Het depressieverhaal gaat verder - The depression story continues

Soms voel ik mij mentaal jonger dan mijn lichaam is en dan probeer ik al eens iets uit dat gecatalogeerd kan worden onder de categorie "onnozel, lomp en voor tieners" :-).
Begin juni resulteerde deze jeugdige mindset in een ongelofelijk zwaar verstuikte voet.
Een maand in het gips gevolgd door een maand in een gipsbrace en sinds begin augustus pas terug aan het werk.

De eerste 10 dagen was ik zo goed als immobiel en heeft de echtgenoot me nog meer verwend dan anders. Daarna werd ik heel erg langzaam weer wat mobieler en kon ik traag en op het gemak weer wat meer doen.

Begin augustus ging ik terug werken en ik moet toegeven dat de eerste 2 dagen een ware marteling waren. Toekomen rond 8u en al compleet overprikkeld zijn om 10u om dan nog aanwezig te moeten zijn tot 16u en dan nog met de auto naar huis.
Die eerste week zat ik dan ook elke dag om 21u in mijn bed met hoofdpijn van ochtend tot ochtend.
De tweede week ging het beter met de overprikkeling, maar toen kwam een maagontsteking roet in het eten gooien.

Gelukkig kon ik in die tweede week weer bij mijn psychologe terecht.
Nadat ze me geholpen had om alles in mijn hoofd wat overzichtelijker te maken, kwam ik tot de volgende conclusie: "ik ben 2 weken aan het werk met als resultaat: ik ben doodmoe, val moeilijk in slaap en slaap niet goed, een maagonsteking, 's avonds geen energie meer om ook maar iets te doen en al zeker niet om TV te kijken."
Volgens mijn psychologe kwam die verplichte rust net op het goede moment omdat ze toen de indruk had dat ik aan het afglijden was naar een depressie. Zoals in de vorige post beschreven, heb ik toen al de stap gezet om de medicatie weer een beetje verhogen.

Ik heb twee maanden thuis doorgebracht in alle rust. Ik sliep goed, was in staat om 's avonds een aantal afleveringen van een serie te bekijken, ging om 23u slapen en was goed wakker om 7u.
Een zalige twee maanden rust en toch vol energie.
Twee weken werken, hebben al direct weer een wrak van me gemaakt en dan moet het schooljaar nog beginnen met de wekelijkse muziek- en pilatesles.
Dit kan toch echt niet....

Langzaam ben ik het volgende beginnen beseffen: thuis, in alle rust, functioneer ik perfect met de licht verhoogde hoeveelheid medicatie. Ik heb gevoeld hoe de depressie en de overbelasting bijna onmiddellijk weer de overhand krijgen zodra ik terug ga werken.
Daaruit kwam de volgende conclusie: 1) ik kan verder met de minimale hoeveelheid medicatie als ik thuis blijf, maar 2) ik ga graag werken, heb een aangenaam contact met mijn collega's en vind het sociaal contact leuk ook al is het super vermoeiend. Als ik echter op deze manier wil verder doen dan moet ik de medicatie misschien toch weer verhogen.

Ik heb hierover een paar dagen nagedacht en daarna een mail gestuurd naar mijn huisdokter C.
Na een hele korte beschrijving van hoe ik me nu voel in vergelijking met tijdens de maanden thuis heb ik gevraagd of ik de medicatie terug kon opdrijven met 1/4.
Dokter C. heeft me duidelijk gemaakt dat 1/4 geen verschil zou maken en zei dat ik beter direct weer naar een volledige pil ga gedurende minimum 3 weken. Eventueel kunnen we op termijn gaan naar de afwisseling van 1 en een 1/2 pil, maar dat zien we nog wel.

Het verhaal zal dus zeker nog een vervolg krijgen. Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar in realiteit blijf ik een moeilijk gegeven vinden: niet volgens de "norm" kunnen functioneren zonder medicatie.
Ik schaam me er niet voor, maar het zou toch aangenamer zijn, moest de maatschappij beseffen hoeveel moeite het kost voor heel veel mensen om die "norm" te behouden.

https://www.blackmores.com.au/stress-relief/5-easy-ways-to-relax-and-find-your-calm

There are those days when I feel mentally much younger than my body is and I try something that should be catalogued as "silly, clumsy and for teenagers".
This young mindset resulted in a very heavily sprained ankle at the start of june.
A month in plaster followed with a month in a plaster-brace and only just back to work since the start of august.

I spent the first 10 days of plaster almost completely immobile and the husband pampered me even more than usual. Slowly I got a bit more mobile and I could do some stuff sluggishly and at ease.

I went back to work at the beginning of august and I have to admit that the first 2 days were torture.
Arriving at 8 am, being completely overstimulated at 10 am and having to stay till 4 pm before I could drive home. I ended up in my bed every day at 9 pm the first week with a headache from morning till morning. The second week the overstimulation was less, but than I had a gastritis.

Luckily I had a therapy session planned the second week.
She helped me to get my thoughts back in order and I came to this conclusion: "I've been working for 2 weeks with this result: I am exhausted already, it's hard to fall asleep and I don't sleep well, a gastritis, no energy left in the evenings to do anything and especially not to watch TV."
My therapist said that the mandatory rest during 2 months came at the right time because she had the impression that I was getting depressed again. Like I said in the previous post, I had already decided to increase my medication again.

I spent two months at home in all serenity. I slept good, was able to binge watch a serie, got to bed at 11 pm and was awake at 7 am. Two wonderful peaceful months and still full of energy.
Working for 2 weeks turned me into a wreck and the schoolyear has to start yet with the weekly music- and pilateslesson.
This can't go on....

Very slowly I realised this: at home, when I'm at ease, I can function perfectly with a small amount of medication. I have felt the depression and the exhaustion get a hold of me as soon as I go back to work.
This was my conclusion: 1) I can function with a minimal amount of medication when I stay at home, but 2) I like my job, I like my colleagues, I like the social contact although it's very tiring. If I want to continue living like this, I may need to increase the antidepressants again.

I have been pondering over this for a couple of days and than I've sent a mail to my GP C.
After a short description of how I felt while at home and how I feel now I asked him if I could increase the medication with a 1/4 pill.
He answered me that 1/4 wouldn't make any difference. I should take a complete pill again for at least 3 weeks. In future there might be an option to switch between 1 and 1/2 pill every other day, but we'll see about that.

This story isn't over yet. It all seems so easy, but in reality I still found it hard to acknowledge that I can't function according to "the standard" without medication.
I'm not ashamed, but it would be much easier if society would be more aware how hard it is for a lot of people to maintain that standard.

Autisme en depressie - Autism and depression

Deze week heb ik beslist, in samenspraak met mijn therapeute, om mijn huisdokter de verantwoordelijkheid en het beslissingsrecht te geven als het gaat om mijn antidepressiva.
Ik wil al heel lang afbouwen, maar dat gaat maar moeizaam.
Het is voor mij moeilijk om te weten hoe het met me gaat.
Ik kan zelf niet goed aangeven of ik mentaal/fysiek ziek ben, wanneer ik mijn limiet bereikt heb, omdat ik het zelf onvoldoende of te laat voel, maar ook omdat ik het meestal niet of pas te laat aan mezelf en mijn omgeving wil toegeven dat het niet goed gaat.

Wij gaan naar een groepspraktijk waar 4 dokters zitten en meestal ook nog wel een stagiair-huisarts.
P. heeft me tot nu toe altijd opgevolgd op vlak van medicatie en depressie.
C. is de dokter waar ik bij ga als P. er niet is en voor het behandelen van fysieke kwaaltjes en huidletsels zoals wratten.
De laatste weken/maanden ga ik nogal veel bij C. op consultatie en heb ik geprobeerd om mijn mentale moeilijkheden te laten zien bij hem.

Ik heb geprobeerd om te verwoorden wat er in mijn hoofd zit, maar dat lukt niet zo goed.
Op goed geluk heb ik dan maar eens een mailtje gestuurd naar C. en ik kreeg een uitgebreid antwoord met de mededeling dat ik altijd mag mailen als ik het niet gezegd krijg.

Ik hou van hulpverleners/dokters die zich ter beschikking stellen per mail.
Al schrijvende omzeil ik het probleem dat ik letterlijk en fysiek niets kan zeggen tijdens een consultatie.

Deze week schreef ik dus een mail met de vraag of hij de beslissingen wil nemen in verband met medicatie vanaf nu, maar ook met wat uitleg over hoe ik me eigenlijk diep vanbinnen voel en wat mijn therapeute opmerkte de voorbije sessies.
Ik voel me niet echt depressief, maar toen ik opschreef wat ik voel, rinkelde er toch wel een alarmbelletje.
En ik kreeg weer een uitgebreid antwoord over hoe depressieve stemmingen en periodes meestal verlopen, hoe de medicatie werkt, dat de meeste mensen 1 depressieve periode meemaken, maar sommige ook meerdere en dat er ook mensen zijn die hun hele leven medicatie moeten nemen omdat ze anders telkens opnieuw wegglijden.
Hij stelde dan ook voor om de medicatie terug op te bouwen naar 1/2 pil per dag omdat een 1/4 echt wel (te) weinig is.

Volgens C. kan ik pas afbouwen met medicatie als ik me voel zoals vroeger en ook kan functioneren zoals voor de depressie. Zodra ik me terug de Bie voel die ik wil zijn en dat gedurende maanden, pas dan kunnen we terug een afbouw wagen. Hij wil zich niet uitspreken over hoe lang ik ze zal moeten nemen, maar het zou best wel eens heel lang kunnen zijn en misschien wel voor altijd.

Hij sloot zijn mail af met woorden die me direct raakten en waar ik tot nu toe nooit echt bij stil gestaan heb: als hulp-vrager ben ik mee verantwoordelijk voor de begeleiding van mijn zorg.
Als ik niets zeg, weet hij niet wat hij moet doen dus communicatie, in welke vorm dan ook, is essentieel.
Ik mag altijd mailen als ik iets niet gezegd krijg, maar als het tijdens een consultatie lukt om het te verwoorden, is dat natuurlijk even goed.

Illustration by Julia Yellow

This week I decided, together with my therapist, to give my GP the responsibility and the right to decide about my antidepressants.
I want to reduce them since a long time, but it's a difficult process.
It's hard to know how I feel.
I don't seem to be able to tell if I'm mentally/physically ill or when I reach my limits because I don't feel it in time, but also because it's just hard to admit I don't cope very well.

My GP is part of a group practice of 4 doctors and most of the time an internship as well.
Normally P. is the doctor who follows me when it comes to mental health.
C. is the doctor I go to when P. isn't there and when I have physical ailments or skin lesions like warts.
The last weeks/month I see a lot of C. and I tried showing my mental issues to him.

I tried expressing what's in my head, but that didn't work.
I send him a mail on the off-chance that he might answer me.
C. send me an elaborate answer back and told me I can always mail him when I can't express my feelings.

I love care takers and doctors who are available through mail.
By writing I can bypass the fact that I often can speak physically and literally during a consult.

This week I wrote a mail asking him to take the decisions concerning my medication from now on and I explained him as well how I feel at the moment and what my therapist noticed during the last sessions.
I don't feel depressed, but writing it all down and reading it did sound an alarm.
Again I got an elaborate answer back explaining how depressed moods and episodes pass, the effectiveness of medication, that most people only have 1 major depression but some people have several episodes and that there are people who need to take medication for the rest of their life because they always spiral downwards again once they stop.
He suggested taking 1/2 pill again because 1/4 is really (too) low.

C. says I can only start lowering the medication when I feel again like before and when I can function like before. Once I feel like the Bie I want to be and this has to last months, than we can try to reduce the medication again. He doesn't want to express a time period, but it will be for a long time and maybe for the rest of my life.

He concluded his mail with words that hit me. I've never thought of it before, but the one who asks for help is also partly responsible for how (s)he is guided. When I don't say anything he won't know what to do so communication in one way or another is essential. 
He wants me to mail him when I can't talk about stuff. If I can tell it during a consultation that's ofcourse even better.

Verplichte vakantie - Obligatory holiday

Net een week terug aan het werk na mijn 2 weken ziek thuis zitten.
Evenwicht verloren, voet omgeslagen en gevallen.
Ik kan nog steeds niet goed uitleggen wat er juist gebeurde, want het enige dat ik me herinner, is die voet die plots 90° naar binnen plooide.

Ondanks de plotse pijn en de gigantische zwelling alleen maar kunnen lachen, zou dat ook autisme zijn :-)?
De dag nadien naar spoed gegaan waar ze geen breuk vonden dus moet het een verstuiking zijn.

Voor wie denkt dat een verstuiking niet veel voorstelt: blijkbaar zijn daar gradaties in en ik zit in de gradatie met gedeeltelijk of volledig gescheurde gewrichtsbanden.

Beslissing van de spoedarts: tien dagen open gips en daarna naar de specialist om de gips te verwijderen en te kijken hoe het verder moet.

Daar lig je dan op de onderzoekstafel terwijl de verpleegster het gipsverband verwijdert.
Daar lig je dan te kijken naar een enkel/voet die er nog steeds even gezwollen uitzien en met een blauw/geelverkleuring van halverwege je scheenbeen tot aan je tenen.
Daar lig je dan als de specialist binnenkomt, al van ver zegt dat het er precies niet goed uit ziet en dan heel voorzichtig met 1 vinger je enkel aanraakt.
Daar lig je dan met je handen te flapperen van de pijn.
Nog nooit was ik zo openlijk en visueel zichtbaar autist, al weet ik niet of de dokter het gezien heeft.

Dan maar weer een nieuwe gips, een paarse deze keer, maar wel eentje waar ik op mag en moet steunen.
De komende weken strompel ik rond met 1, 2 of geen krukken.

Zo blij met een echtgenoot die alle dagen thuis is en me in de watten kan leggen.
Zo blij met die onverwachte maand "vakantie", want meer dan in de zetel zitten/liggen en haken en lezen kan ik voorlopig nog altijd niet.
Eindelijk weer een beetje rust gevonden.
Die rust houden, wordt de volgende opgave.

Heimelijk mijn psychologe moeten gelijk geven dat dit op het goede moment gebeurd is.
Het doet me zoveel deugd om verplicht platte rust te hebben, om niets te "moeten" en slechts beperkt te zijn tot een paar hobby's.
Gisteren zei ze dat ze blij was voor mij dat ik nu thuis zit, want dat ze me langzaam naar beneden zag glijden, dat er barsten kwamen in mijn zelfzorg, dat mijn grenzen weer te veel vervaagden.

Thuisblijven is geen optie tenzij we eens het groot lot winnen.
Minder werken misschien wel, maar wil ik dat dan wel?
Psychologe zegt dat er 2 opties zijn: meedraaien in de mallemolen en medicatie weer verhogen of minder werken en minder medicatie nemen.
Het is zoveel makkelijk als zo'n beslissing voor je genomen wordt, als je ze zelf niet moet nemen....

Verplichte vakantie of hoe een verstuikte enkel je tot stil staan dwingt.
Wordt vervolgd...

https://cellcode.us/quotes/legs-hurt-coloring-pages.html

Only back to work after being sick for 2 weeks.
Lost my balance, turned my ankle and fell over.
I still can't explain what happened because I only remember my foot inverting 90°.

Despite the sudden pain and an enormous swelling I could only laugh...Is this also autism :-)?
Went to the emergency one day later where they didn't see any fractures so it has to be a sprain.

For all those thinking a sprain isn't much: apparently there are gradations in sprains and mine is the one with partial/full ruptures of the ligaments.

Decision of the emergency doctor: ten days with an open plaster and than off to see the specialist.

There you are on the examination table while the nurse removes the plaster.
There you are looking at your ankle/foot that's still as swollen and has a blueish/yellowish collour from halfway your shinbone up to your toes.
There you are when the specialist enters the room, immediately says that it doesn't look good and lightly places a finger on your ankle.
There you are flapping your hands with pain.
Never before was I so openly and so clearly autistic, although I'm not sure if the doctor saw this.

There comes a new plaster, a purple one. This time I can and have to put weight on my foot.
The next weeks I'm hobbling around the house on 1, 2 or no crutches.

Happy with the husband who is home all day and treats me like a queen.
Happy with my unexpected "holiday", because all I can do is lay/sit on the couch, crochet and read.
Finally some rest.
Now to keep this rest.

Secretly admitting that my therapist is right when she said it happened at the right moment.
It's so good to be on a strict bed rest regime, that there is nothing I have to do and only being able to do a few hobby's.
Yesterday she said she's happy that I'm home because she saw me slowly sliding down. She saw crackles in my self-care, my boundaries were fading.

Staying at home isn't an option unless we win the lottery.
Working less might be an option, but do I want this?
My therapist says I have 2 options: try to go with the rat race and take more meds again or work less and take less meds.

It's so much easier when such a decision is taken for you and you don't have to decide for yourself....

Obligatory holiday or how a sprained ankle forces you to stand still.
To be continued....

Opnieuw ziek - Sick again

Opnieuw ziek.
Deze keer is het duidelijker gestart: keelpijn en braken.
Na een weekje thuis moest ik beslissen of ik zou gaan werken. Ik voel me niet super, maar ja, ben ik nog wel ziek genoeg om nog thuis te blijven?

Therapeut: "je zou beter nog wat thuis blijven. Je ziet hier naar adem te snakken en je ziet er echt niet goed uit."
Collega/vriendin:"gaan werken en een ganse dag geconcentreerd zijn, is toch iets anders dan een halve dag bezoek hebben. Als je het nu al moeilijk hebt, ga je toch niet kunnen werken."
Echtgenoot: "blijf nog maar een weekje thuis. Je bent zo lusteloos en moe. Kijk hoe je jezelf voortsleept."
Ik: "maar ik heb geen koorts, geen keelpijn, ik ben alleen maar moe".

Uiteindelijk toch maar naar de dokter met een brief.
Ik ken mezelf en als ik niet goed kan verwoorden wat er scheelt, is het altijd beter voor mij om het op te schrijven.
Een kort schrijfsel waarin ik uitlegde dat ik eigenlijk weinig klachten heb behalve de vermoeidheid en een oor dat nog steeds wat vervelend aanvoelt.
Een korte uitleg waarin ik zeg dat ik me niet goed voel, maar geen concrete klachten heb. Dat ik zo moe ben en mezelf voortsleep. Dat ik eigenlijk wel alles kan, maar dat het dan aanvoelt alsof ik me moet forceren. Dat mijn omgeving me nog ziek vindt terwijl ik daar zelf aan twijfel.
Dat mijn lijf niet goed aanvoelt, maar dat ik niet kan uitleggen wat er mis is.
Dat ik bang ben dat hij (de dokter) gaat zeggen dat het in mijn hoofd zit en dat ik niet ziek ben.

Dokter deed wat lichamelijk onderzoek en heeft zelfs bloed geprikt.
Mijn oor voelt vreemd aan omdat het nog steeds ontstoken is.
De bloeduitslag was perfect in orde dus verder geen lichamelijke redenen voor het lamlendige gevoel.
Hij heeft me enkel nog gezegd dat de infectie van vorige week waarschijnlijk nog steeds niet weg is en dat rust voldoende zou zijn.

Wat opzoekwerk op Google en in een paar autisme-gerelateerde Facebookgroepen leert me dat ik niet de enige ASS'er ben die het moeilijk heeft met ziek zijn.
Voor velen onder ons is het moeilijk om met het gebrek aan duidelijkheid om te gaan.
Ziek zijn, is voor ons gekoppeld aan koorts en je bed niet uit geraken terwijl dat in realiteit niet klopt.
Maar hoe bepaal je dan wanneer je naar de dokter gaat?

De vage klachten waarmee ik naar de dokter ging, horen blijkbaar thuis in een lijstje "psychomatische" klachten. Klachten die geen duidelijke lichamelijke oorzaak kennen, maar wel gelinkt kunnen worden aan het mentale welzijn. Een opstapeling van spanning die zich uit in een fysieke klacht.

Ik ben blij om te zien dat ik niet de enige ben die het moeilijk heeft om aan te voelen wanneer ik ziek ben en wanneer thuis blijven de beste optie is.
Ik ben blij dat de dokter iets fysieks gevonden heeft en niet gezegd heeft dat het allemaal tussen de oren zit.

Het dwingt me dan weer wel om eens na te gaan hoe inspannend de voorbije weken geweest zijn.
Misschien is het inderdaad wel allemaal veel te druk geweest.
Misschien heeft het afbouwen van mijn medicatie er ook wel iets mee te maken.

Veel misschiens die wat denkwerk met zich mee gaan brengen.

Ik hoop in elk geval ooit van die allesoverheersende vermoeidheid verlost te geraken.
Voorlopig ga ik proberen genieten van die 2 weken verplichte rust.

https://www.psychologytoday.com/us/blog/roots-radiance/201406/sick-and-tired-being-sick-and-tired

Sick again,
This time it started very obvious: a sore throat and vomiting.
After a week at home I had to decide if I was well enough to go to work or still too sick.
I wasn't feeling super, but was I still too ill to go to work?

My therapist: "you should stay home. You are gasping for breath and you really don't look good."
My colleague/friend: "working and concentrating the whole day is something else than having a visitor. If it's that tiring to have a visitor than you won't be able to work fulltime."
The husband: "you should stay home for another week. You're so listless and tired. Look at how you're draggin on."
Me: "but I don't have a fever, no sore throat. I am only tired."

In the end I decided to listen to my close ones and I went to the doctor with a letter.
I know that when I can't really explain what's wrong I have to write it down.
A short writing explaining that I didn't have any real complaint except for feeling tired and a funny ear.
A short explanation that I don't feel well, but I don't have specific complaints. That I'm so tired and I'm dragging on. That I'm able to do everything but it feels like forcing myself. That the people around me say that I'm still sick, but that I'm not sure.
That my body doesn't feel right, but I can't explain what's wrong.
That I'm afraid he (the doctor) will say it's all in my head and that I'm not ill.

Doctor did a physical examination and took some blood.
I have a funny ear because it's still infected.
The blood results were perfect so there is no physical reason for feeling drained.
He only said that the infection is probably still present in my body and that resting should do the trick.

I did some research on Google and a couple of autism-related Facebookgroups and I have learned that I'm not the only person with ASD that has trouble with the concept of being sick.
Loads of us think it's really hard to deal with the lack of clarity.
We all think that being ill is having a fever and staying in bed, but in reality that's not the case.
When should we go see the doctor?

My vague complaints can be seen as "psychosomatic complaints".
These are all complaints that have no obvious physical cause, but they can be linked to mental wellbeing. An accumulation of stress that manifests in a physical complaint.

I'm very glad knowing that I'm not the only one who finds it hard to know when I'm feeling ill and when staying at home is the best option.
I'm happy the doctor found a physical problem (my ear) and that he didn't tell me it's a psychological thing.

I am however forced to look at the past weeks and at the tension I might have built up.
Maybe it has been too busy.
Maybe it has something to do with the fact that I'm cutting down my medication.

A lot of maybe's to think about.

I do hope that once I will get rid of the tiredness.
For now I think I will try to enjoy my 2 weeks of forced rest.

Bubbel - Bubble

Ik heb een tattoo.
Wat ooit begon als een klein eerbetoon aan een overleden huisdier is uitgegroeid tot een heel groot kunstwerk.
Elk jaar, elke zoveel jaar komt er een stuk bij en er staan nog 2 grote projecten in het verschiet.
Alles vormt een geheel.

Gisteren werd er een stuk bijgezet.
Tijdens zo'n sessie wordt er wat gebabbeld, gelachen, gefilosofeerd.
De kunstenares die zich op mijn lichaam mag uitleven, raakt al tatoeërende altijd in een flow, een bubbel, een trance.

Ik weet niet goed hoe ik het moet noemen, maar ze is zo geconcentreerd bezig dat ze de wereld rondom zich vergeet. Ik ken nog een paar mensen die dit bereiken door creatief bezig te zijn, al tekenend of schilderend vergeten ze waar ze zijn. Ze trekken zich volledig terug in hun hoofd.

Ik zou dat ook willen kunnen. Het hangt wel wat samen met de zoektocht naar mijn "talent" denk ik.
Lang geleden, toen ik nog kind was, kon ik me verliezen in een boek.
Volgens de mama deed ik niets liever dan lezen, tekenen en Lecturama-sprookjes luisteren (voorgelezen verhalen op cassettes).

Nu weet ik niet meer hoe ik in die bubbel kan geraken.
Het lijkt wel alsof alles teveel moeite kost, teveel concentratie vraagt.
Ik mis het....
Af en toe wil ik deze wereld eens verlaten en me terugtrekken in mijn wereld.

https://aminaahmedsblog.wordpress.com/2014/07/09/my-own-little-bubble/

I have a tattoo. 
What started as a small token for a deceased pet become a giant piece of art.
Every year, every so many years it grows and I have 2 more large projects in mind.
It's one big tattoo that keeps growing, not a bunch of small ones.

Yesterday I had a session with my tattooist. During a session we talk, laugh and philosophise.
While tattooing she always gets in a flow, a trance, a bubble.

I'm not sure how I can describe it, but she's so focussed she forgets about the world around her. 
I know a couple of people who can do this by being creative. They forget where they are while drawing or painting. They submerge in their head, in their world.

I'm a bit jealous of this. I thing it's connected with my search for my "talents".
A long time ago, when I was still a child I could loose myself in a book.
According to the mum all I did was reading, drawing and listening to Lekturama-fairy tales (spoken fairy tales on cassettes).

Now I can't remember how to get in my bubble.
It's like it's all too hard, like I need to concentrate too much.
I miss it....
I want to leave this world once in a while and back off to my world....

Ziek zijn - Being ill

Ik ben ziek.

Dat zegt de dokter.

Ik zeg alleen maar dat ik me wat mottig voel, of lamlendig.

Ziek zijn, is in mijn hoofd: meer dan 38 graden koorts en je bed niet uit geraken.

Ik heb geen koorts en ik loop nog steeds rond.

Ziek zijn, is in werkelijkheid en zeker op dit moment: geen koorts, rondlopen thuis, doodop zijn bij het minste wat ik doe, een kop vol snot en gezwollen slijmvliezen.

Blij dat ik thuis moet blijven, maar toch blijft het wringen, want ik ben toch niet ziek....

https://hypersonic55.wordpress.com/2015/10/13/rant-17-being-ill-sucks/

I'm sick.

So says my GP.

I only say that I'm not feeling well, a bit under the weather.

In my head, being sick is: a fever of over 38 degrees celcius and not getting out of bed.

I don't have a fever and I'm still walking around.

In reality and at this moment, being ill is: no fever, walking around the house, being exhausted with everything I do, a head filled with goo and swollen mucus membranes.

Happy to stay at home, but at the same time: I'm not ill....

Talenten - Talents

Sinds de ontdekking dat ik rustig word van creatief bezig te zijn, ben ik verder gegaan met de zoektocht naar mijn talenten.
Het vermelden van Luk Dewulf deed me zijn "talenten" ontdekken en daar ben ik nu mee bezig.
Al moet ik ook wel zeggen dat ik zijn theorie niet 100% kan volgen.
In mijn ogen legt hij teveel de nadruk op de combinatie talent = iets goed kunnen en dus ook graag doen en hier ga ik niet mee akkoord.
Ik heb een paar "talenten" waar vooral op het werk gebruik van gemaakt wordt, maar heel veel voldoening haal ik daar niet uit.
Daarnaast heb ik in de lijst met talenten van Luk Dewulf een aantal zaken herkent waarbij ik me dan weer afvraag in hoeverre dat een talent kan zijn.
Ik herken me bijvoorbeeld heel erg in "herkauwer", maar dat kost me veel meer energie dan dat het opbrengt dus zie ik dat niet als een talent.

Sir Ken Robinson spreekt dan weer van het "element" als in "in je element zijn".
Voor hem is een talent dus meer iets wat je vooral graag doet en wat je energie geeft, ook al kan je het niet zo heel erg goed.

Het gaat dus vooral over competenties en talenten, het verschil tussen beide en de vraag waar je energie wil insteken en wil uithalen.
De discussie over talenten en competenties ga ik hier niet voeren, zeker nu (nog) niet.
Waar ik het wel over wil hebben, is de volgende spreuk:

Ik zou voorlopig niet weten welke mijn talenten zijn die de wereld nodig heeft.
Jullie wel? Wie heeft zijn "roeping" gevonden en hoe heb je dat gedaan.


Since I discovered that I can relax by being creative, I've continued my search to find my talents.
Someone mentioned Luk Dewulf to me which made me read about his "talents".
I don't follow his theory completely. I think he focuses too much on the combination "talent = something you're good at and you like it".
I have some talents which are mainly used at work, but I don't get a lot of fulfillment out of them so I don't think they are real talents.
I read the list of talents that are used by Luk Dewulf and I recognise several of them, but I've also been wondering why they are seen as talents.
He says that "munching" or "ruminating" is a talent. I am a real mucher but it costs a lot of energy and it doens't give me any energy so I don't think it's a talent.

Sir Ken Robinson talks about "being in your element" and about "elements". 
In his opinion a talent is something you like to do and it gives you a lot of energy. 
It doesn't really matter if you're good at it.

All in all it's about competentions and about talents, the difference between them and the question where you want to get your energy from and what you want to give energy.

I'm not yet able to go into discussion about talents and competentions.
I do want to talk about the following saying by Aristotle:

I haven't found my talent that's needed in this world.
Have you? How did you find it?