien, maar dat is niet noodzakelijk wie ik ben.
Dankzij mijn intelligentie slaag ik daar in, maar eigenlijk wil ik dit helemaal niet meer.
Ik wil mijn tekortkomingen niet (meer) compenseren om maatschappelijk aanvaard te worden.
Ik wil aanvaard worden voor wie ik ben.
Ik wil ook leven.
Ik ben ook op een punt gekomen dat het fysiek en mentaal gewoon niet meer lukt om mezelf langdurig weg te steken.
Doodmoe ben ik, doodmoe van het leven dat ik tot nu toe geleid heb.
Het heeft me zoveel energie gekost om me staande te houden.
Die energie heb ik niet meer en zelfs al had ik ze, dan nog zou ik ze nu niet meer daarvoor willen gebruiken.
Als een puzzel pas ik ze weer in elkaar.
Langzaamaan wandel ik verder op mijn pad en probeer ik elk teruggevonden stukje van mezelf te gebruiken voor wat het waard is.
Langzaamaan en met hulp van een aantal vrienden en collega's leer ik mezelf zijn, mezelf met ASS.
En ja, natuurlijk pas ik me af en toe aan, maar dan zodanig dat het voor mij haalbaar is.
Het blijft een zoektocht.
Een zoektocht naar mezelf, naar hoe ik mijn autisme kan integreren in mijn dagelijkse leven zonder mezelf weg te cijferen, maar ook zonder dat het mijn functioneren belemmert.
Een zoektocht naar de juiste mensen die me graag zien om wie ik ben en die me helpen met het begrijpen van deze wereld en onze maatschappij zonder me vreemd aan te kijken.
Mensen die aanvaarden dat ik concretisering en beeldtaal nodig heb om bepaalde zaken te begrijpen die voor hen vanzelfsprekend zijn.
Mensen die mijn autisme aanvaarden ook al begrijpen ze het daarom niet volledig.
Mensen die er geen probleem mee hebben om hun eigen visies en denkwijzes in vraag te stellen.
Mensen die me helpen om te voelen in plaats van enkel te begrijpen.
Emoties leren herkennen, leren begrijpen en er mee leren omgaan.
Leren voelen...
Ik denk dat dit een van de meest uitdagende opdrachten is voor de toekomst.
En acceptatie....
Acceptie van mezelf, van mijn autisme, van het leven...
 |
| http://www.bu.edu/autism/ |
Recently I found this website: Autisme holistisch bekijken - Anders kijken naar autisme.
This is a very nice and informational website about autism, but unfortunately it's only in Dutch.
I read a very interesting article on this website about intelligence, compensation and autism.
I'm going to try and give my opinion about this article seen through my eyes and my life.
Last autumn I got my diagnosis of autism.
Immediately I was told that my autism is very difficult to see for other people because I'm highly intelligent and I can compensate my weaknesses with my intelligence.
I'm even so good at it that it would be hard to make it clear to others that I do have autism and I need help with some aspects of life.
I found this explanation a bit weird...
OK, I am intelligent and I succeeded to cooperate in our society so far.
For over 30 years I adapted myself to life and I compensated all I could to be accepted.
Despite all the effort and all the compensation I've never really succeeded.
I am and will always be the odd (wo)man out.
I rarely make friends, spend most of my time alone and I'm seen as "weird" by a lot of people.
I've also spent hours with care takers, social workers and psychologists to understand where it goes and went wrong.
This question: "what's wrong with me?" was the beginning when I started therapy again now 1,5 years ago.
So, ever since my diagnosis I'm in therapy to understand why I think differently than others, what my "different" mains, what my spectrum looks like, how visible my autism is.
It's completely true that you don't feel better by understanding.
You get insight, but mostly insight in the difference between yourself and the others.
Insight doesn't make you happy.
Insight makes all the differences more visible and more painfull for yourself.
Insight helps you to compensate even more so you fit in.
Insight makes you feel the pain and helps you tell where the pain comes from.
I found a mirror by reading the article.
I'm also very good at avoiding social situations and negative interactions.
I'm very good at hiding myself because the real me has never been really accepted.
I'm so good at it that I no longer know who I am.
The breakdown that started my search and gave me my ASS diagnosis showed me very clearly that I lost myself along the way.
I try to be as neutral as possible, never showing myself.
Even among the people I love and who love me I walk on eggshells.
I want to be normal so much that I show what they want to see or what I think they want to see.
I'm the daughter, colleague, friend they all want, but it's not necessarily me.
It's all thanks to my intelligence, but I don't want it anymore.
I don't want to compensate my shortcomings so I can be socially accepted.
I want to be accepted for who I am.
I want to live.
I've reached a point that it's physically and mentally no longer possible for me to hide myself on a long term.
I'm exhausted from the life I've led untill now.
It cost me so mucht energy to keep going.
Energy that I no longer have and even if I had it, I wouldn't want to use it for that purpose anymore.
Thanks to my diagnosis and the intensive guidance I'm starting to find little pieces of myself.
I'm fitting them together like a jigsaw.
Very slowly I continue along my path and I try using all those pieces.
Very slowly I learn to be myself, myself with ASD, thanks to friends and colleagues.
And yes, of course, I adapt myself regularly, but I try to do it so it's achievable for me.
It still is a search.
A search for myself, how I can integrate my autism in my daily life without hiding nor restricting myself and my functioning.
A search for the right people who love me for who I am, who help me understanding the world and the society without thinking I'm weird.
People who accept that I need concretisation and imagery to understand certain issues that come naturally to them.
People who accept my autism without necessarily understanding it.
People who don't mind questioning their own visions and ideas.
People who help me feel in stead of comprehend.
Recognition of emotions, comprehension and dealing with them.
Learning how to feel...
I think that this is one of my most challenging tasks for the future.
And acceptance...
Acceptance of myself, my autism, life....
wat een mooie tekst...
BeantwoordenVerwijderen